"Εδώ και εκατό χρόνια ένας μεγάλος Αμερικανός, στη συμβολική σκιά του οποίου στεκόμαστε, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Χειραφέτησης.[...]

Εκατό χρόνια αργότερα ο Νέγρος ακόμη μαραίνεται στις γωνίες της αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη γη. [...]

Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους. [...] 

Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο του Μισισιπή. Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία. Οταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε Πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού νέγρικου ύμνου:

«Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!». " 

(«Έχω ένα όνειρο...». Ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μνημείο Λίνκολν,  Ουάσιγκτον, 28 Αυγούστου 1963).

Να λοιπόν που έχει νόημα να κάνουμε όνειρα για έναν πιο δίκαιο και πιο ευτυχισμένο κόσμο. Και να τα εκφράζουμε και να αγωνιζόμαστε γι' αυτά.

Κάποτε αρχίζουν να πραγματοποιούνται.

Οι κατακτήσεις του παρόντος είναι το "απίθανο" και "αδύνατο" και από πολλούς περιφρονούμενο ή χλευαζόμενο μέλλον κάποιων ονειροπόλων του παρελθόντος...

Ας σεβαστούμε λίγο περισσότερο τα όνειρά μας.

Είναι το σπέρμα της νέας ζωής.