Εκδόσεις “Εν πλω”, 2008.

Ο Φίλιππος Σέρραρντ (1922-1995) γεννήθηκε στην Οξφόρδη και σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Στο βιβλίο αυτό περιγράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την σημερινή κατάσταση της ανθρωπότητας και οδηγεί σε λύσεις.

Είναι σαφές πλέον το γεγονός ότι ο κόσμος μας διέρχεται μία κρίση τρομακτικών διαστάσεων. Συνήθως καλούμε την εν λόγω κρίση οικονομική ή οικολογική. Εδώ το μήνυμα είναι απολύτως σαφές: ο τρόπος ζωής μας σε όλες τις πτυχές του είναι, από την άποψη τόσο της ανθρώπινης ζωής όσο και του περιβάλλοντος, αυτοκαταστροφικός, και αν δεν τον μεταβάλλουμε ριζικά, η καταστροφή του πλανήτη είναι αναπόφευκτη.

Δυστυχώς δεν δείχνουμε να έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη για μία τέτοια μεταστροφή, και σε πείσμα όλων των σημείων εξακολουθούμε να βαδίζουμε απερίσκεπτα στο μονοπάτι της καταστροφής, πρόσωπα τυφλά σ’ έναν εφιάλτη που, σαν σε αρχαία τραγωδία, εκτυλίσσεται προς το μοιραίο τέλος.

Όταν θεωρούμε τον κόσμο, η θεωρία μας δεν είναι παρά αντανάκλαση του νου μας, της κατάστασης της συνειδητότητάς μας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε ένα δέντρο, ένα βουνό, ένα πρόσωπο, ένα ζώο ή ένα πουλί είναι αντανάκλαση της ιδέας μας για το ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε.

Η εικόνα και η κοσμοθεωρία μας πηγάζουν από μία απώλεια μνήμης, από τη λήθη του ποιοι είμαστε, καθώς και από την πτώση μας σε ένα επίπεδο άγνοιας και άνοιας που απειλεί την επιβίωση του είδους μας.

Είναι άραγε δυνατή αυτή η αντιστροφή ή ριζική αλλαγή;

Πιστεύω ότι τίποτε δεν μπορεί να μας εμποδίσει να την πραγματοποιήσουμε, εκτός από εμάς τους ίδιους.

Το ζήτημα είναι ποια εικόνα του εαυτού μας και ποια κοσμοθεωρία θα αντικαταστήσει τα χρεοκοπημένα στερεότυπα, τα άψυχα πλάσματα της φαντασίας μας, που μας έχουν αιχμαλωτίσει.

Στους μεγάλους δημιουργικούς πολιτισμούς του κόσμου, οι άνθρωποι δεν θεωρούν τον εαυτό τους δίποδο ζώο, που οι ανάγκες και οι επιθυμίες του μπορούν να ικανοποιηθούν με την επιδίωξη του κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού προσωπικού συμφέροντος στον υλικό κόσμο, όπως θα συνέβαινε αν η ζωή τους εξαντλούνταν σε μία υλική χωχρονική διάσταση.

Μία εξωτερική φυσική όψη των πραγμάτων, ανεξάρτητη από την εσώτερη πνευματική  διάστασή τους, είναι απατηλή.

Αν ξαναβρούμε την αίσθηση της δικής μας πραγματικότητας, θα ξαναβρούμε επίσης την αίσθηση οποιασδήποτε άλλης πραγματικότητας.