Φυσική οικονομία

Δευτέρα, 19 Νοέμβριος 2007 03:36

του Δημοσθένη Πεφάνη

Καιρό τώρα βασανίζω την διαίσθηση και την σκέψη μου στην προσπάθεια να συλλάβω ένα οικονομικό σύστημα το οποίο να δημιουργήσει μία βιώσιμη κοινωνική κατάσταση.

Δεν μπόρεσα πραγματικά να βρω κάτι καλλίτερο από αυτό που θα σας περιγράψω.

Το παράδειγμα στηρίζεται στην λειτουργία του ανθρώπινου σώματος.

Τα κύτταρα στο σώμα μας για να «τραφούν», να συλλέξουν δηλαδή πρωτεΐνες, βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία καθώς και πλήθος άλλων "υλικών" απαραίτητα για την «ευτυχή», «εσωτερικά ειρηνευτική» και "υγιή" συνέχιση της "υπάρξεώς" τους, στηρίζονται στην εργασία κάποιου άλλου. Ολόκληρος ο οργανισμός μας είναι ένα σύνολο συστημάτων τα οποία δραστηριοποιούνται με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο στην παραγωγή του έργου για το οποίο έχουν προορισθεί, σύμφωνα με τα ταλέντα και τις συγκεκριμένες αρετές τους, χωρίς να ασχολούνται στο ελάχιστο για την συσσώρευση ή έστω την συγκέντρωση των αγαθών από τα οποία εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα αυτή η "ευτυχής", "υγιής" και "εσωτερικά ειρηνευτική", όπως είπαμε παραπάνω, διαβίωσή τους. Το μόνο με το οποίο φαίνεται να «ασχολούνται» είναι όταν διακρίνουν κάποια έλλειψη στις αποθήκες τους να φροντίζουν να συλλέγουν τα "ζητούμενα υλικά" μέχρι να βρεθούν ξανά με γεμάτες τις αποθήκες τους.

Ωστόσο τίποτα στον οργανισμό μας δεν είναι αφημένο στην τύχη του. 'Oλα τα συστήματα αλληλοεξυπηρετούνται, επικοινωνούν, ανταλλάσουν κατά την ανάγκη του καθενός, αλλά και κατά την δημιουργικότητα του άλλου. 'Oλοι μαζί υπόλογοι στον έλεγχο του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά και κληρονόμοι των όποιων αποφάσεών του, ορθών ή λανθασμένων. Οι Φυσιολόγοι (επιστήμονες γιατροί που ασχολούνται με την δραστηριότητα των διαφόρων οργάνων, συστημάτων κλπ. του οργανισμού μας) περιγράφουν με πολύ λεπτομερή τρόπο τις διαδικασίες αυτές.

Το κάθε "μέλος σύστημα" λοιπόν του όλου ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την εργασία που του ταιριάζει και την οποία έχει επιλέξει κατά απόλυτα φυσικό τρόπο και χωρίς να επηρεάζεται από κανένα άλλο δεδομένο και αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι του προσφέρει "χαρά", "υγεία" και "ειρήνη".

Φροντίζει με επιμέλεια να αποδίδει στο σύνολο το αποτέλεσμα της εργασίας του χωρίς να χρειάζεται να του δοθεί κάποιο αντίτιμο ως αποτέλεσμα αυτής της παροχής.

Με όλα τα παραπάνω τελικά αυτή η ιδέα των κοινωνιών μας, αυτή η ανάγκη για συγκεκριμένο αντίτιμο σε μία όποια παρεχόμενη υπηρεσία, εργασία ταλαιπωρεί εμάς τους ίδιους τους δημιουργούς της (της ιδέας) πολύ. Τόσο σχεδόν όσο μας ταλαιπωρεί και αυτή η δημιουργία της έννοιας του χρόνου (με τον τρόπο τον οποίο εμείς τον συλλάβαμε) ο οποίος μας κυνηγά πια τόσο ανελέητα.

Συμπερασματικά καταλήγω στο ότι μάλλον δεν είμαστε και πολύ καλοί δημιουργοί ακόμα...