| Ο Αφθαρτος |
|
| Πολιτιστικά - Κινηματογράφος | |||
| Πέμπτη, 29 Ιούνιος 2006 12:54 | |||
|
Το ερώτημα "ποιος είμαι" προσδιορίζει μια βασική αναζήτηση στην ζωή, χωρίς να σημαίνει ότι πάντοτε έχει οπωσδήποτε και μία απάντηση. Η απάντηση σύμφωνα με τις λογικές διαδικασίες μπορεί να δοθεί μέσα από μια καταφατική έρευνα ή δια της εις άτοπον απαγωγής ή μέσω της διπολικότητας η αναζήτηση του άλλου πόλου. Η διπολικότητα είναι θεμελιακός νόμος του γήινου επιπέδου και η ισχύς του είναι καθολική και αναπότρεπτη. Ετσι κάθε τι που θα μπορούσε να είναι πόλος ή μια ακρότητα σίγουρα έχει και το αντίθετό του που βρίσκεται στον άλλο πόλο της διπολικότητας. Η αρρώστια και η υγεία είναι μια πρώτη και βασική διπολικότητα που κυριαρχεί στην ζωή του ανθρώπου, μια άλλη είναι η πραγματικότητα της ζωής και το φανταστικό των κόμικς, μια άλλη ακόμη είναι η πίστη εκείνου που αισθάνεται κάτι και η ανάγκη για απόδειξη για το ίδιο πράγμα από εκείνον που αμφιβάλλει. Εκείνος που πιστεύει δεν έχει ανάγκη την απόδειξη, ενώ εκείνος που δεν έχει πειστεί ακόμη την αναζητά έστω και θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή του. Στην ταινία ο "Αφθαρτος' μέσα σε ένα σκηνικό που ο ήρωας αναζητά, υποψιάζεται, αλλά δεν έχει πειστεί ακόμη για τις ικανότητές του, καλείται να δοκιμαστεί για να δώσει αποδείξεις όχι μόνο στον εαυτό του αλλά κυρίως σε εκείνον που προετοιμάζει τις δοκιμασίες για να βεβαιωθεί για την αντοχή και την ανθεκτικότητα του ήρωα. Το θέμα αυτό αντικατοπτρίζει την δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι στο να αποδεχτούν ότι έχουν αξιοθαύμαστες δυνάμεις, γεγονός που βρίσκεται στο ίδιο πλαίσιο με την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό που είναι κοινό χαρακτηριστικό μιας μεγάλης μερίδας της σύγχρονης ανθρωπότητας. Παρ' όλα αυτά ο ήρωας καταφέρνει να αντλεί την απαραίτητη ασφάλεια για τον εαυτό του και για τους άλλους όπως εικονοποιείται στο επάγγελμά του: υπάλληλος σε εταιρεία προστασίας. Οταν βαθιά μέσα στην ψυχή του ήρωα αρχίζει να σχηματοποιείται η αναζήτηση κάποιου συγκεκριμένου σκοπού στην ζωή, ταυτόχρονα παρουσιάζεται και «μια μικρή θλίψη κάθε πρωί που δεν κάνει αυτό που είναι γραφτό να κάνει» σαν ένδειξη του ότι ακόμη βρίσκεται μακριά από τον σκοπό του. Αλλά για να αποδείξει κυρίως στον εαυτό του την δύναμή του, θα πρέπει να περάσει και από μια τελευταία δοκιμασία, να ξεπεράσει τον φόβο που υπάρχει μέσα του, τον φόβο για το νερό, και σίγουρα η ζωή πάντα δημιουργεί συνθήκες για να δοκιμάσουμε τις ακρότατες αντοχές και να ξεπεράσουμε τους πιο ενδόμυχους φόβους μας. Και αφού επιβιώσει από την τελευταία αυτή δοκιμασία του φόβου του νερού είναι πια έτοιμος, αλλά και ελεύθερος, να κάνει αυτό που ήταν προορισμένος, να προστατεύει και να σώζει την ανθρώπινη ζωή. Αναγνωρίζοντας την δική του πραγματικότητα ο ήρωας, ταυτόχρονα, δίνει όλα τα στοιχεία σε εκείνον που βρίσκεται στον αντίποδά του, τον "κακό" δηλαδή, να επιβεβαιώσει και να συνειδητοποιήσει και αυτός τον ρόλο του. Σε μια ισορροπία στα πλαίσια του αιώνιου ζητήματος της διπολικότητας ανάμεσα στο καλό και το κακό, το κακό φαίνεται να αποκτά έναν πιο αποτελεσματικό και λειτουργικό ρόλο, εξωθεί τον ήρωα συνεχώς να διευρύνει τα όρια και τις ικανότητές του. Μια ιστορία καθόλου... "πρωτότυπη" τελικά, αφού γνωρίζουμε, τουλάχιστον από την Ελληνική μυθολογία, τον ρόλο που έπαιξε ο Ευρυσθέας που έχοντας αρχικά σαν σκοπό την εξόντωση του Ηρακλή, τον υποχρέωσε να πραγματώσει του άθλους και να αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας. Ωστόσο μέσα από την κατανόηση και την επιβεβαίωση του ήρωα στην θέση του καλού, αποκαλύπτεται και ο ρόλος του αντιπάλου του στην θέση του κακού, θέση που σίγουρα -τώρα ευκολότερα- εφ' όσον έχει κατανοήσει, μπορεί και να εγκαταλείψει. παρουσίαση: Ιανός Γεωργίου "Οδοδείκτες" , τεύχος 17 Οσο υπάρχουν ακαθαρσίες στον κόσμο, πρέπει να υπάρχουν αγωγοί μέσω των οποίων να περνούν αυτές οι ακαθαρσίες. Το κακό και το καλό είναι δύο σχολές, προγράμματα και μέθοδοι εντελώς διαφορετικές... Το κακό και το καλό, τις αρνητικές και τις θετικές δυνάμεις, τις κατανοώ όπως αυτούς που εργάζονται προς δύο κατευθύνσεις: το κακό εργάζεται προς τις ρίζες, το καλό μέσα στα κλαδιά, μέσα στα άνθη. Όμως, το καλό και το κακό είναι αναγκαία για την ανάπτυξη της ζωής, γενικά. Η υπηρεσία τους μοιράζεται αυστηρά... Το καλό πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στη μέση, ανάμεσα στον άνθρωπο και το κακό. Και τότε όλες οι ενέργειες που βγαίνουν από το κακό, πριν φτάσουν στον άνθρωπο, θα περάσουν μέσα από το καλό, και το καλό ξέρει πώς να τις αντιμετωπίσει. (Πέταρ Ντένωφ, "Πριν από τη Νέα Εποχή", Εκδόσεις "Κυβέλη", 2001)
|