Το αίτημα μιας νέας εποχής Εκτύπωση
Του κόσμου τα νέα - Γνώμες
Παρασκευή, 25 Ιούνιος 2010 07:20

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα του ανθρώπου εμπεριέχουν πολύ πόνο. Και τα μεν όνειρα μπορεί να τα κρατάμε καλά θαμμένα, αλλά τον πόνο μας δεν τον ελέγχουμε, παίρνει σάρκα και οστά, και με πολλές μορφές πρωτοστατεί στην ανθρώπινη ιστορία, ατομική και συλλογική.  

 

Παρ’ όλο, λοιπόν, ότι τα όνειρα έχουν τόσο μεγάλη σημασία για τη ζωή μας και την ευτυχία μας, σπάνια πια γίνεται λόγος, έστω και θεωρητική συζήτηση, γι’ αυτά. Είναι, ίσως, ένα ακόμη σημάδι των καιρών.

 

Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναφορά την οποία έκανε πριν από μερικές μέρες στα όνειρα μιας γενιάς ο Διονύσης Σαββόπουλος που, όταν ρωτήθηκε αν η Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί σε ό, τι συμβαίνει, έδωσε τη δική του εκδοχή:

 

 

 

«Βρήκε κι αυτή την ώρα να διασπαστεί. Λιγότερη ομφαλοσκόπηση χρειάζεται. Η Αριστερά μάς έμαθε να ονειρευόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Τώρα, ούτε όνειρο δίνει».

(“Να μη βιαστούμε να ρίξουμε τίτλους τέλους”, συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στην Ναταλι Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία της 11.6.2010). 

Ουσιαστικά διαπιστώνει κι αυτός με τον τρόπο του πως από τον σημερινό τρόπο σκέψης, όπως τον συνδιαμόρφωσαν διάφοροι παράγοντες και ρεύματα, απουσιάζει πια το όνειρο… Και πως για πολλά χρόνια κυριάρχησε η «ιδεολογική» ονειροπόληση, δεν υπήρξε, όμως, εξάσκηση στην πρακτική εφαρμογή.

Έτσι, φτάσαμε ως εδώ:

Κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν αναλάμβανε τις ευθύνες του και τα προβλήματα παρέμεναν, διογκώθηκαν και τώρα απειλούν να μας πνίξουν…

Από την άλλη, τα όνειρα δεν είναι ανεξάντλητα. Αν δεν πραγματοποιούνται παύουν και να υπάρχουν νέα…

 

Τώρα πια η ζωή μάς πιέζει. Όχι, να δεχτούμε ως οριστική μια πραγματικότητα χωρίς όνειρα. Αυτό θα ήταν ένα δήθεν ρεαλιστικό αλλά, στην ουσία, θανατηφόρο συμπέρασμα. Τα όνειρα είναι η μήτρα μιας νέας πραγματικότητας και το σπέρμα και το ίχνος ενός εαυτού για τον καθένα μας διαφορετικού, από τους εαυτούς που εμφανίζουμε.  

Αντίθετα, λοιπόν, μας καλεί να τα διασώσουμε, μαθαίνοντας να τα πραγματοποιούμε. Κι αυτό μοιραία απαιτεί, λιγότερα λόγια, όχι ενθουσιασμούς που διαρκούν λίγο αλλά συνέχεια με κάποιες πράξεις, συνέπεια στις υποσχέσεις μας, δείγμα γραφής για τις ιδέες μας, δημιουργική δράση στο τώρα…

 

Μας καλεί να μάθουμε ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ονείρου το κάθε φορά επόμενο βήμα.

Για να ζήσουμε κάποτε τα όνειρά μας…

 

Σ’ αυτό το σημείο, ίσως, έγκειται το τέλος εποχής και το αίτημα μιας νέας.

 

 Λάμπρος Κουλελής   

 

Σχετικό κείμενο: Μπορούμε να κάνουμε κάτι μεγάλο: Μικρές καθημερινές δράσεις