Το δικαίωμα της αυτοάμυνας και το δικαίωμα της ζωής Εκτύπωση
Του κόσμου τα νέα - Γνώμες
Κυριακή, 30 Ιούλιος 2006 00:00
Μέρες τώρα, με αφορμή τα βίαια γεγονότα στην περιοχή του Λιβάνου και της Παλαιστίνης, νιώθω μια πληθώρα συναισθημάτων να με κατακλύζει και να με πιέζει ασφυκτικά. Κάθε φορά, όμως, που προσπαθώ να τους δώσω διέξοδο, κάτι με εμποδίζει, και στη θέση της όποιας έκφρασης, υψώνεται μια βαριά και ένοχη Σιωπή, λες και βρίσκομαι εγώ μέσα στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων, λες και βρίσκομαι εγώ πίσω απ' τα χέρια που ρίχνουν τις βόμβες διασποράς που σπέρνουν τον πόνο και το θάνατο αδιάκριτα σε "ένοχους" και σε "αθώους", σε πολεμιστές και σε αμάχους, σε νέους και σε γέρους, σε άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Αυτή η Σιωπή με καλεί να κάνω κάτι. Τι όμως; Πώς μπορώ να βοηθήσω να σταματήσει η σφαγή στα χώματα αυτά, όπου εδώ και ενενήντα χρόνια δεν έχουν δει σχεδόν ούτε μια μέρα ειρήνης και γαλήνης, όπου χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει και εκατομμύρια έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, όπου υποσχέσεις διεθνών οργανισμών έχουν ξεχαστεί και όνειρα ατομικά και συλλογικά έχουν γκρεμιστεί; Πώς να επικοινωνήσω μ' αυτούς που εκπαιδεύτηκαν να μιλούν με τη βία και το μίσος, τα όπλα και την καταστροφή; Τα λόγια αρνούνται να έρθουν στο στόμα, γιατί όλα είναι πια γνωστά, χιλιοειπωμένα και ποτισμένα με το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων που έδωσαν τη ζωή τους για να κερδηθεί ο σεβασμός προς τη ζωή, και το δικαίωμα στην ελευθερία και την ανεξαρτησία, ατόμων και εθνών. Κι όμως, φαίνεται σαν όλα αυτά να ξεχάστηκαν, σαν να χρειάζονται κι άλλα ακόμα μαθήματα. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών άβουλο όργανο γνωστών και άγνωστων δυνάμεων. Το Συμβούλιο Ασφαλείας σε ρόλο θεατή. Οι ισχυροί της Γης αρνούνται την κατάπαυση του πυρός εναντίον των αδυνάτων, αλλά και την αποστολή διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης για την προστασία των αμάχων. Το νέο μοντέλο "αντιμετώπισης" των τοπικών κρίσεων, σπεύδουν και άλλες χώρες να το μιμηθούν.

Ολα αυτά στο όνομα της Αμυνας. Ακόμα και στη χώρα μας. Δαπάνες για την αγορά οπλικών συστημάτων 15 δισεκατομμυρίων ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια εγκρίθηκαν από το Συμβούλιο Αμυνας, που μαζί με ανειλημμένες υποχρεώσεις 10 - 11 δισεκατομμυρίων, θα ξεπεράσουν τα 26 - 27 δισεκατομμύρια ευρώ. Την εποχή που οι ελλείψεις σε κοινωνική πρόνοια, νοσοκομειακή περίθαλψη και εκπαίδευση είναι τραγικές. Το Δικαίωμα της Αμυνας εξακολουθεί να σπρώχνει στην άκρη το Δικαίωμα της Ζωής. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτή η ίδια η αρρώστια, όπως κι αν την ονομάσει κανείς. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην αδυναμία του Σώματος της Ανθρωπότητας να αντιδράσει έγκαιρα και να εφαρμόσει μια αποτελεσματική θεραπεία.

Μήπως, τελικά, η άμυνα προστατεύει πραγματικά την ζωή; Κάθε άλλο, γιατί οι Πράξεις, αδιάψευστοι μάρτυρες των πιο μύχιων προθέσεών μας, αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Ο Σεβασμός και το Δικαίωμα της Ζωής, φαίνεται να έχουν χαθεί εντελώς, και στη θέση τους να έχουν ορθωθεί, ίσως για πρώτη φορά με τέτοιο ανάστημα και σε τέτοια έκταση, η Υποκρισία και ο Φόβος. Ο Φόβος για την απώλεια της ατομικής ζωής και της προσωπικής ησυχίας, της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, που τρομαγμένοι, αδιάφοροι και παραπλανημένοι θεατές, κάθονται μπροστά στις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουν το μακελειό και τη σφαγή. Και η Υποκρισία, έναντι όλων των Ιδεωδών που χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για τη Βία, την Καταστροφή και τη Γενοκτονία, η οποία ασκείται από τους ισχυρούς των όπλων, του πλούτου και του "πνεύματος", που σιωπηρά, ή με πανηγυρικούς λόγους, αποδέχονται τη βίαια επιστροφή σ' ένα πρωτόγονο κώδικα ζωώδους ηθικής, τη στιγμή που η Ανθρωπότητα όφειλε, έχοντας εφαρμόσει τον Κώδικα της Χριστιανικής Ηθικής, να προετοιμάζει τώρα τις καρδιές όλων, για τον νέο Κώδικα μιας Ανώτερης Συμπαντικής Ηθικής.

Γι' αυτό, ας επιλέξουμε να υπερασπιστούμε το Δικαίωμα της Ζωής, και ας αφήσουμε με πίστη και ελπίδα το δικαίωμα της αυτοάμυνας στις Δυνάμεις της Ζωής, τις οποίες τόσο πολύ δηλώνουμε ότι θέλουμε να υπηρετούμε. Ας το κάνουμε αυτό με τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, τις πράξεις μας, την ποιότητα της προσωπικής μας ζωής. Ας μην απαντούμε στην τρομοκρατία με την τρομοκρατία. Ας συγχωρέσουμε ειλικρινά τον θύτη. Ας αγκαλιάσουμε με στοργή το θύμα, και ας το παρηγορήσουμε με όλη μας την αγάπη. Ας αναγνωρίσουμε ότι οι ρόλοι του θύματος και του θύτη, εναλλάσσονται συνεχώς μεταξύ τους. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν ούτε θύτες ούτε θύματα, γιατί όσο υπάρχουν, οι ρόλοι τους θα εναλλάσσονται, και έτσι δεν θα υπάρχει σεβασμός προς τη ζωή. Ας αναζητήσουμε τα αίτια της βίας του θύτη, και ας τα θεραπεύσουμε, για να μην γίνει ποτέ και αυτός θύμα. Ας αναζητήσουμε τα αίτια της αδυναμίας του θύματος, και ας τα θεραπεύσουμε, για να μην γίνει ποτέ και αυτός θύτης. Ας αναγνωρίσουμε τα πεδία των προσωπικών μας μαχών, κι ας επισκεφτούμε αυτά τουλάχιστον, με όλες μας τις ειρηνευτικές δυνάμεις, κι ας σπείρουμε εκεί εικόνες και σκέψεις, συναισθήματα και πράξεις, αγάπης, πίστεως και ελπίδας, γαλήνης, ειρήνης και φωτός. Ας σταματήσουμε να ασκούμε το δικαίωμα της αυτοάμυνας με τις προσωπικές μας βόμβες της κακολογίας, του κουτσομπολιού, των άγριων βλεμμάτων, των προσβλητικών λόγων, των επιθετικών χειρονομιών, των αρνητικών σκέψεων, του ανεξέλεγκτου θυμού, της άκαρδης μνησικακίας και της απέλπιδος απογοήτευσης. Σ' ένα νοητικό σύμπαν, ποιες βόμβες άραγε προκαλούν τη μεγαλύτερη ζημιά, οι υλικές βόμβες ή οι συναισθηματικές και οι νοητικές βόμβες; Ας αναζητήσουμε τα αίτια των υλικών βομβών, όχι μόνον στις νοητικές επιλογές των μακρινών άλλων, αλλά και στους δικούς μας νοητικούς προσανατολισμούς. Κι ας βάλουμε άμεσα ένα τέλος σε καθετί που αντιστρατεύεται το Δικαίωμα της Ζωής, κάτω απ' το όποιο προκάλυμμα θα ήθελε αυτό να εμφανισθεί.


Κίμων Θεοδωρόπουλος

Ημερομηνία καταχώρησης: 30.7.2006