Αυξάνονται τα συσσίτια που προσφέρονται από την εκκλησία, από δήμους, φιλανθρωπικές οργανώσεις και άλλους φορείς και τους εθελοντές που προσφέρουν εργασία, τρόφιμα και χρήματα για τον σκοπό αυτό.  

Τα συσσίτια, ασφαλώς δεν είναι η λύση. Τα αίτια είναι βαθιά, οι λύσεις θέλουν αλλαγές εσωτερικές, ουσιαστικές, οι αλλαγές θέλουν χρόνο…  

Είναι, όμως, μια σοβαρή εξισορροπητική δράση σε μια μεγάλη ανισορροπία

που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας – που η κρίση ίσως είναι απλώς το αποτέλεσμά της. Είναι, τουλάχιστον, μια απάντηση στην εξωτερική πλευρά του προβλήματος. Άνθρωποι θα σωθούν από την πείνα, την απελπισία, την αρρώστια. Το κοινωνικό σώμα διατηρείται στη ζωή. Και η ζωή είναι μια προϋπόθεση της λύσης.  

Είναι, επίσης, σημάδι ζωής, όταν εμφανίζεται ένα πρόβλημα να υπάρχει κάποια αντίδραση. Μια ένδειξη ότι κάποιες ζωτικές δυνάμεις υπάρχουν ακόμη ενεργές... Ενώ, λοιπόν, αυτή η πρώτη αντίδραση, φαίνεται (και μπορεί και να είναι) αποσπασματική και ίσως επιφανειακή, όμως χάρις σ’ αυτήν ενεργοποιούνται στοιχεία που μπορούν να συμβάλουν στην λύση, να αξιοποιηθούν για τη λύση. Είναι μια φάση αφύπνισης. 

Στον βαθμό που τα συσσίτια δεν αποτελούν μηχανισμούς προβολής και διαφήμισης κάποιων, στον βαθμό που η εθελοντική προσφορά απλών πολιτών ξεπερνά κάθε τέτοια πρόθεση υπάρχουν κάποια εσωτερικά αποτελέσματα:

Ξαναβγαίνουν κάποιοι άνθρωποι από το καβούκι τους κι απ’ αυτόν τον ιδιότυπο «αυτισμό» - απομονωτισμό των τελευταίων χρόνων. Ξαναδημιουργούνται σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων… 

Ένα μήνυμα ελπίδας φτάνει σε κάποιους απελπισμένους και μέσω αυτών ξαναζωντανεύει μέσα στον κοινωνικό οργανισμό.

Μια απόδειξη ανιδιοτέλειας που όλοι τη θεωρούσαν πια πεθαμένη…

Κάποιες πράξεις μετά από δεκαετίες θεωρητικολογίας…

Κάτι κινείται… Από το ατομικό προς το συλλογικό. 

Aκόμα, ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα αυτής της πρώτης αντίδρασης είναι ότι αρχίζει μια, όχι θεωρητική, αλλά βιωματική προσέγγιση και γνώση του προβλήματος η οποία μπορεί να αναπροσανατολίσει και να «προσγειώσει» τις αρχικές ιδέες για το πρόβλημα και την λύση. 

Έτσι, σιγά σιγά  μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται ποιοτικά που μπορεί να αποτελέσει ένα καλύτερο έδαφος για μια ανασύνταξη της κοινωνίας, και εσωτερική και εξωτερική, και πνευματική και οικονομική. 

Με πράξεις –κι όχι με απλά λόγια ή καλές προθέσεις- δημιουργείται το κατάλληλο έδαφος για να εμφανισθούν νέες ιδέες και κάποιοι νέοι θεσμοί και κάποιες νέες νοοτροπίες ικανές να αποτρέψουν την επανεμφάνιση τέτοιων καταστάσεων. Έτσι, με πράξεις εισάγονται οι νέες και ανώτερες ιδέες μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Αναγκαστικά το νέο, αφού δεν βρήκε στρωμένο με ροδοπέταλα τον δρόμο περνάει μέσα από ωδίνες τοκετού…  

Οι κρίσεις δεν είναι «τυχαίες» διαδικασίες. Είναι «δοκιμές» εξέλιξης. Κάποια σάπια πράγματα γκρεμίζονται. Κάποια υγιή στοιχεία που κοιμούνται προκαλούνται να «ξυπνήσουν», όσα υγιή είναι ξύπνια να δράσουν… Αν τα υγιή στοιχεία δράσουν, μια νέα, ανώτερη κατάσταση θα ξεπηδήσει…

 Λάμπρος Κουλελής