Σαν άνθρωποι και σαν ανθρωπότητα προσπαθούμε να επιλύουμε προβλήματα ατομικά αλλά και συλλογικά. Η επίλυση ενός προβλήματος ή η επεξεργασία ενός θέματος εξαρτάται από το πλαίσιο εντός του οποίου τίθεται κάθε φορά ένα πρόβλημα. Αν πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της διατροφής για να το επεξεργαστούμε θα πρέπει να ορίσουμε το πλαίσιο αναφοράς του θέματός μας. Δηλαδή, διατροφή ενήλικα ή βρέφους, διατροφή χορτοφάγου ή κρεοφάγου, κλπ. Αντίστοιχα θα πρέπει να ακολουθούμε ένα πλαίσιο για την επίλυση συλλογικών προβλημάτων.

Συνήθως στην επίλυση μεγάλων προβλημάτων της ανθρωπότητας είτε δεν επιλέγεται πλαίσιο ή το πλαίσιο που επιλέγεται δεν είναι το ορθό για την συγκεκριμένη περίσταση. Αν θέλουμε να επεξεργαστούμε το ζήτημα της σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον και την γη γενικότερα, θα πρέπει αρχικά να προσδιορίσουμε το πλαίσιο της σχέσης. Δηλαδή με ποια ιδιότητα βρίσκεται ο άνθρωπος πάνω στην γη και κάτω από ποια σχέση υφίσταται αυτή η συνύπαρξη.

 Πολλές φορές η στάση αυτή αποτελεί και την απαρχή της επεξεργασίας του όλου θέματος.  Λέμε για παράδειγμα ότι κάποιος άνθρωπος πηγαίνει στο σχολείο ή στο νοσοκομείο οπότε έχουμε τη σχέση άνθρωπος-σχολείο ή άνθρωπος- νοσοκομείο. Η διατύπωση αυτή αποτελεί μια γενικότητα από την οποία δεν μπορεί να προκύψουν παρατηρήσεις ή συμπεράσματα. Κάποιος πηγαίνει στο σχολείο ως μαθητής, ως δάσκαλος ή ως γονέας για να μάθει την πρόοδο του παιδιού του. Κάποιος πηγαίνει στο νοσοκομείο ως ασθενής, ως γιατρός, ως επισκέπτης ασθενή, ως μαθητής, δηλαδή, εκπαιδευόμενος γιατρός ή ως εργαζόμενος στη διοίκηση ή το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου. Και στις δυο περιστάσεις κάθε μια από τις περιπτώσεις πρέπει να εξετασθεί κάτω από διαφορετικό πρίσμα και με διαφορετικούς όρους. Έτσι λοιπόν η ορθή τοποθέτηση του θέματός μας οδηγεί πιο γρήγορα και πιο εύκολα στη λύση του.  

Τα μεγάλα σύγχρονα προβλήματα της ανθρωπότητας σε γενικές γραμμές είναι το οικολογικό – περιβαλλοντικό, το οικονομικό, το ενεργειακό, αναφέροντας μερικά από τα κύρια. Επιχειρώντας να επεξεργαστούμε κάθε ένα από τα προβλήματα αυτά θα πρέπει λοιπόν να θέσουμε το πλαίσιο σχέσης ή λειτουργίας του ανθρώπου ως προς αυτό.  

Ας πάρουμε για παράδειγμα το οικολογικό ή περιβαλλοντικό πρόβλημα, σε αυτό η επεξεργασία του εξαρτάται από την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον ή την Φύση. Αν αυτή η τοποθέτηση είναι του ειδικού και του έμπειρου σε θέματα Φύσης ή εκείνη του μαθητή και του ερευνητή ο οποίος προσεγγίζει την Φύση από την πλευρά της εκπαίδευσης και της εξέλιξής του.

Λέει η Παράδοση ότι η Φύση είναι ο μεγάλος δάσκαλος του ανθρώπου. Αυτό μπορεί να τεθεί σαν μια αρχή για την ανθρώπινη ζωή, βάσει της οποίας καθορίζεται η συμπεριφορά του ανθρώπου πάνω στην γη. Αν ο άνθρωπος σταθεί μπροστά στην Φύση σαν εκπαιδευόμενος, θα την σεβαστεί διαφορετικά από τον επιχειρηματία που οφείλει να αξιοποιήσει ή να εκμεταλλευτεί την γη για το συμφέρον του ή για το συμφέρον των άλλων. 

 Η στάση αυτή απαιτεί γνώση από πλευράς του ανθρώπου, γνώση της θέσης του απέναντι στον εαυτό του και της θέσης του σε ένα περιβάλλον στενότερο και ευρύτερο, δηλαδή γνώση του εαυτού του που αναζητά η ελληνική φιλοσοφία μερικές χιλιάδες χρόνια τώρα και ακόμη δεν έχει επιτευχθεί.   

Η μαθητεία μια έννοια που την περιορίζουμε σε μερικά χρόνια της νεότητας στην πραγματικότητα δεν τελειώνει εκεί, είναι δε η στάση της ζωής η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να προχωρήσει αποτελεσματικά στην επίλυση των προβλημάτων του. Μήπως η μαθητεία στη ζωή μπορεί να γίνει η απαρχή της λύσης των ανθρώπινων προβλημάτων;