Τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, περίπου ο μισός πληθυσμός της Γης, υποσιτίζονται.

Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο υποφέρουν από πείνα.

Το μεγαλύτερο μέρος των υποσιτιζόμενων του πλανήτη βρίσκονται στην Ασία (περίπου 642 εκατομμύρια). Η δεύτερη περισσότερο πληγείσα περιοχή είναι η υποσαχάρια Αφρική με 265 εκατομμύρια. Ακολουθεί η Λατινική Αμερική με 53 εκατομμύρια υποσιτιζόμενους, η Μέση Ανατολή και η Β. Αφρική με 42 εκατομμύρια. Τέλος, περίπου 15 εκατομμύρια ανθρώπων στις ανεπτυγμένες χώρες υποφέρουν επίσης από πείνα.

Ο υποσιτισμός δεν πλήττει μόνο τις χώρες τις Αφρικής. Σύμφωνα με έρευνα τουλάχισμαζί. Από το να πατήσουμε φρένο στην υπερκατανάλωση και επομένως στο πέταγματον 12 εκατομμύρια παιδιά υποφέρουν από πείνα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όλα αυτά τη στιγμή που η Γη μπορεί να εξασφαλίσει τροφή για πολύ παραπάνω από τον σημερινό πληθυσμό.  

Η  όξυνση της φτώχειας και της πείνας μπορεί να χαρακτηρισθεί ως το χειρότερο πλήγμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο πλανήτης οδεύει προς μία μακρά και παρατεταμένη περίοδο εξεγέρσεων και ανεξέλεγκτων κυμάτων αποσταθεροποίησης.

 Τελευταία ξύπνησαν οι πλούσιοι και ισχυροί του πλανήτη και έσπευσαν - υπό την πίεση των ΜΜΕ - να αρχίσουν να δίνουν διαβεβαιώσεις για το πόσο νοιάζονται για τη μοίρα των φτωχών και πεινασμένων.  Ως πότε όμως νομίζουν οι άνθρωποι, από οποιοδήποτε ρόλο ή από οποιαδήποτε θέση, ότι μπορούν να συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τους ομοίους τους; Αυτό δείχνει την υποβάθμιση του ατόμου και της κοινωνίας μας.

Λες και το φαινόμενο της ανθρώπινης πείνας είναι κάτι πρωτόγνωρο! Τόσο πρωτοφανές, που οι «ισχυροί» της Γης τώρα το αντιλήφθηκαν, όταν βέβαια φτάνουμε στα άκρα! Λες και δεν υπήρχε στο παρελθόν ή την προηγούμενη μέρα!

Αλλά μάθαμε πολύ καλά να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα, κώδικα επαφής και επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, για να δικαιολογούμαστε και να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε απροκάλυπτα τους συνανθρώπους μας και τους εαυτούς μας.  

Φταίει η «παγκοσμιοποίηση» θα πουν κάποιοι! Λες και αυτή είναι αυθύπαρκτη οντότητα και δεν την δημιουργούν και δεν την κατευθύνουν άνθρωποι. Αν λειτουργούσε, όπως το δείχνει ο όρος “παγκοσμιοποίηση”, ως ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, δεν θα είχαμε τέτοια φαινόμενα, που δείχνουν μάλλον μία ακραία “ατομικοποίηση”.  

Βέβαια η επίλυση του προβλήματος της φτώχειας και της πείνας δεν αποτελεί θέμα μόνο των ηγετών στον πλανήτη. Αφορά σε όλους μας!  

Μα, τι μπορεί ένας ή έστω ορισμένοι άνθρωποι για ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, το οποίο ξεπερνάει κατά πολύ την ατομική δύναμη;

Πάρα πολλά μπορούν να γίνουν από τον καθένα μας και από όλους , στον κάδο των σκουπιδιών, των τροφίμων, τα οποία αφαιρούνται πιθανώς από κάποιους συνανθρώπους μας, μέχρι την οργανωμένη προσπάθεια βοήθειας γενικότερα των ομοίων μας που έχουν ανάγκη.  Αλλά και η θέση και η ορθή στάση στη ζωή μας, το ενεργό ενδιαφέρον μας πάνω σ’ αυτό το θέμα, η αλλαγή της νοοοτροπίας μας με αυτοπεποίθηση και πίστη, η ανθρωπιά μας, η αγάπη προς τον άνθρωπο, το μοίρασμα, θα φέρει κάποια στιγμή, οπωσδήποτε κάτι καλύτερο. Αρκεί να το κάνουμε τρόπο ζωής!  

Πάντως στην εποχή που βλέπουμε ότι η κάθαρση, σε όλους τους τομείς της ζωής, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, οφείλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, ατομικά και συλλογικά, ώστε να ελαττωθεί η δυστυχία του ανθρώπινου όντος στη Γη και στο Σύμπαν. 

Όχι, βέβαια για να περνάμε καλά, αλλά για να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τον προορισμό μας ως όντα και ως άνθρωποι!  

                                                                                                          Σ.  Τσαχάλης

Σχετικό κείμενο: Η φιλανθρωπία σε καιρούς κρίσης