(Από την συνέντευξη του Μιχάλη Φωτιάδη, “Κ” της Καθημερινής της 9.8.09, σελίδα 43).

 Γίνεται λόγος χρόνια τώρα και έχει χυθεί πολύ μελάνι (και αρκετό αίμα) για την ανάγκη μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Και έχουν επιχειρηθεί πολλές ως τώρα μεταρρυθμίσεις ή «μεταρρυθμίσεις».

Μήπως, όμως, η βάση μιας μεταρρύθμισης που χρειάζεται η Ανώτατη Εκπαίδευση στην Έλλάδα είναι ακριβώς αυτό, οι καθηγητές να είναι κοντά στους φοιτητές τους; Που σημαίνει: Να είναι «εκεί», (και) σωματικά παρόντες, ώστε ο φοιτητής να τους βρίσκει εύκολα, να έχει την ευκαιρία να λύνει τις απορίες του, να θέτει κάποια βαθύτερα ερωτήματά του. Που σημαίνει ότι κάποιος –και μάλιστα «αρμόδιος»- μπορεί να τον ακούει, αλλά και ότι κάποιος μπορεί να τον ενθαρρύνει σε μια δύσκολη στιγμή μιας δύσκολης ηλικίας. Σημαίνει, επίσης, την «διαθεσιμότητα» του καθηγητή που μπορεί να αποτελεί μια ένδειξη πως δεν διακατέχεται από την αλλαζονεία της «Γνώσης».

Αυτή η παρουσία του καθηγητή στους πανεπιστημιακούς χώρους και το ζωντανό του ενδιαφέρον για τον φοιτητή, δεν προσφέρει μόνο την απαιτούμενη στα πλαίσια της εκπαίδευσης βοήθεια, αλλά μεταδίδει και ένα παράδειγμα ζωής.

Γιατί καλά είναι τα κτίρια, καλός είναι ο τεχνικός εξοπλισμός, καλές και οι πιστώσεις, καλές και οι εγγυήσεις για την ελεύθερη έκφραση στα Πανεπιστήμια. Αλλά η ποιότητα στην εκπαίδευση, όπως και σε κάθε άλλο τομέα της ζωής, εξαρτάται πάνω απ’ όλα από κάτι που έχει πάψει από καιρό να είναι δεδομένο:

Από την ανθρώπινη σχέση, την ανθρώπινη εμπιστοσύνη, την ανθρώπινη συνεργασία.