Το μέγεθος μιας καταστροφής είναι μια αναντίρρητη πραγματικότητα μπροστά στην οποία κάθε άνθρωπος στέκεται και αισθάνεται αδύναμος. Η αντιμετώπιση της καταστροφής και ο απολογισμός των ζημιών είναι η πρώτη προτεραιότητα σε κάθε περίπτωση, μια διαδικασία που απαιτεί τον χρόνο και την ενέργεια των άμεσα συμμετεχόντων αλλά και εκείνων που βρίσκονται σε μια μεγαλύτερη απόσταση. Μέσα στην ένταση και την αγωνία των συνθηκών και των καταστάσεων και ενώ υπάρχουν οι προτεραιότητες απέναντι στην καταστροφή, ο εστιασμός της προσοχής στρέφεται στα φαινόμενα.  Ωστόσο, αυτό που συνήθως διαφεύγει είναι τα πράγματα πίσω και κάτω από τα φαινόμενα.

Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι να περιφερόμαστε γύρω από τα φαινόμενα χωρίς να αγγίζουμε το βάθος τους και το βάθος της ψυχής μας, για να αισθανθούμε αυτό που έχει να μας πει και να μας οδηγήσει σε αυτό που πρέπει να γίνει. Βέβαια αναφερόμαστε σε μια διαδικασία που δεν περνά από τα παράθυρα της τηλεόρασης ούτε από την οχλοβοή των διαμαρτυριών ή του θυμού, αλλά από τον σιωπηρό στοχασμό πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με τους άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον του. Πρώτη βασική και απαραίτητη προϋπόθεση στην εκτίμηση των πραγμάτων είναι ο χρόνος, όχι εκείνος που περνάει, αντίθετα, χρειάζεται ο χρόνος που αφιερώνουμε στον συλλογισμό για τα φαινόμενα και για τα πράγματα πίσω από τα φαινόμενα. Η εξήγηση των φαινομένων με τα φαινόμενα μιας άλλης πλευράς συντηρεί μια κυκλική διαδικασία που έχει σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της σκέψης σε μια μονοδιάστατη θεώρηση του κόσμου.

Κάποιοι θα αναζητήσουν την φωτιά στο ασυνείδητο, ατομικό και συλλογικό, και κάποιοι άλλοι θα την αναζητήσουν στο υποσυνείδητο, ατομικό και συλλογικό, όμως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η φωτιά είναι μια κίνηση του συνειδητού, προκειμένου να απαλλαγεί και να απελευθερωθεί από όλα εκείνα που το δεσμεύουν και το φυλακίζουν.  Όταν το συνειδητό έχει πλημμυρίσει από τις αποπνικτικές πιέσεις ποιοτήτων που δεν είναι συμβατές με την δική του ποιότητα, πιθανόν, δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει παρά με μια εκρηκτική συμπεριφορά που συμπαρασύρει ο, τιδήποτε στο πέρασμά της.

Σε μια τέτοια περίπτωση το ζητούμενο δεν είναι η θεραπεία του ασυνειδήτου ή του υποσυνειδήτου, αλλά η αποδέσμευση του συνειδητού από όλες εκείνες τις συνθήκες και τις ποιότητες, που ενώ δεν του ανήκουν, συσσωρεύονται  σε αυτό, περιορίζοντας τα όρια και τις προοπτικές της συνειδητότητας, σε μια κίνηση αντίθετη από την διεύρυνσή της που είναι απαραίτητη για την εξέλιξη. Διότι, αν η εξέλιξη απαιτεί και στηρίζεται σε μια νέα σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του, ανθρώπινο και φυσικό, τότε η εναντίωση και η καταστροφή αυτού του περιβάλλοντος έχει σαν αποτέλεσμα την εισέλιξη που κινείται αντίθετα από την εξέλιξη.