Ο χάρτης του μέλλοντος, στο βαθμό που ο σχεδιασμός ενός χάρτη είναι ακόμη δυνατός, θα αναπαριστά το όραμα του Ritter ανεστραμμένο. Φαντασθείτε τη χαρτογράφηση σε τρεις διαστάσεις, σαν να αφορούσε την κατασκευή ενός ολογράμματος. Σ' αυτό το ολόγραμμα θα καταγράφονταν τα αλληλοεπικαλυπτόμενα στρώματα ομαδικών και άλλων ταυτοτήτων πάνω στα δύο διαστάσεων χρωματισμένα περιγράμματα των πόλεων-κρατών και των εθνών που θα έχουν απομείνει, μπερδεμένα σε γραμμοσκιασμένες περιοχές που θα υποδηλούν την ισχύ των καρτέλ ναρκωτικών, των μαφιόζικων οργανώσεων και των ιδιωτικών εταιρειών παροχής ασφάλειας. Αντί για σύνορα, θα υπάρχουν κινούμενα "κέντρα" εξουσίας, όπως στο Μεσαίωνα. Πολλά απ' αυτά τα στρώματα θα βρίσκονται σε κίνηση. Αντικαθιστώντας πάγιες και απότομες γραμμές σ' ένα επίπεδο χώρο, θα υπάρχει μία μεταβαλλόμενη μάζα παρεμβαλλόμενων οντοτήτων, όπως η κουρδική και η αζερική ανάμεσα στην Τουρκία και το Ιράν, η τουρκογενής Uighur ανάμεσα στην Κεντρική Ασία και την ενδοχώρα της Κίνας (που διακρίνεται με τη σειρά της σαφώς από την παράκτια Κίνα), και η λατινική παρεμβαλλόμενη οντότητα που θα αντικαταστήσει την τυπική συνοριακή γραμμή μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού. Σ' αυτό το πρωτεϊκό χαρτογραφικό ολόγραμμα θα πρέπει κάποιος να προσθέσει άλλους παράγοντες, όπως τις μεταναστεύσεις πληθυσμών, τα ξεσπάσματα των ρυθμών γεννητικότητας και τους φορείς των ασθενειών. Εφεξής ο χάρτης του κόσμου δεν θα είναι ποτέ στατικός. Ο χάρτης του μέλλοντος -υπό μίαν έννοια, ο "Τελευταίος Χάρτης"- θα είναι μια διαρκώς μεταλλασσόμενη απεικόνιση του χάους".

(Robert Kaplan, "Η επερχόμενη αναρχία", Εκδόσεις "Ροές", 2001)

Η περιγραφή αυτή δίνει μια εικόνα σχετικά με την κατανομή των εθνοτήτων και των φυλών, σε έναν κόσμο που συνεχώς, ηθελημένα ή ακούσια, μετακινείται, μεταφέροντας και αναμιγνύοντας γλώσσα, θρησκεία, τέχνη, έθιμα κλπ. Αυτά σε ό,τι αφορά την κατανομή των μορφικών πληθυσμών στα διάφορα μέρη της γης.

Εδώ θα θέλαμε να προσθέσουμε μια ακόμη διάσταση στην ήδη χαοτική αναπαράσταση του σύγχρονου κόσμου, ανατρέχοντας στα γραπτά της Ελενας Μπλαβάτσκυ όπου μπορούμε να διαβάσουμε:

"Μας δίδαξαν ότι για 3000 χρόνια τουλάχιστον η "μούμια", παρόλες τις χημικές προετοιμασίες, αποσυντίθεται στα τελευταία αόρατα άτομα τα οποία από την ώρα του θανάτου, επανα-εισερχόμενα μέσα στους στροβίλους του όντος, περνούν μέσα από κάθε αλλαγή των οργανωμένων μορφών ζωής. Αλλά δεν είναι η ψυχή, η πέμπτη για να μην πούμε η έκτη αρχή, αλλά τα ζωικά άτομα της ψυχής, δηλαδή η δεύτερη αρχή. Στο τέλος των 3000 ετών, μερικές φορές περισσότερο άλλες λιγότερο, μετά από ατέλειωτες μεταναστεύσεις, όλα αυτά τα άτομα ρίχνονται και πάλι μαζί και φτιάχνουν τη μορφή του νέου εξωτερικού ενδύματος ή το σώμα της ίδιας μονάδας (της πραγματικής ψυχής), η οποία έχει ήδη ντυθεί με αυτά δύο με τρεις χιλιάδες χρόνια πριν. Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση που είναι η εξόντωση της προσωπικής συνειδητής αρχής, η μονάδα ή η ατομική ψυχή είναι πάντοτε η ίδια όπως ίδια είναι επίσης τα άτομα των κατωτέρων αρχών, τα οποία, αναγεννημένα και ανανεωμένα μέσα σ’ αυτό το διαρκώς κινούμενο ρεύμα του όντος, συγκεντρώνονται μαγνητικά όλα μαζί εξαιτίας της συγγένειάς τους και ακόμη μια φορά επανενσαρκώνονται μαζί. Αυτή ήταν η αληθινή απόκρυφη θεωρία των Αιγυπτίων."

Η θέση αυτή παρουσιάζει την κίνηση των "ανθρώπινων συστατικών" μετά τον θάνατο και την διαδικασία μορφικής επανεμφάνισής τους. Ετσι η ουσία επανεμφανίζεται με διαφορετικό μορφικό περίβλημα αλλά με τις ίδιες, εμπλουτισμένες ωστόσο, εμπειρίες.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Ritter έχουμε ένα χάρτη, όπου σε διαφορετικά στρώματα βρίσκονται οι ποικίλες φυλές που κατοικούν στην ίδια περιοχή, αλλά προσθέτοντας την άποψη της Μπλαβάτσκυ στο ίδιο μοντέλο, πέρα από τις διαφορετικές φυλές που κατοικούν στην ίδια περιοχή θα πρέπει να προσθέσουμε και τις διαφορετικές προελεύσεις των ψυχών των ατόμων που κατοικούν στην ίδια περιοχή. Διότι αν σε μια περιοχή κατοικούν φαινοτυπικά άτομα μιας συγκεκριμένης φυλής δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι και οι ψυχές των ατόμων έχουν την ίδια και κοινή προέλευση. Ετσι μέσα σε μια φυλή ή σε έναν πληθυσμό, συναντάμε ψυχές που ουσιαστικά μπορεί να προέρχονται από εντελώς διαφορετικές φυλές, ακολουθώντας ένα ταξίδι μετανάστευσης και απόκτησης εμπειριών. Το αποτέλεσμα είναι ένα ακόμη πιο πολύπλοκο ολόγραμμα που περιλαμβάνει τις μορφικές αλλά και τις ψυχικές διαστρωματώσεις.

Μεταφέροντας το μοντέλο αυτό σε μια εμπόλεμη ζώνη του πλανήτη μας, φυσικά προκύπτει το ερώτημα ποιος πολεμά ποιόν, πού και γιατί. Διότι μπορεί να φαίνεται ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται με κάποια λογική, ή κάποιον συγκεκριμένο παραλογισμό, στηριγμένο σε δεδομένα της στιγμής εκείνης, αλλά δεν πρέπει να αγνοηθεί ο παράγων της ψυχής που με τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις του μπορεί να παρασύρει την λογική και τις αποφάσεις σε καταστάσεις που εκείνη φέρει από ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τραυματικές εμπειρίες ή άλλες συγκινησιακές καταστάσεις. Ετσι λοιπόν στον πόλεμο, έστω ότι σε μια περιοχή πολεμούν ορισμένες συγκεκριμένες φυλετικές ομάδες για την ανεξαρτησία τους, περνώντας στο ψυχικό πεδίο του χάρτη πιθανόν να αντιληφθούμε ότι οι ψυχές που κινούν τα άτομα που πολεμούν είναι εντελώς διαφορετικής προέλευσης και πολεμούν για εντελώς διαφορετικούς λόγους από εκείνους που φαίνονται. Ακολούθως μια ειρηνευτική διαδικασία σε ποιους απευθύνεται και ποιους θέλει να ικανοποιήσει; Μια ειρηνευτική προσπάθεια κάτω από τις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, αν δεν λαμβάνει υπόψη της την κατανόηση της βαθύτερης διένεξης και των ουσιαστικότερων προβλημάτων που οδήγησαν σε αυτήν. Οπότε πλέον πρέπει να επιλυθούν προβλήματα χιλιάδων ετών συσσωρευμένων στην περιοχή και στις ψυχές που συμμετέχουν σε αυτήν.


Γιώργος Τσαντάκης