Η ισχύς του Αισθήματος

Πέμπτη, 03 Μάιος 2007 16:31

'Οταν οι δημοσκοπήσεις καθορίζουν την κατεύθυνση της πολιτικής μας ζωής.

'Οταν οι ‘επικοινωνιακές ομάδες’ καλούνται να ‘λύσουν’ τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα πολιτικά κόμματα.

'Οταν οι κυβερνώντες δηλώνουν ότι "ενισχύθηκαν" από την τελευταία εκπαιδευτική κρίση.

'Οταν οι ηγέτες που δίνουν τις εντολές για να βομβαρδιστούν τα σπίτια των άμαχων κατοίκων στο Ιράκ και σε άλλες γειτονικές χώρες, μένουν αυτοί οι ίδιοι σε πολυώροφες πολυτελείς βίλλες-φρούρια.

'Οταν οι υπεύθυνοι της εκτελεστικής εξουσίας και της διαχείρισης των καθημερινών υποθέσεων του κράτους αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους, για "ανεξήγητα" ναυάγια πλοίων, για τη διαφθορά που σημειώνεται σε νομαρχίες, δήμους και δημόσιες υπηρεσίες, για την οικοδόμηση παράνομων οικισμών, για λάθη στη διαχείριση των πόσιμων υδάτων της χώρας, για παράνομες παρακολουθήσεις των εργαζομένων από τις εταιρίες μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και των τηλεφώνων τους, για καταστρατήγηση των ευρωπαϊκών οδηγιών για την προστασία των εργαζομένων, κτλ, κτλ.

'Οταν ο "αθλητισμός" οδηγεί τους οπαδούς σε κρίσεις βίας που φτάνουν μέχρι τον θάνατο.

'Οταν δημόσιοι λειτουργοί, τράπεζες και χρηματιστηριακές εταιρείες κερδοσκοπούν με άνεση με τα χρήματα δημόσιων ταμείων.
'Οταν οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων οι ίδιοι επιλέγουν να νοσηλευτούν σε ιδιωτικές κλινικές.

'Οταν οι υπεύθυνοι για την εκπαιδευτική πολιτική αδυνατούν να εμπνεύσουν και να διδάξουν την συνεργασία και την ομόνοια μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, ώστε να βρεθεί μια ορθή και κοινά αποδεκτή λύση στη χρόνια εκπαιδευτική κρίση.

'Οταν κόσμος του θεάματος, της μόδας και της εικονικής πραγματικότητας καθορίζει τις νέες πολιτισμικές αξίες.

'Οταν οι ζωές "διάσημων", ή όχι τόσο, "προσωπικοτήτων" εκτίθενται σε κοινή θέα σε πολύωρα αφιερώματα στα μέσα μαζικής "ενημέρωσης", εξευτελίζοντας την έννοια της προσωπικής ζωής.

'Οταν οι διαφόρων ειδών "εξουσίες" παρασύρονται από τα ρεύματα της αυτοπροβολής και αυτοϊκανοποίησης, και αδιαφορούν για την ουσιαστική εξέλιξη του εκάστοτε "ποιμνίου" τους.

Όταν οι σπουδαστές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ξεκινούν μαθήματα χωρίς να έχουν κάνει εγγραφές και χωρίς βιβλία.

'Οταν όλα αυτά, και πολλά άλλα αποτελούν, πλέον, βασικά και μόνιμα δομικά στοιχεία της καθημερινότητάς μας, τότε εμείς πού βρισκόμαστε, πώς νιώθουμε, τι κάνουμε;

'Οταν οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι μέσα σ' ένα σύμπαν λέξεων χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, τότε, τα λόγια και οι όποιες "αναλύσεις" δεν έχουν πια να προσθέσουν τίποτε, αλλά μάλλον μας ωθούν στο να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο μέσα στη δίνη αδιέξοδων διαδρομών και συναισθημάτων.

'Οταν σχεδόν κανείς δεν ακούει, σχεδόν κανείς δεν βλέπει, σχεδόν κανείς δεν προσέχει και δεν αντιλαμβάνεται, σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται, τι ρόλο θα μπορούσαν να παίξουν τότε τα λόγια και οι αναλύσεις;

Όταν η πρόκληση έχει αντικαταστήσει την αρετή, η κοροϊδία την ειλικρίνεια, το θράσος την ευθύτητα, όταν η διαρκής διαπίστωση του αρνητικού έχει εκδιώξει την ελπίδα απ’ τις καρδιές των ανθρώπων, όταν η μοναχικότητα έχει αντικαταστήσει την αδελφοσύνη και ο εγωισμός την αγάπη, όταν όλα αυτά, τότε είναι εύκολο να χάσει κανείς την ισορροπία του, τον δρόμο του και τον προσανατολισμό του.

Είναι προφανές ότι μπροστά στα μάτια μας, μέσα στην κοινωνία και μέσα στην ψυχή μας, συντελείται μια δυναμική εκτροπή των ενεργειών και των ποιοτήτων της Ζωής. 'Ομως, όσο θετικό κι αν είναι το γεγονός ότι τα αναγνωρίζουμε όλα αυτά, άλλο τόσο αρνητικό είναι το γεγονός ότι δεν κάνουμε τίποτε για να τα αντιμετωπίσουμε. Ακόμα περισσότερο ανησυχητικό είναι το γεγονός πως νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πια τίποτε, ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε πια.

Ζώντας μέσα σε μια κοινωνία δημοσκοπήσεων, επικοινωνιακών ομάδων και πολιτικών, μόδας, κουτσομπολιού, αυτο-ικανοποίησης, αποστασιοποίησης από τον ανθρώπινο πόνο των άλλων, άρνησης ανάληψης των ευθυνών, χαμηλών ενεργειών και ποιοτήτων, κουρασμένων ανθρώπων και θολωμένων ελπίδων, μέσα σε μια κοινωνία όπου η εικονική πραγματικότητα απλώνεται πάνω από τις εκτάσεις της αθλιότητας και του πόνου, για να τις κρύψει από τη συνειδητότητά μας, είναι αναμενόμενο πως και οι όποιες λύσεις και οι όποιες θεραπείες προτείνονται, θα είναι και αυτές εικονικές, επιφανειακές και ψευδαισθητικές, που θα καταλήγουν τελικά να ικανοποιήσουν ακόμα περισσότερο τον εγωισμό μας, τη ματαιοδοξία μας και την αυταρέσκειά μας.

Χρειάζεται να κάνουμε "δημοσκοπήσεις" για να διαπιστώσουμε την απογοήτευση, τη θλίψη και την κατάθλιψη, τη μιζέρια και την απάθεια, την υποβάθμιση και τη βεβήλωση, την κατάρρευση των δομών, των σχέσεων και των ελπίδων; Χρειάζεται να καταφύγουμε σε επικοινωνιακές πολιτικές για να "περάσουμε" την άποψή μας, για να γίνουμε αρεστοί, για να επιτύχουμε τους στόχους μας;

'Οταν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε η Κορύφωση δεν μπορεί να είναι μακριά, ούτε και η Θεραπεία και η Αποκατάσταση.

'Οταν το σκοτάδι φαίνεται να έχει απλωθεί σε τόσο μεγάλη έκταση και να έχει εισχωρήσει σε τόσο μεγάλο βάθος, τότε είναι η Στιγμή να θυμηθούμε ότι ο σπόρος της ζωής είναι ακόμα εδώ, το φως είναι ακόμα εδώ, ο εαυτός είναι ακόμα εδώ, η πηγή της ζωής είναι ακόμα εδώ, και αρκεί λίγο να προσπαθήσουμε για να απομονωθούμε από τον πολύ θόρυβο, ώστε να ακούσουμε, να αισθανθούμε, να δούμε, να ελπίσουμε, να πιστέψουμε, να καταλάβουμε, να προχωρήσουμε.

'Οταν το σκοτάδι πυκνώνει, τότε είναι η Στιγμή για να τρέξουμε προς το Φως, γιατί τότε το Φως έρχεται, έτσι ξαφνικά, χωρίς να το περιμένουμε, εκεί που δεν το περιμένουμε.

'Οταν όλα γκρεμίζονται και κατακερματίζονται γύρω μας, και η λογική εμφανίζεται ανίσχυρη να προσφέρει από μόνη της κάποια λύση, τότε είναι η Στιγμή να στραφούμε προς το Αίσθημα, γιατί μόνο αυτό μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να αντισταθούμε στη δίνη της εποχής, αλλά και τη δύναμη να μετακινηθούμε για να εισέλθουμε μέσα στα φωτεινά ρεύματα της συνειδητότητας που οδηγούν τα άτομα και τις συλλογικότητες σε νέα και ανώτερα πεπρωμένα ενότητας και αλληλεγγύης. Τότε είναι η Στιγμή να ανοίξουμε την καρδιά μας στο Αληθινό Αίσθημα, που τροφοδοτώντας μας με καθαρή ενέργεια και καθαρό φως, θα μας δώσει τη δύναμη να στηριχτούμε στον εαυτό μας, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, και να αναζητήσουμε την ορθή πορεία της ζωής μας.

Κίμωνας Θεοδωρόπουλος