Μύθος του σκορπιού ή του φιδιού, στις πολλές συγκαλυμμένες μορφές του PDF Εκτύπωση E-mail
Πνευματικότητα - Εσωτερικές παραδόσεις
Παρασκευή, 08 Δεκέμβριος 2006 10:40
ΣΤΗΝ αραμαϊκή μετάφραση ενός χωρίου της Παλαιάς διαθήκης, αναφέρεται ότι ένα , φίδι, έβαλε σε πειρασμό τον Αδάμ ή τον πρωτόπλαστο και όχι την , δηλαδή την Εύα, την γυναίκα του. Εδώ συναντάμε το αντικείμενο λατρείας των Οφιτών - την θηλυκή, γενεσιουργό δύναμη - την Καταστροφική, Αναδημιουργό Δύναμη σύμφωνα με τους Οφίτες και, στην πραγματικότητα, τους Γνωστικούς εν γένει. Το Φίδι ονομαζόταν Μεγαλίστωρ ή Μέγας Οικοδόμος του Σύμπαντος (Μάγια ή πλάνη των Βουδδιστών). Εδώ αναγνωρίζουμε και πάλι κάτω από ένα διαφορετικό όνομα (των Οφιτών) τους Κύκλωπες ή τους οικοδόμους των κυκλικών Ναών στο Στόουνχετζ και οπουδήποτε αλλού. Ο κ. Payne Knight επανέλαβε μια παρατήρηση του Stukeley, ότι το αρχικό όνομα του ναού του Άμπουρι ήταν το "Κεφάλι του Φιδιού". Και προσθέτει: "Είναι αξιοσημείωτο ότι τα υπολείμματα ενός παρόμοιου κύκλου από πέτρες (κυκλικού ναού) στη Βοιωτία είχαν το ίδιο όνομα την εποχή του Παυσανία (Παυσανίας, Βοιωτικά, κεφ. ιθ΄, ενότητα 2).

Ο περίφημος μαντικός λίθος, ο κλεισμένος μέσα στην καθέδρα του θρόνου του Αγ. Εδουάρδου (τον Θρόνο της Στέψης), στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ, υπήρξε κάποτε μια πέτρα που ήταν αντικείμενο λατρείας. Η φαντασία την περιέβαλλε με θαυμαστά χαρίσματα. Αυτή η πέτρα διαβεβαιώνουν ότι είναι η ίδια στην οποία έγειρε το κεφάλι του ο Πατριάρχης, στην Ουλαμλούζ, την Πεδιάδα της "Λουζά", και λέγεται ότι είχε μεταφερθεί αρχικά στην Μπριγκάντια, μια πόλη της Γαλικίας, στην Ισπανία. Από εκεί την έφερε στην Ιρλανδία ο Simon Brech, ο πρώτος Βασιλέας των Σκότων, γύρω στο 700 προ Χριστούo και από εκεί, περίπου 370 χρόνια αργότερα, μεταφέρθηκε στη Σκοτία, από τον Βασιλέα Fergaze (Φέργκους). Κατά το έτος 850 του Κυρίου τοποθετήθηκε στο Αββαείο του Σκόουν (στην κομητεία του Περθ) από τον Βασιλέα Κένεθo αυτό ήταν το μέρος όπου γινόταν γενικά η στέψη των Σκότων Βασιλέων, τον καιρό εκείνο. Το έτος 1297, αυτός ο ξύλινος θρόνος ή έδρα των Σκότων, μαζί με το στέμμα και το σκήπτρο τους, μεταφέρθηκε στην Αγγλία από τον Άγγλο Βασιλέα Εδουάρδο τον Α' και τοποθετήθηκε στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ.

Si quid habent veri vel chronica, cana fidesve,
Clauditur hac Cathedra nobilius ecce lapis,
Ad caput eximius Jacob quondam Patriarcha
Quem posuit, cernens numina mirapoli.
Quem tulit ex Scotis, spolians quasi victor honoris.
Edwardus Primus, Mars velut armipotens;
Scotorum Domitor, noster Validissimus Hector,
Anglorum Decus & gloria militiae.
Antiquities of Westminster Abbey, 1711

Υπάρχει ακόμα η υπόθεση, σύμφωνα με τις αρχαίες προφητείες, ότι η πέτρα του Λίθου της Στέψης έχει θαυμαστά χαρίσματα και ότι από αυτήν εξαρτάται η ύπατη εξουσία της Αγγλίας. Αυτή η μαγική πέτρα συνοδεύεται από την παράδοση (που κανείς δεν ξέρει από πού ή πώς προήλθε), ότι μουρμουρίζει την επιδοκιμασία της κατά την στέψη, όταν παίρνει θέση επάνω της ο νόμιμος κληρονόμοςo αλλά ότι, αντίθετα, θα ακουγόταν ένας φοβερός κρότος, και θα ανέλαμπε φωτιά από μέσα της, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αποκήρυξης, εάν δοκίμαζε ένας σφετεριστής να αντιταχθεί στα μυστήριά της ή να τα θέσει υπό έλεγχο. Υπάρχουν ακόμα τα άγκιστρα της αλυσίδας απ' όπου την κρεμούσαν σε παλιότερους, άγνωστους καιρούς, όταν την μετέφεραν επικεφαλής του στρατού ως νικηφόρο αλεξιτήριο - τότε που αναμφίβολα την θεωρούσαν Παλλάδιο Ευημερίας και Θεία εκδήλωση. Λέγεται επίσης ότι η πρωτοκαθεδρία του Λονδίνου συνδέεται με την διατήρηση του Λίθου του Λονδίνου.

Τόσο το αρχαίο αυτό κατάλοιπο, ο Λίθος του Λονδίνου, όσο και ο Λίθος της Στέψης στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ, φαίνεται να έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Φαίνεται ότι έχουν φθαρεί ως το τωρινό μικρό τους μέγεθος με την πάροδο των εποχών ή έχουν ακρωτηριαστεί σε κάποια άγνωστη, μακρινή περίοδο - να έχουν πιθανόν γκρεμιστεί και θρυμματιστεί, λόγω του ότι ήταν αντικείμενα δεισιδαίμονος ευλάβειας, εάν όχι άμεσης και πραγματικής ειδωλολατρείας, με αποτέλεσμα να εγείρουν πιθανόν την αγανάκτηση, η οποία, βρίσκοντας ευκαιρία και έδαφος να διοχετευτεί, επέτυχε την κατεδάφισή τους. Και στις δύο αυτές πέτρες έχουμε βέβαια μόνο θραύσματα - ίσως Οβελίσκων ή Εβραϊκών "Ευκτήριων" Στηλών ή "Λίθων" - γιατί όλες αυτές οι πέτρες, που θεωρούνται μαγικές, ανήκουν στην ίδια ιερή οικογένεια. Η υποτιθέμενα μαγική πέτρα, η οποία είναι κλεισμένη μέσα στο κομμάτι ξύλου, που αποτελεί την βάση του Θρόνου της Στέψης, φημολογείται ότι, προ αμνημονεύτων ετών, μουρμουρίζει την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία της για τον ενθρονισμένο βασιλιά, μόνο την στιγμή που ο Ανώτατος Άρχων κάθεται στο θρόνο για να περιενδυθεί το ιερό πάλλιον ή το επίσημο ένδυμα της πολιτείας, επί τη ευκαιρία της στέψης του Βασιλέα ή της Βασίλισσας.

Από την άποψη αυτή, ως προς τα υπερφυσικά χαρίσματα που της αποδίδονται και ως προς αυτήν την ειδική δύναμη ομιλίας και χρησμοδότησης, η πέτρα αυτή μοιάζει πολύ με όλες τις ιερές ή μαγικές πέτρεςo και πιο συγκεκριμένα με το περίφημο άγαλμα του Μέμνονα στην Αίγυπτο, που λέγεται ότι έβγαζε έναν παρατεταμένο μελωδικό ήχο με την πρώτη ακτίνα της ανατολής, σαν αυτόν που παράγει ο άνεμος στην Αιολική άρπα. Δεν είναι σαφές εάν αυτός ο ήχος αναμένεται να παραχθεί από την πέτρα του βασιλικού θρόνου στο Γουεστμίνστερ με σκοπό την επιδοκιμασία ή ως ένδειξη εύνοιας, ή εάν ακούγεται ήχος μόνο όταν εκφράζεται δυσαρέσκεια. Αυτή η παράξενη δύναμη ομιλίας, την οποία βεβαιώνουν ότι έχει η ιερή πέτρα του Γουεστμίνστερ, την συνδέει άμεσα με άλλες μαντικές πέτρες ανά τον κόσμο. Η διάδοση της φήμης, σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εποχές, ότι υπάρχουν ειδικές πέτρες με αυτό το θαυμαστό χάρισμα, είναι μια εκπληκτική και παράξενη απόδειξη όσον αφορά τον αδιάκοπο, άσβεστο πόθο του ανθρώπου για άμεση υπερφυσική βοήθεια και καθοδήγηση από δυνάμεις εξωτερικές και αόρατες για εκείνον. Διακαώς επιθυμεί την δυνατότητα της προσωπικής επικοινωνίας με αυτόν τον έλλογο, αθέατο κόσμο, τον οποίο δεν μπορεί να αποφύγει να σκέφτεται σαν κάτι κοντινό, το οποίο τον περιβάλλει και εποπτεύει τις πράξεις του. Ο άνθρωπος προσπαθεί να καταρρίψει την διαβεβαίωση ότι αυτός ο αόρατος κόσμος, που τον αναγνωρίζει και του ανταποκρίνεται, και στον οποίο καταφεύγει σε καιρούς βασάνων, είναι τόσο ανέλπιδα απρόσιτος όσο επιμένουν οι αισθήσεις του. Θέλει με όλη του την δύναμη να τον σκέφτεται προσιτό.

Η μαντική πέτρα στο Γουεστμίνστερ φαίνεται να είναι μόνο ένα τμήμα κάποιας στήλης ή λίθου: αλλά κανείς δεν θα αμφισβητήσει ότι είναι ένα αντικείμενο θαυμαστής αρχαιότητας και ότι η ιστορία της είναι λίαν αξιοσημείωτη και ενδιαφέρουσα. Το σημείο επίσης όπου έχει εναποτεθεί, δηλαδή το τέμενος του Εδουάρδου του Εξομολογητή, είναι αντάξιό τηςo και τόσο το ένα όσο και το άλλο εμπνέουν βαθύ σεβασμό - ή μάλλον ένα αίσθημα δέους.