Σκέψεις... σκέψεις... σκέψεις...

Πέμπτη, 01 Μάρτιος 2007 12:55

της Χριστίνας Αρνή

Σκέφτομαι τα μικρά παιδιά, καθώς τα υποχρεώνει ο ενήλικος (;) κόσμος μας να αναπτυχθούν και να ζήσουν μέσα στην "μόλυνση" της σύγχρονης ζωής μας.

Πώς μπορούν να προστατευθούν από την "μόλυνση", ζώντας μέσα σ' αυτήν;

Τι "κάνει" ο λωτός κι εμφανίζει ένα τόσο όμορφο άνθος, έχοντας τις ρίζες του μέσα στο έλος;

Σκέφτομαι τους ηλικιωμένους, καθώς φθάνουν στο τέλος της ζωής τους γεμάτοι απορία κι άγνοια για ό,τι έζησαν και για ό,τι μετά τον θάνατό τους θα συμβεί.

Πώς μπορούν όλα αυτά τα γερασμένα σώματα ν' αποκτήσουν τη γνώση που η εποχή της ωριμότητας ακόμα τους οφείλει;

Σκέφτομαι όλων των εποχών τους ασθενείς, καθώς θ' αναρωτιούνται για τα βάσανα και τον πόνο της ζωής τους, χωρίς να παίρνουν την απάντηση εκείνη που θα αποτελεί την ίασή τους.

Πώς μπορούν να πάψουν να υπάρχουν ασθενείς, όταν ακόμα υπάρχει η δυσκολία και η άγνοια της έκφρασης της αληθινής ανθρώπινης βούλησης;

Σκέφτομαι όλα αυτά τα "μικρά" και τα "μεγάλα" μηνύματα της Γης μας, καθώς κραυγάζει μπροστά στην ανθρώπινη υποβάθμιση.

Πώς μπορεί ένας πλανήτη ς να "σείει" τόσο έντονα την ζωή του, και η ανθρώπινη ζωή να μην ανταποκρίνεται αληθινά σε κανέναν κραδασμό;

Σκέφτομαι κοιτώντας ένα μικρό λουλούδι στον κήπο μου έτοιμο ν' ανθίσει:

Τι είναι αυτό που κάνει αυτό το μικρό λουλούδι ν' αψηφά όλες αυτές τις σκέψεις και να επιμένει ν' αντικρίσει το φως της ζωής αυτού του κόσμου;

Απάντηση (;): Προκειμένου ν' αντικρίσει το φως, θυσιάζει (κάτι από) τον εαυτό του μέσα σε τέτοια ασχήμια.

Η ασχήμια δεν είναι το σκοτάδι είναι το να αγνοείς το "γιατί", και να μη θέλεις να το μάθεις. Το αίτιο που σε κάνει να μη θέλεις να ενδιαφέρεσαι για τα αποτελέσματα που βιώνεις.

Μπορούν να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, να επιλυθούν τα προβλήματα, αν δεν αναγνωριστούν τα αίτια που οδήγησαν σ' αυτά;

Φιλοσοφικός (;) συλλογισμός: Αν ο Θεός είναι το αίτιο που οδήγησε στο αποτέλεσμα άνθρωπος, τότε ό,τι ο Θεός, αυτό κι ο άνθρωπος. Αν ο Θεός είναι το Καλό αίτιο, καλό θα είναι και το αποτέλεσμά του, ο άνθρωπος.

Αν ο άνθρωπος είναι το αίτιο που οδήγησε στο αποτέλεσμα - Θεός, τότε ο σημερινός Θεός των ανθρώπων, πρέπει να 'ναι ένας Θεός σε "πλήρη σύγχυση".

Αυτοί που σήμερα "προτιμούν" τον Θεό ως το Υπέρτατο Αίτιο και το Υπέρτατο Καλό, ας προσπαθήσουν να εξηγήσουν το "σημερινό", έστω, αποτέλεσμα αυτού του αιτίου, τον άνθρωπο!...

Η αντίφαση η οποία, εδώ, προκύπτει, μήπως υπονοεί το: "ούτε Θεός, ούτε άνθρωπος";

Μια αποτυχημένη, δηλαδή, συνένωση, ταύτιση,... αυτού που προηγείται, κι αυτού που πάντα φαίνεται πως ακολουθεί;

Σύγχυση, χάος, παραλογισμός...

Ο χρόνος του αιτίου κι ο χρόνος του αποτελέσματος αν ταυτιστούν δίνουν μια δυνατότητα "Παρόντος στο Διηνεκές". Μια "ευθεία" γραμμή σταθερότητας, ή μια "ευθεία" γραμμή που υποδηλώνει "θάνατο", τέλος, μιας συγκεκριμένης συνθήκης;

Πρακτική: Μπορώ - κάθε μέρα - να κάνω μία σκέψη καλή για τον Θεό, μία σκέψη καλή για τον άνθρωπο;

Αυτό ίσως ν' αρκούσε για να θρέψω τον εαυτό μου με τα αποτελέσματα των καλών μου σκέψεων.

Έχουμε ανάγκη από καλά αίτια. Τα σημερινά αποτελέσματα είναι δημιουργήματα παλαιότερων στιγμών μας.

"Κι εσείς θεοί εστέ": Είμαστε τα αίτια των ζωών μας αλλά και κάθε αποτέλεσμα αποτελεί ένα νέο αίτιο. Ας μη "μολύνουμε" άλλο τον εαυτό μας! Όντας "καθαροί" το αίτιο γίνεται "αγνό", κι ο Θεός μας λαμβάνει τη Θέση, την Ποιότητα, που του αξίζει.

"Γίνετε σαν τα παιδιά": Μικρά, αγνά αίτια ας είμαστε κι αυτό είναι αρκετό. Ταπεινότητα, και όχι μια αλαζονική πρόθεση της καρδιάς.

Μικρός, αγνός, ταπεινός, αυτός ας είναι ο Θεός στην σκέψη και στην καρδιά μας.

Μπροστά στην τεράστια φιλοδοξία των καιρών μας, ας αντιτάξουμε το μέτρο και τη σύνεση. Είναι τα σωστά αίτια, για τα αποτελέσματα που όλοι ισχυριζόμαστε πως επιθυμούμε.

Δεν "μικραίνει" ο Θεός, απλά "μεγαλώνει" ορθά ο άνθρωπος.

Έχουμε ανάγκη από μια ορθή ανάπτυξη.

Ημερομηνία καταχώρησης: 1.3.2007