του Σταμάτη Τσαχάλη
Ο χώρος του Σύμπαντος δεν περιγράφεται πλέον από την Ευκλείδεια γεωμετρία, λόγω της καμπύλωσης του χωροχρόνου, αλλά από την γεωμετρία του Riemann. Επομένως, ένα σχήμα, μία μορφή που υλοποιείται σε ένα τέτοιο χώρο δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτά από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Η σύγχρονη επιστημονική γνώση διαφοροποιείται όλο και περισσότερο από την "κοινή ανθρώπινη λογική", η οποία στηρίζεται στις αισθήσεις και με την οποία λογική κάποτε ήταν συνδεδεμένη. Για παράδειγμα, η ύλη πλέον για την θεωρία της Σχετικότητας δεν είναι απλά το αναλλοίωτο σύμπλεγμα μορίων του Νεύτωνα, αλλά το πύκνωμα ενεργειακού ρεύματος.
'Ο,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας δεν είναι οι πραγματικές μορφές, αλλά οι προβολές τους, οι σκιές τους, μέσα και πάνω σε μικρά κομματάκια του Σύμπαντος, που λόγω του μεγέθους τους συμπεριφέρονται σαν Ευκλείδειοι χώροι και έτσι γίνονται αντιληπτοί από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Οι πραγματικές μορφές προσεγγίζονται μόνο με μαθηματικές σχέσεις.
Γνωρίζουμε ότι τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπινου όντος, μέσω και δια των οποίων μεταφέρονται οι πληροφορίες του περιβάλλοντος, λειτουργούν σε ένα πολύ περιορισμένο φάσμα συχνοτήτων των δονήσεων. Εκτός αυτού όμως, επειδή η ερμηνεία για την αντίληψη των πληροφοριών συντελείται στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος έχει κι αυτός περιορισμένες δυνατότητες, καταλαβαίνουμε το τελικό αποτέλεσμα των αισθήσεων. Μία 'ψευδαισθητική κατάσταση" μπορεί να είναι απλά ένα κομμάτι ενός πολύ μεγαλύτερου πράγματος. Παράδειγμα, η Γη που μας φαίνεται επίπεδη.
Επομένως, το αισθητό και παρατηρήσιμο Σύμπαν, της κοινής ανθρώπινης λογικής, δεν αποτελεί παρά μόνο μία απειροελάχιστη εκδήλωση μιας ευρύτερης συμπαντικής ενότητας και πραγματικότητας.
Οι αισθήσεις μας, λοιπόν, μπορούν να καταγράψουν και να συγκεκριμενοποιήσουν σχήματα και μορφές μόνο μέσα σε χώρους μέχρι τριών διαστάσεων, οι οποίοι περιγράφονται από την Ευκλείδεια γεωμετρία.
Οι αισθήσεις μας έχουν την ιδιότητα, δημιουργώντας ιδεατές τομές στο χωροχρονικό συνεχές γίγνεσθαι του Συμπαντικού Χώρου που μας περιβάλλει, να καταγράφουν μικρά κομματάκια του μη Ευκλείδειου χώρου, τα οποία με μεγάλη προσέγγιση, συμπεριφέρονται σαν τρισδιάστατοι χώροι, αντιληπτοί από αυτές.
"Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ότι αυτό που βλέπουμε δεν υπάρχει κι αυτό που δεν βλέπουμε υπάρχει".
Σ' αυτό το σημείο έρχεται και προβάλλει στον άνθρωπο το πρώτο ερώτημα:
"Σε πόσες διαστάσεις τελικά ζούμε, ως ανθρώπινα όντα;". Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ασχοληθεί καν με αυτό το θέμα. Αν όμως αυτή η ερώτηση είναι θεμελιώδης γιατί συναρτάται με την φύση και την τάξη του ανθρώπινου είδους, της εξέλιξής του και παραμένει ακόμη αναπάντητη, τότε υπάρχει πρόβλημα! Χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε μία προσπάθεια να προσεγγίσουμε το τεράστιο αυτό θέμα, που φαίνεται ότι μας αφορά.
Φυσικά, στο υλικό επίπεδο φαίνεται πως ζούμε σε τέσσερις διαστάσεις - τρείς χωρικές και μία χρονική διάσταση. 'Ομως είναι έτσι;
Παραπάνω είδαμε ότι με τις φυσικές αισθήσεις του ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο των τριών διαστάσεων και αυτόν πολύ περιορισμένα.
Και με τον Χρόνο; Τί γίνεται με τον Χρόνο; Δεν ζούμε στον Χρόνο;
Τον "χρόνο του" ο άνθρωπος τον αντιλαμβάνεται γραμμικά στο φυσικό πεδίο, στο οποίο προς το παρόν τουλάχιστον ζεί και κινείται. Τον αντιλαμβάνεται μέσα από την διαδοχική υλική κίνηση ως παρελθόν - παρόν - μέλλον.
'Ομως αυτός άραγε είναι ο πραγματικός ή ο αληθινός Χρόνος;
Ο Χρόνος, εφ' όσον είναι μία τέταρτη διάσταση ενός μη Ευκλείδειου συνεχούς χωροχρόνου, δεν γίνεται αντιληπτός με τις αισθήσεις του ανθρώπου, παρά σαν μία απεικόνιση της "διάστασης Χρόνος" στον χώρο της εξέλιξης της φυσικής ζωής του ανθρώπου. 'Ομως, αν τα πράγματα σταματούσαν εδώ, τότε ο άνθρωπος θα είχε μία ζωή αποκομμένη από την Συμπαντική ζωή του όντος του, πράγμα που ισοδυναμεί με θάνατο ή εγκλωβισμό σε κάποιο επίπεδο της τρίτης διάστασης.
Το ανθρώπινο ον, πάντως, όπως φαίνεται, δεν συγκροτείται μόνο από το φυσικό του σώμα, με τις αισθήσεις του. 'Εχει και συναισθήματα, έχει και σκέψεις, ιδέες κ.λπ.. Σχετίζεται επομένως και με άλλους κόσμους, πέραν του φυσικού. Το θέμα είναι αν κατ' αρχήν το γνωρίζει και, στη συνέχεια, αν έχει συνειδητή επαφή και επικοινωνία με τους κόσμους αυτούς.
Εδώ τίθεται το δεύτερο ερώτημα: Βιώνει το ανθρώπινο όν στην τέταρτη διάσταση τον Χρόνο;
Οι "βιωθείσες εμπειρίες", όχι απλά οι πληροφορίες, οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε Γνώση, είναι αποτελέσματα της βίωσής μας Χρόνου και όχι στον "χρόνο" μας. Η έννοια του Χρόνου αντιπροσωπεύει τις παραστάσεις της ανθρώπινης συνειδητότητας. Η βίωσή μας στον χώρο των τριών διαστάσεων, διέπεται από την πλάνη των αισθήσεων και είναι πραγματική για το φυσικό πεδίο, αλλά ψευδαισθητική ως προς την πραγματικότητα ανωτέρων πεδίων.
Με την εμφάνιση της Συμπαντικής Διάνοιας -εφ' όσον αυτή υπάρχει- εμφανίζεται η έννοια του Χρόνου.
Η βίωση και η αντίληψη, ανάλογα, του Συμπαντικού Χρόνου, δημιουργεί ταυτόχρονα πύλες επικοινωνίας με ανώτερες Διάνοιες, ανώτερων πεδίων. Η βιωθείσα εμπειρία μπορεί να οδηγήσει στην ενοποίηση του ατόμου με την συλλογικότητα, στην συγχώνευσή τους και στην ανακάλυψη της φύσης και της τάξης του ανθρώπου. 'Ετσι βιώνεται η Συμπαντική Ενότητα, ενώνεται το μέρος με το 'Ολον.
Αλλιώς ζούμε μέσα σε αποσπασματικές εικόνες του 'Ολου, προβολές και ατομικές δομές του Συμπαντικού Χωροχρονικού Συνεχούς, στην χωρική διάσταση τρία.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει την ταχύτητα διαφυγής από το φυσικό πεδίο και να απεγκλωβιστεί, οδηγούμενος προς ανώτερα επίπεδα εξέλιξης και συνειδητότητας, χρησιμοποιώντας κατ' αρχήν τα φυσικά μέσα που διαθέτει.
'Οταν όμως αυτοπεριοριζόμαστε στον χωρικό κόσμο των τριών διαστάσεων και προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε οπωσδήποτε τα πάντα και σε όλες τους τις λεπτομέρειες με τις φυσικές μας δυνατότητες, απλά καθυστερούμε να εισέλθουμε στην Χρονική βίωση των πραγμάτων της τέταρτης διάστασης και να συνδεθούμε με ανώτερες διάνοιες, μέσω των οποίων θα δώσουμε εξηγήσεις στα συμβαίνοντα στα κατώτερα επίπεδα συνειδητότητας.
Δυστυχώς, αυτό που εκδηλώνεται στις ανθρώπινες αισθήσεις παρουσιάζεται τόσο αληθινό, που τα βαθύτερα στρώματα της ζωής εύκολα παραβλέπονται.
Βιώνουμε, λοιπόν, τον Χρόνο ή μας βιώνει ο χρόνος;
Είναι ένα πρόβλημα που ζητάει απάντηση, γιατί ο Χρόνος έχει ουσιαστική σημασία για τα αισθανόμενα και σκεπτόμενα όντα!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Ημερομηνία καταχώρησης: 15.12.2007 |