Προτάσεις για την θεραπευτική PDF Εκτύπωση E-mail
Υγεία - Θεραπευτική - Αρθρα Υγείας - Θεραπευτικής
Πέμπτη, 25 Ιανουάριος 2007 03:06

του Γιώργου Τσαντάκη
(ιατρός, ομοιοπαθητικός)

'Οταν ο κόσμος γίνεται νεκροταφείο ονείρων και οραμάτων, πριν ακόμη γίνει νεκροταφείο σωμάτων, πονεμένων και αρρωστημένων, τότε η ανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από τα όνειρα και τα οράματα, πριν φτάσει στα σώματα, τώρα πια που ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν σε αυτήν. Αν δεν αναστηθούν τα όνειρα και τα οράματα, δεν θα μπορέσουν οι ζωές από κάπου να πιαστούν για να πορευτούν στην ανάστασή τους. Αν δεν αναστηθούν οι ψυχές, δεν θα μπορέσει κάτι να ζωοποιήσει τα σώματα στην ανάσταση.


Η ανθρώπινη αντίληψη πολλές φορές έχει κατηγορηθεί ότι είναι περιορισμένη. 'Αλλες φορές δικαιολογημένα και άλλες φορές αδικαιολόγητα. Αλλά, αν δεν αιτιολογήσουμε ο,τιδήποτε τής αποδίδουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να της δείξουμε έναν προσανατολισμό και μία κατεύθυνση. Είναι περιορισμένη από μία πλευρά, γιατί προσδιορίζει ένα τέλος στην ανθρώπινη ζωή με τον θάνατο, αγνοώντας συστηματικά την πρόσβασή της στην ανάσταση που δικαιούται ή και επιβάλλεται να κατακτήσει πολλές φορές. Αλλά, για όσο η ανάσταση είναι μόνο η επαναφορά ενός νεκρού σώματος στην ζωή, η ανασύσταση μιας μορφής και μόνο, χωρίς να συνοδεύεται από το περιεχόμενό της, τότε αναφερόμαστε στην επαναφορά σκηνωμάτων και κελυφών όχι σε έναν κόσμο πραγματικό αλλά σε ένα κόσμο-κουκλοθέατρο, στην καλλίτερη περίπτωση, ή σε ένα κόσμο θεάτρου σκιών, σε μία άλλη περίπτωση. Αλλά, ακόμη και αν μπορέσουν να αναστηθούν τα όνειρα και τα οράματα μέσα στον κόσμο που προσπάθησαν να ζήσουν και δεν τα κατάφεραν, τότε θα πρόκειται όχι απλά περί μιας ανά-στασης αλλά περί μιας επ-ανα-στάσης μέσα στον κόσμο στον οποίο θα αναστηθούν.

Διότι μία ανάσταση μόνο επ-ανάσταση μπορεί να προκαλέσει μέσα στον κόσμο που εμφανίζεται και γι' αυτό η ανάσταση συνήθως δεν βρίσκει θέση μέσα σε έναν κόσμο ανθρώπων που δεν μπορούν πια να επ-ανα-στηθούν, και όχι να επαναστατήσουν, και ακριβώς σε αυτήν την διαφορά ανάμεσα στην ενεργητική και την παθητική φωνή βρίσκεται η διαφορά, η μυστική διαφορά, που οδήγησε τις επαναστάσεις στην αποτυχία, διότι δεν στηρίζονται σε επ-ανα-στημένους ανθρώπους, όνειρα, οράματα και ζωές, αλλά σε επαναστατημένους ανθρώπους, που μπορεί να φέρουν νεκρά όνειρα και οράματα ή ακόμη και ζωντανά όνειρα και οράματα που τα φέρνουν νεκροί άνθρωποι, οπότε το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις, αν και από άλλο δρόμο, είναι τελικά το ίδιο. 'Οταν ένα σώμα πεθαίνει, δεν πεθαίνει κατ' ανάγκη ο άνθρωπος τα όνειρα και τα οράματά του. Ωστόσο η παρεξήγηση και η παρανόηση μαζί με την άγνοια έχουν καταλάβει και υποδουλώσει την κατανόηση και την αντίληψή μας. Στη συνηθισμένη έκφρασή μας αναφερόμαστε στον θάνατο ενός ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα εννοούμε τον θάνατο ενός προσώπου, ενός ανθρώπου ή τον θάνατο του συγκεκριμένου προσώπου ενός ανθρώπου. Και το πρόσωπο είναι πάντα συνδεδεμένο με μία μορφή, αλλά η μορφή είναι η προσωρινή, παροδική και περιστασιακή εμφάνιση ενός ανθρώπου.

Αν και το θέμα είναι η ανάσταση, ένα ουσιαστικό δηλαδή, δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόσωπο. Η απρόσωπη λειτουργία του ουσιαστικού παριστά έναν τρόπο που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε για να αποδυναμώνουμε τελικά την λειτουργία της γλώσσας, σε πολλές περιπτώσεις όταν θέλουμε να αποφύγουμε την έκταση και την ένταση ενός γεγονότος. Στην σύγχρονη γλώσσα υπάρχει μία συγκεκριμένη δομή που απαιτείται για να ολοκληρώσει την σύνθεση ενός διανοήματος. Η συντακτική αυτή δομή είναι υποκείμενο - ρήμα - αντικείμενο, στα πλαίσια μιας ενεργητικής ή παθητικής φωνής.

Η ανάσταση σαν ουσιαστικό πρέπει να συνοδεύεται από ένα προσωπικό προσδιορισμό που να την πραγματώνει και να την υποστασιοποιεί.

Δηλαδή ποιος ή τι αναστήθηκε, ή, ακόμη καλύτερα, ποιος ή τι πέρασε από την φάση της ανάστασης. Γιατί άλλωστε τι αξία και τι νόημα μπορεί να έχει ένα κορμί χωρίς ένα όνειρο, χωρίς ένα όραμα, χωρίς το εσώτερο νόημά του, που σκοπεύει σε μία καλλίτερη στιγμή ενός κόσμου που χρειάζεται τα όνειρα και τα οράματα για να ζήσει;

Διότι, μπορεί η επιστήμη και η ιατρική, ιδιαίτερα την εποχή μας, να έχει γίνει ατομική, και αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος περιορίζεται και εγκλωβίζεται στο ατομικό στοιχείο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η επιστήμη, η τέχνη και η ιατρική, είναι συλλογική και ιδιαίτερα κοινωνική. Έτσι η ιατρική έχει την εφαρμογή της στην κοινωνική διάσταση, και μέσα στην κοινωνική διάσταση βρίσκεται η επανάσταση.

Αν, λοιπόν, η ιατρική είναι στερημένη από την ανάσταση και το θαύμα, πριν και πρώτα απ' όλα, αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος είναι στερημένος από την πίστη, την οποία κατά συνέπεια δεν μπορεί να μεταλαμπαδεύσει στην επιστήμη. 'Ενας άνθρωπος στερημένος πίστης δεν μπορεί να προσδώσει αυτό που του λείπει, σε ένα σύστημα διαγνωστικό ή θεραπευτικό. Δημιουργείται έτσι ένα σύστημα, που ενώ υποστηρίζει και διατείνεται ότι στηρίζεται στην πίστη ακόμη και σε αυτό το ίδιο το σύστημα, στον ίδιο του τον εαυτό δηλαδή, στην ουσία στερείται αυτή την ποιότητα και ως εκ τούτου αμφιταλαντεύεται στην ανασφάλεια και την αδυναμία. Βέβαια, η λέξη πίστη είναι ένα ερέθισμα που συνήθως μας δίνει πρόσβαση σε ένα θρησκευτικό σύστημα, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό την συμπαντική διάσταση της ουσίας της πίστης. Διότι τα λόγια του ίδιου του Ιησού, «η πίστη μετακινεί βουνά», μας δίνουν έναν ακόμη και μηχανικό τρόπο με τον οποίον θα μπορούσαμε να μετακινήσουμε τα βουνά, στην περίπτωση που αυτό είναι αναγκαίο και απαραίτητο, και όχι απλά για λόγους επίδειξης δυνάμεως. Αν και μας δόθηκε ο τρόπος ακόμη και βουνά να μετακινούμε, βρισκόμαστε σαν ανθρωπότητα στην απορία της μετακίνησης των ογκολίθων για την οικοδόμηση των μεγάλων μνημείων της αρχαιότητας.

Η φυσική, συμπαντική, και όχι η θρησκευτική, ουσία της πίστης, την τοποθετεί στις βασικές αρχές λειτουργίας της ζωής και των φαινομένων της μέσα στο σύμπαν. Σε μια φάση της ανθρωπότητας σαν την σημερινή με τα νεκρά οράματα και τις ελπίδες, η πίστη φαίνεται να μπορεί να προσφέρει την πρώτη φάση μιας ανακουφιστικής θεραπείας, για να σταθεί και να ξαποστάσει για λίγο η εξουθενωμένη ανθρώπινη υπόσταση πριν από το επόμενο βήμα προς την αποκατάστασή της. Η πίστη στον Θεό δεν μπορεί να υποστασιοποιηθεί, αν πρώτα δεν στηριχτεί στην πίστη προς τον άνθρωπο, τις δυνατότητες και τις ικανότητές του που του επιτρέπουν να ακολουθήσει μια πορεία προς τον Θεό.

Η πίστη, όταν αναπτύσσεται στον άνθρωπο, απορρέει από την λειτουργία μιας υγιούς φαντασίας ικανής να ανιχνεύσει το πεδίο πέραν της ανθρώπινης ορατότητας, γεγονός που επιτρέπει την με βεβαιότητα διείσδυση στο πεδίο του αοράτου. Η συναλλαγή με ένα τέτοιο πεδίο, στηριγμένη στην πίστη, επιτελείται με τις βουλητικές ικανότητες που κάθε άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει προκειμένου να οδηγήσει την ζωή του στην κατεύθυνση που ο ίδιος έχει, ανεπηρέαστα, επιλέξει. Διότι η επιλογή της υγείας σε έναν κόσμο αρρώστιας και φθοράς, μόνο από μια συνειδητή απόφαση και δραστηριότητα μπορεί να απορρέει. 'Ετσι, σε καμμιά περίπτωση η υγεία και η ζωή δεν μπορεί να είναι συνέπεια συγκυριών, αντίθετα μπορεί να είναι η συνειδητή επιλογή ευκαιριών ή ακόμη και δημιουργία καταστάσεων για την βελτίωση των συνθηκών της ύπαρξης.

Ημερομηνία καταχώρησης: 25.1.2007