Συνειδητότητα και επανεκπαίδευση του οργανισμού |
![]() |
![]() |
![]() |
Υγεία - Θεραπευτική - Αρθρα Υγείας - Θεραπευτικής |
Πέμπτη, 08 Μάρτιος 2007 03:12 |
της Χάιδως Ψιλοϊνη (ιατρός, ομοιοπαθητικός) Ο ρόλος της συνειδητής δράσης στην εξέλιξη της υγείας και της ασθένειας έχει σοβαρά υποτιμηθεί. Σχολιάζοντας την σχέση μεταξύ της ανθρώπινης συνειδητότητας και του φυσικού κόσμου, ο βραβευμένος με Νόμπελ φυσικός Eugene Wigner δηλώνει ότι αν η διάνοια δεν μπορούσε να επηρεάσει τον φυσικό κόσμο, αλλά επηρεαζόταν μόνο από αυτόν, το γεγονός αυτό θα ήταν το μόνο γνωστό παράδειγμα στην μοντέρνα φυσική μιας τέτοιας μονόδρομης αλληλεπίδρασης. Κι αυτό γιατί στα καινούργια δεδομένα της φυσικής μια τέτοια μονόδρομη αλληλεπίδραση δεν είναι γνωστή. Στην κβαντική φυσική πολλά έχουν λεχθεί για το θεώρημα του Bell. Οι ενδείξεις και τα πειραματικά ευρήματα που απορρέουν από αυτό το θεώρημα είναι συγκλονιστικά. Μας υποχρεώνουν να αποδεχθούμε ότι ολόκληρη η αντίληψη για έναν αποκλειστικά αντικειμενικό κόσμο είναι σε σύγκρουση όχι μόνο με την θεωρία της κβαντικής μηχανικής αλλά και με τα πειραματικά δεδομένα. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν επίμονα μια βαθιά αλληλεπίδραση μεταξύ της συνειδητής νοητικής δράσης και του φυσικού κόσμου. 'Οτι δηλαδή, η συνειδητή νοητική δράση έχει σαν αποτέλεσμα μετρήσιμες συνέπειες στον φυσικό κόσμο, ένα κόσμο που περιλαμβάνει τον ανθρώπινο οργανισμό, τα όργανα, τους ιστούς και τα κύτταρα. Η νοητική δράση αναγνωρίζεται έτσι σαν κύριος παράγοντας στην εκδίπλωση της υγείας και της ασθένειας. Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα μεταξύ της ολιστικής οπτικής και όσων υποστηρίζουν ακόμη ότι δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από ένα μηχανικό αποτέλεσμα του συνδυασμού της ανατομίας και φυσιολογίας μας. 'Ισως όλες αυτές οι διαμάχες θα πρέπει πλέον να οδηγηθούν προς μια νέα κατεύθυνση. Ποτέ μέχρι τώρα οι έρευνες δεν έχουν φέρει τόσο κοντά τις δύο πλευρές. Η αντίληψη για την ύλη είναι πλέον τελείως διαφορετική. Δεν είναι τα απομονωμένα, αποσπασμένα νεκρά κομμάτια απλού "υλικού" των οποίων η συμπεριφορά κυβερνάται από τους αυστηρούς νόμους της φύσης, αλλά κάτι που βάσει των καινούργιων αντιλήψεων έχει ολοκληρωτικά μεταμορφωθεί. Η ύλη έχει "από-υλοποιηθεί" μέσα από τις ανακαλύψεις της φυσικής. Η έμφαση δεν δίνεται πλέον στα αντικείμενα αλλά σε διαδικασίες, πεδία, και σύνολα. Το αίτιο και το αποτέλεσμα δεν είναι αναγνωρίσιμα στα περισσότερα βασικά επίπεδα στην Φύση όπου τα εξατομικευμένα γεγονότα λαμβάνουν μέρος. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μικροσκοπικού και μακροσκοπικού, ορατού και μη ορατού, συνειδητού και ασυνειδήτου φαίνεται να είναι εξαιρετικά αυθαίρετες, αν όχι αδύνατον να καθοριστούν. 'Ετσι πλέον, η ύλη δεν είναι η ύλη με την παλιά έννοια του όρου, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι αυτό μέσα στο οποίο εμπεριέχεται το όλον (Bohm). Είναι αυτό του οποίου η κίνηση επηρεάζει ολόκληρο το σύμπαν (Eddington). Είναι αυτό μέσα στο οποίο μπορούν να βρεθούν τα στοιχεία του πνεύματος (Delbruck,Walker). Είναι αυτό που η ίδια η φύση του εξαρτάται από την συνειδητότητα αυτού που το παρατηρεί (Heisenberg,Wheeler). Είναι αυτό που αψηφά την εντροπία και την αποδιοργάνωση (Prigogine). Και είναι αυτό που μοιράζεται με τις πνευματικές αξίες μια όμοια πραγματικότητα (Wigner). Πού εντοπίζεται στο σώμα η συνειδητότητα; Σχεδόν κανείς δεν αμφιβάλλει για την εντόπισή της στον εγκέφαλο. Η αίσθηση του "εγώ" βρίσκεται κάπου στο κεφάλι μας και το υπόλοιπο σώμα υποβιβάζεται σε μια κατώτερη μη σκεπτόμενη κατηγορία. Παρ’ όλα αυτά πολιτισμικές διαφορές υπάρχουν, αλλά και εμείς οι ίδιοι δείχνουμε τον εαυτό μας δείχνοντας στην καρδιά. 'Οταν μια διάσημη ανθρωπολόγος ρωτήθηκε πού κατά την γνώμη της βρίσκεται η συνειδητότητά της στο σώμα της, απάντησε "Παντού". Πόσο όμως καθορισμένα είναι τα όρια μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου; Σε τι έκταση οι σωματικές διαδικασίες μπορούν να αναχθούν σε συνειδητό επίπεδο, και σε ποιο βαθμό μπορούν να τεθούν κάτω από τον συνειδητό έλεγχο; Όλες οι επιστημονικές έρευνες οδηγούν στην αποδοχή μιας μη- τμηματικής, αδιαίρετης διαδικασίας. Σκεφτόμαστε και κατανοούμε τον κόσμο μέσα στα όρια μιας γραμμικής διαδικασίας αιτίου και αποτελέσματος. Θεωρούμε ότι τίποτα στον κόσμο και στο σύμπαν, και άρα και στο σώμα μας δεν συμβαίνει χωρίς κάποιο λόγο. 'Οπου και αν κοιτάξουμε στο σώμα θα βρούμε αποδείξεις μέσα από τους χιλιάδες λειτουργικούς μηχανισμούς του που τις ερμηνεύουμε με αυτό τον τρόπο. Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο αντανακλάται και στον τρόπο που κατανοούμε το σώμα μας και δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αυτός ο τρόπος έχει επιλεχθεί περισσότερο για λόγους που μας βολεύουν αλλά όχι απαραίτητα και αληθείς. 'Οχι γιατί όλα αυτά δεν ισχύουν, αλλά γιατί αποτελούν ένα μόνο μέρος μιας πολύ ευρύτερης πραγματικότητας. Η προτίμησή μας σε μια γραμμική οπτική αιτίου και αποτελέσματος για την λειτουργία του σώματός μας είναι αποτέλεσμα αυτού που ο Κέστλερ έχει ονομάσει "την μεγαλύτερη προκατάληψη της εποχής μας -το ματεριαλιστικό ωρολογιακό σύμπαν της φυσικής του 19ου αιώνα". Αυτή η προκατάληψη είναι τόσο διαστρεβλωμένη που μας εμποδίζει να δούμε πιο ευρέα σχήματα εξηγήσεων. 'Ισως θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την δυναμική του ανθρώπινου σώματος, αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας μια ευρύτερη οπτική, μια οπτική που υπερβαίνει την δράση του αιτίου και του αποτελέσματος, δίνοντας έμφαση σε αρχέτυπα, διαδικασίες και σύνολα, και απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας στο να "γευτούν" την ενότητα που αλληλοσυνδέει το σύμπαν. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσει κανείς τους δεκάδες τρόπους και εξηγήσεις με τους οποίους η σημερινή επιστήμη ανακαλύπτει και εξηγεί καθημερινά αλλά όχι και τελικά τον τρόπο που η σκέψη μας, το άγχος της σύγχρονης εποχής ή τα συναισθήματά μας επηρεάζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και τα Β και Τ λεμφοκύτταρά μας. Υπάρχουν πραγματικά πάρα πολλοί ήδη σαφείς στον τρόπο δράσης τους μηχανισμοί και συνεχώς καινούργιες ενδείξεις έρχονται στο φως από την μελέτη σε χημικό επίπεδο, μέχρι την μελέτη της κυτταρικής μνήμης και ακόμη τον τρόπο δράσης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στον εγκέφαλο. Ακόμη όμως και αυτά ερμηνεύονται στην πλειοψηφία τους μέσα στα γραμμικά πλαίσια του αιτίου και του αποτελέσματος. Είναι γνωστό ότι στην περίπτωση του καρκίνου, το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου και κυρίως τα "κυτταροτοξικά Τ λεμφοκύτταρα" εισδύουν στον όγκο και μπορούν να αναγνωρίσουν και να καταστρέψουν τα καρκινικά κύτταρα. Στην πραγματικότητα τα "κυτταροτοξικά Τ λεμφοκύτταρα", αναγνωρίζουν πεπτίδια, δηλαδή μικρά κομμάτια πρωτεϊνών, στην επιφάνεια των καρκινικών κυττάρων, που προέρχονται από ειδικές πρωτεΐνες που ονομάζουμε αντιγόνα. Η αναγνώριση αυτών των αντιγόνων οδηγεί στην ενεργοποίηση και τον πολλαπλασιασμό των "κυτταροτοξικών Τ λεμφοκυττάρων". Ο στόχος λοιπόν της ανοσοθεραπείας του καρκίνου είναι η ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, μέσω των "κυτταροτοξικών Τ λεμφοκυττάρων" χρησιμοποιώντας τα καρκινικά αντιγόνα. Αναρωτιέται βέβαια κανείς πώς είναι δυνατόν αυτό που τα κύτταρά μας τόσο καλά γνωρίζουν να μην μπορούμε να το αναγνωρίσουμε και στην ζωή μας. Αν οι απόψεις των μορφογεννητικών πεδίων και του θεωρήματος του Bell ισχύουν υπάρχει ένα πεδίο υπερφωτεινής συνδετικότητας που λέει ότι τα υποατομικά σωματίδια συνδέονται με κάποιο τρόπο που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο, έτσι ώστε ο,τιδήποτε συμβαίνει σ' ένα σωματίδιο επηρεάζει και όλα τα άλλα και μάλιστα με ταχύτητα γρηγορότερη από την ταχύτητα του φωτός. Αλλά ο μόνος τρόπος για να υπάρχει η υπερφωτεινή συνδετικότητα είναι μέσω ενός ανώτερου επιπέδου πραγματικότητας. Όλοι έχουμε βαθμό συνειδητότητας που επηρεάζει τον τρόπο της σκέψης μας , τα συναισθήματά μας, τον τρόπο της ζωής μας και το σώμα μας. Αν παρατηρήσουμε την ζωή μας, θα καταλάβουμε ότι στέλνουμε στο σώμα μας μηνύματα που επαναλαμβάνουν τους παλιούς φόβους και τις παλιές επιθυμίες, τις παλιές συνήθειες του χθες και του προχθές. Και αν με κάποιο τρόπο μέσα από τις περιοριστικές μας αντιλήψεις μπορούμε να επηρεάσουμε το σώμα μας και να έχουμε αποτελέσματα ακόμη και σε κυτταρικό επίπεδο είναι σαφές πως η ίδια διαδικασία μπορεί να γίνει και προς την κατεύθυνση της επανεκπαίδευσης του οργανισμού. Και αν το σώμα μας δέχεται καθημερινά και εμφανίζει όσα ασυνείδητα τις περισσότερες φορές αποδεχόμαστε σαν την πραγματικότητά μας είναι σαφές ότι η αντίστροφη πορεία είναι η πορεία της συνειδητής κατανόησης και δράσης. Δεν θα πρέπει παρ' όλα αυτά να ξεχνάμε πως αν δεχθούμε την μη τοπικότητα των πραγμάτων του Bell, ο μόνος τρόπος για να έχουμε πρόσβαση σε ένα πραγματικά «θεραπευτικό» επίπεδο είναι να μπορέσουμε να αναχθούμε σε ένα επίπεδο ενότητας, εκεί όπου η γραμμική γνώση του αιτίου και του αποτελέσματος δεν υπάρχει. Και εκεί οι αλλαγές μπορούν μέσω μιας κβαντικής διαδικασίας πέραν του χώρου και του χρόνου να επηρεάσουν και να εγκαταστήσουν σε ιστικό επίπεδο τα αποτελέσματά τους. Μέσα στα πλαίσια του χώρου και του χρόνου όπως την βιώνει ο άνθρωπος τα πάντα είναι διαχωρισμένα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εδώ ή εκεί. Εγώ και οι άλλοι. 'Υλη και πνεύμα. Ασθένεια και υγεία. Από την στιγμή που το κάθε τι είναι αλληλεξαρτημένο απ' ο,τιδήποτε άλλο και παράλληλα το καθετί αλληλοδιαπερνά ο,τιδήποτε άλλο, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι ξεχωριστό. Μόλις αυτό γίνεται κατανοητό και βιώνεται το πρόβλημα δεν υφίσταται πλέον διότι δεν υπάρχουν οι αντιθέσεις. Ο Ken Wilber αναφέρει: "Δεν υπάρχει κάποιο όριο ανάμεσα στο υποκείμενο και στο αντικείμενο, ανάμεσα στον εαυτό και στον μη- εαυτό, ανάμεσα σε αυτόν που βλέπει και σε αυτό που το βλέπουν. Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στον κόπο να καταστρέψουμε το πρωταρχικό όριο, για έναν απλούστατο λόγο: το πρωταρχικό όριο δεν υπάρχει". Το πρόβλημα όμως είναι ότι πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα στην φυλακή και μετά να βγούμε έξω από αυτήν. Η τοπικότητα και τα ξεχωριστά μέρη, μαζί με τον χρόνο είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο σε ένα κόσμο που αποτελείται από διαφορετικές ουσίες. Από την στιγμή που το κάθε τι αποτελείται από την ίδια ουσία, δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ξεχωριστά μέρη. Για να υπάρχουν αυτά θα έπρεπε να υφίσταται ένας ξεχωριστός εαυτός που να τα επιβεβαιώνει. Και αυτός ο ξεχωριστός εαυτός υφίσταται μόνο αν εμείς θέλουμε να τον βλέπουμε έτσι. Γι' αυτό για μια ακόμη φορά τα λόγια του Σίγκελ- καθηγητή χειρουργικής στο πανεπιστήμιο του Yale: "Είμαι πεπεισμένος ότι η άνευ όρων Αγάπη είναι ο πιο δυνατός διεγέρτης του αμυντικού συστήματος απ’όσους μέχρι τώρα γνωρίζω. Εάν πω στους ασθενείς μου να ανεβάσουν τα επίπεδα των αμυντικών παραγόντων στο αίμα και των Τ και Β λεμφοκυττάρων κανείς δεν θα ήξερε πώς. Όταν όμως τους διδάσκω πώς να αγαπήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους οι αλλαγές αυτές συμβαίνουν αυτόματα". Ζούμε σε ένα κόσμο που τίποτα δεν είναι απόλυτο και τίποτα δεν θα έπρεπε να μας επιτρέψει να θεωρήσουμε αλαζονικά ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα, πολύ δε περισσότερο να μιλούμε με απόλυτους όρους για θεραπεία. Μπορούμε όμως να είμαστε ανοικτοί προς την κατεύθυνση εκείνη που θα μας επιτρέψει να συμμετέχουμε στην δυναμική της. "Θαυμάζω απεριόριστα (έλεγε ο Σούφι ποιητής του 13ου αιώνα Rumi) όποιον αποφεύγει την παγίδα να φαντάζεται ότι στο τέλος κάθε σκαλοπατιού έχει φθάσει στο τέρμα του σκοπού του. Ο ταξιδευτής πρέπει να αφήσει πολλά σκαλοπάτια πίσω του προτού φθάσει στο τέλος του προορισμού του". Για το κβαντικό άλμα της συνειδητότητας χρειάζονται δύο στοιχεία. Μια ολοκληρωτική θεώρηση που θα αποτελέσει το όραμα που τροφοδοτεί την ενόραση, την κατεύθυνση, και μια ολοκληρωτική πρακτική που θα ωθήσει τους διάφορους καταλυτικούς παράγοντες προς την εσωτερική μεταμόρφωση. Ken Wilber Ημερομηνία καταχώρησης: 8.3.2007 |