Ετσι, όταν γνωρίσουμε και αναγνωρίσουμε κι αποδεχτούμε "κάποια αιτία", θα είμαστε σε θέση να τα αντιμετωπίσουμε πιο έλλογα και πιο ορθά για όλους!

Ομως τα θέλουμε όλα αυτά; Τα βρίσκουμε αναγκαία για μια συνειδητή "παρουσία" μας στην ζωή;

Η Alice O. Howell στο βιβλίο της "Γιουνγκιανή συνειδητότητα στα ζώδια και στις αστρολογικές εποχές" (σύντομα θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις Εκδόσεις "Κυβέλη") γράφει:

"Μέχρι τώρα, οι πιο επικίνδυνες φάσεις στην ιστορία βρίσκονταν στην ενδιάμεση φάση των Εποχών. Μέσα σ' αυτούς τους μεταβατικούς αιώνες δημιουργείται μια τεράστια ένταση αντιθέτων. Η Εποχή που φεύγει, φαίνεται να ανθίζει, αψηφώντας την ίδια της την καταστροφή, σ' αυτό που ο William Irwin Thomson έχει ονομάσει "φαινόμενο του ηλιοβασιλέματος". Yστερα σιγά-σιγά παίρνει την κάτω βόλτα καθώς τα νεαρά βλαστάρια της μελλοντικής Εποχής φέρνουν το καινούργιο μήνυμα που τόσο φοβίζει το παλιό. Αυτό συμβαίνει σήμερα. Δυστυχώς, στο παρελθόν πολύ συχνά η λύση ήταν η καθαρή γενοκτονία και ο διωγμός των φορέων της παλιάς παράδοσης, αντί για την ευγνωμοσύνη για τις θετικές αξίες που είχαν προσφέρει. Η άλλη λύση ήταν η θεοκτονία, ο φόνος των θεών, η αλλαγή τους σε δαίμονες για την επόμενη Εποχή, ή το κατάντημά τους σε ωχρούς αντίλαλους ενσαρκωμένους στους χαρακτήρες των λαϊκών ιστοριών και παραμυθιών. Από εποχή σε εποχή, αυτό το μοτίβο επαναλαμβανόταν. Στην Εποχή του Κριού, η ιστορία της γενοκτονίας των Χανανιτών και της παλιάς άθεης θρησκείας τους είναι καταγραμμένη στον Ιησού του Ναυή. Στην Εποχή των Ιχθύων, οι "ειδωλολάτρες" θεοί των Ελλήνων και των Κελτών, και αργότερα των Ινδουιστών, είχαν πεταχτεί, καταστραφεί, και αμαυρωθεί από τους Χριστιανούς, που κληρονόμησαν τον μύθο εκείνων που μας έδωσαν την Παλαιά Διαθήκη. Η Χριστιανοσύνη τον δόξασε, είν' αλήθεια, στην ζωγραφική και την μουσική, και σ' έναν ολόκληρο πολιτισμό που εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη και έφτασε πέρα απ' τους ωκεανούς σε άλλες ηπείρους. Ταυτόχρονα οι Εβραίοι, οι φορείς του Ιουδαϊσμού, διώχτηκαν και στηλιτεύθηκαν. Αυτό το είδος συλλογικής καταστροφής πρέπει και μπορεί να σταματήσει στην Εποχή του Υδροχόου, αν αρκετοί άνθρωποι καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί. Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τα αρχέτυπα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε καινούργιες εικόνες και να τους δώσουμε καινούργια ονόματα. Οι θεϊκές τους λειτουργίες και ενέργειες είναι πολύ πιο ισχυρές από όσο γνωρίζουμε. Μόνο τα σύμβολα θα αποκαλύψουν όσα έχουν από κοινού. Αν προσεύχομαι για κάτι πάνω απ' όλα τα άλλα, είναι να μπορέσει αυτή η ιδέα να διαδοθεί και να μαθευτεί πριν είναι πολύ αργά. Πρέπει να τιμήσουμε σαν μια και μοναδική την φλόγα που καίει στα διαφορετικά φανάρια όλων των θρησκειών.

Συγχώρεσέ μου λοιπόν την αγανάκτηση, αλλά οι ειδήσεις απ' τον κόσμο τελευταία είναι πολύ αποκαρδιωτικές. Κι όμως η θεραπεία βρίσκεται παντού γύρω μας, και χρειάζεται μόνο ν' απλώσουμε το χέρι και να την πιάσουμε. Ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί βιάζομαι για όλα αυτά...

Η κατάρα του σηκωμένου δάχτυλου που κατηγορεί είναι ακόμα μαζί μας, σε επίπεδο διεθνές, εθνικό, πολιτικό, μέσα σε όλους τους θεσμούς και τις οικογένειες, μέχρι και στις κατηγορίες με τις οποίες αυτομαστιγωνόμαστε στον ιδιωτικό χώρο της ίδιας μας της συνείδησης...

Φυσικά, η Σκιά της Εποχής μας κοιτάζει κατάματα, και η αστρολογία μπορεί να μας βοηθήσει να την εντοπίσουμε. Η σκοτεινή πλευρά είναι μια πολύ μεγάλη αποστασιοποίηση, μια υπερβολική έμφαση στο συλλογικό, η παραμέληση του ατομικού. Πολιτικά, αυτό έχει ήδη αποδειχτεί καταστροφικό, όπως μας έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία αυτού του αιώνα. Αλλά τώρα σκοτώνουμε επίσης διαπροσωπικά. Από τα πυρηνικά όπλα μέχρι την τρομοκρατία και το τυχαίο έγκλημα στους δρόμους, η ιδέα είναι "Μην το πάρεις προσωπικά, μπανγκ, πέθανες!". Τυχαίες ομάδες ανθρώπων σε αεροπλάνα ή σε πλοία ή απλοί περαστικοί πυροβολούνται, καίγονται, και σκοτώνονται. Ολο και περισσότεροι αθώοι παρευρισκόμενοι, που δεν έχουν καμία σχέση με το όποιο ζήτημα, χάνουν την ζωή τους. Αλλίμονο, κι αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον Υδροχόο. Κατά τον Γιουνγκ, ο μόνος τρόπος που μπορούμε να βοηθήσουμε την συλλογική σκιά είναι να δουλεύουμε αδιαλείπτως από μόνοι μας. Αυτό σημαίνει να παρατηρούμε τον εαυτό μας, να σταματάμε τον εαυτό μας όταν κατηγορούμε τους άλλους για πράγματα που δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι τα καταπιέζουμε μέσα μας..."

Μήπως αξίζει να στοχασθούμε εκ νέου κάποιες έννοιες, κάποιες ιδέες, σαν κι αυτές; Μήπως είναι ανάγκη;