«Για τον άνθρωπο το δύσκολο και συχνά επώδυνο έργο τού να γίνει αυτό που εν δυνάμει "είναι" περιλαμβάνει εναλλασσόμενες φάσεις αρρώστιας και θεραπείας, εμπειρίας, ενοχής και επανόρθωσης, εγωισμού και θυσίας και ως εκ τούτου την σταδιακή μεταμόρφωση των διαχωριστικών και καταστροφικών του τάσεων στην κανονική Τάξη του "Κόσμου".

Μέσα από την Αρετή να συμπεριλάβει και το σώμα της γης στην διαδικασία της ανθρώπινης μεταμόρφωσης εργαζόμενος μέσα από τον πόνο και την ασθένεια προς όφελος της εξέλιξης και της διεύρυνσης της συνειδητότητας, η ανθρωπότητα θα μπορούσε πραγματικά να προσφέρει μεταμόρφωση ακόμη και στο επίπεδο της ύλης.

Για το Σύμπαν αυτή η δραστηριότητα των ανθρώπινων ενσυνείδητων κυττάρων του θα μπορούσε ίσως να είναι μια διαδικασία εξέλιξης της ίδιας της Ψυχής του Κόσμου, συμμετέχοντας έτσι στην μεγάλη Κίνηση αυτού του άγνωστου που αποκαλούμε Θεό.»

(EDWARD C. WHITMONT, "THE ALCHEMY OF HEALING").

Από τον 18ο αιώνα επεκράτησε στην Επιστημονική μεθοδολογία ένας μηχανιστικός τρόπος σκέψης που οδήγησε σε μια μηχανιστική προσέγγιση στο συνολικό πρόβλημα τόσο της Υγείας όσο και της Ασθένειας. Το μοντέλο του Kock, το διαγνωστικό πρότυπο της ασθένειας, το μοντέλο των μολυσματικών παθήσεων και των εξωτερικών ελλειμμάτων ή ακόμη και εξωτερικοί, κοινωνικοί η πολιτισμικοί, παράγοντες δεν φαίνεται να μπορούν να καλύψουν την πραγματικότητα του ανθρώπου.

Η υγεία φαίνεται -παρά τις τεράστιες προόδους που έχουν γίνει- να ξεφεύγει ακόμα πολύ από την κατανόησή μας. Απαιτεί την ύπαρξη πολυδιάστατης αρμονίας μεταξύ όλων των παραγόντων της ζωής μας, όλων των όψεων του εαυτού μας και γι' αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί μόνο ευθύνη κάποιου άλλου.

Ο καθένας κρατά κατά ένα μεγάλο μέρος την υγεία του στα χέρια του για να μην προχωρήσουμε ακόμη βαθύτερα λέγοντας ότι την δημιουργεί. Συνήθως αποφεύγουμε να παίρνουμε στα χέρια μας την υγεία μας, περιμένοντας ο γιατρός ή κάποιος άλλος να μας θεραπεύσει, ενώ εμείς εξακολουθούμε να δημιουργούμε με τον τρόπο που ζούμε και σκεπόμαστε όλες τις παραμέτρους της αρρώστιας μας. Και έτσι, κατά ένα παράξενο τρόπο και πολύ ενοχλητικό, ενώ η μηχανή επιδιορθώνεται, το άρρωστο μέρος αφαιρείται και ο προσβάλλων παράγων έχει καταστραφεί, το πρόβλημα συχνά επανέρχεται, πολλές φορές εμφανιζόμενο με διαφορετικό τρόπο στον οργανισμό μας. Τα μικρόβια γίνονται ανθεκτικά, τα θαυματουργά φάρμακα δεν έχουν αποτέλεσμα, άγνωστες παρενέργειες εμφανίζονται πολλές φορές από προηγούμενες θεραπείες ή μια νέα ασθένεια παίρνει την θέση της παλιάς, καθώς ο οργανισμός μας προσπαθεί απελπισμένα να εκδηλώσει σε ορατό επίπεδο την "κρυμμένη" διαταραχή της ισορροπίας του.

Σ' αυτό το σημείο ο άνθρωπος καλείται πλέον κατανοώντας την δυναμική όλων αυτών των παραγόντων να θελήσει να συμμετάσχει ενεργά και να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, αναγνωρίζοντας την πραγματικότητά του μέσα από την παρατήρηση και την αυτογνωσία του, να αποδεχθεί την πραγματικότητα αυτή, να την κατανοήσει και να βρει λύσεις.

Η Αυτοθεραπεία περιλαμβάνει τόσο την έννοια της προσωπικής συμμετοχής στην θεραπευτική διαδικασία όσο και την έννοια της θεραπείας του ε-Εαυτού.

1. Στην πρώτη περίπτωση περιλαμβάνονται όλες εκείνες οι κατανοήσεις και οι διορθωτικές κινήσεις που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος μόνος του παίρνοντας την τύχη του εαυτού του στα χέρια του μη εξαρτώμενος μόνο από έξωθεν βοήθεια και αυτό σημαίνει όχι μόνο την προσπάθεια του ανθρώπου για την θεραπεία της όποιας ασθένειάς του συνεργαζόμενος συνειδητά με αυτόν που τον περιθάλπει, αλλά και την πρόληψή της, όπως επίσης και την συνειδητή συμμετοχή του για την προαγωγή και διατήρηση της υγείας του.

2. Η δεύτερη έννοια περιλαμβάνει την έννοια του ε-Εαυτού.

Ο άνθρωπος, όντας ένα σύνολο τριών διακεκριμένων μορφών ζωής, μιας σωματικής (υλικής) μιας συναισθηματικής και μιας διανοητικής, ζει εντός ενός περιβάλλοντος και δρα εκφράζοντας δύο όψεις. Μια ατομική που περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που είναι οι πλέον κατάλληλες και εξελικτικές για κάθε άτομο και μια συμπαντική όψη που είναι η παρόρμηση για ανάπτυξη και επίτευξη πληρότητας Ζωής εντός του 'Ολου. 'Ολα αυτά σημαίνουν ότι για να μιλούμε για μια θεραπεία που να μας αφορά πραγματικά δεν μπορούμε να μιλάμε για μια επί μέρους θεραπεία αλλά μια προσπάθεια εξισορρόπησης όλων των δυναμικών παραγόντων που μας αφορούν.

Η ανάγκη για θεραπεία υπονοεί κατ' αρχάς την αποδοχή ότι δεν είμαστε υγιείς.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας σε ένα ορισμό που έχει δώσει προσδιορίζει ότι η υγεία είναι περισσότερο από την απλή απουσία της αρρώστιας, είναι η δυναμική και ενεργητική κατάσταση της φυσικής, συναισθηματικής, διανοητικής και κοινωνικής ευεξίας. Αυτή η προσέγγιση ξεκινά από την προϋπόθεση ότι η υγεία είναι μια θετική και ενεργητική κατάσταση και σταθερό χαρακτηριστικό των ολοκληρωμένων ανθρωπίνων όντων, αλλά χωρίς και στην προκειμένη περίπτωση να μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει το πραγματικό περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιεί. Η υγεία είναι μια δυναμική ισορροπία όλων των επιπέδων του ατόμου , μια αρμονία ανάμεσα στο σώμα, στο συναίσθημα και στην διάνοια αλλά και το περιβάλλον , την κοινωνία και το πνεύμα που διέπει τα πάντα. Η διατήρηση της ισορροπίας φαίνεται να είναι ένας Νόμος του Σύμπαντος που διέπει όλα τα επίπεδα και που εκφράζεται, τόσο στον μακρόκοσμο όσο και στον μικρόκοσμο, και που, όπου αυτή επιτυγχάνεται, έχει σαν αποτέλεσμα την απρόσκοπτη ροή της ενέργειας της Ζωής. Η διαταραχή της Τάξεως έχει σαν αποτέλεσμα την ανισορροπία και συνεπώς την ασθένεια στον άνθρωπο. 'Ετσι επιβεβαιώνεται τελικά ότι «πίσω από την συμπτωματολογία μιας ασθένειας συναντάμε την συμπτωματολογία της παράβασης ενός Νόμου». Υπάρχει μια αλληλεξάρτηση όλων των επιπέδων και για να επιτύχουμε την αρμονία αυτή πρέπει να κατανοήσουμε πολλές σημαντικές πληροφορίες γύρω από το ατομικό νοητικό-σωματικό μας σύστημα.

Η υγεία είναι το ελεύθερο δικαίωμα του ανθρώπου να υπάρχει εντός του παρόντος και να εκπληρώνει τον σκοπό της ζωής. Η ασθένεια όπως και να εμφανίζεται «τείνει» πάντοτε στον περιορισμό του ανθρώπου. Η έννοια της υγείας ισοδυναμεί με την κατάσταση της ελευθερίας από τους περιοριστικούς παράγοντες.

Τα σημεία και τα συμπτώματα δεν αποτελούν την πραγματική νόσο αλλά μια έκφραση του μοναδικού τρόπου με τον οποίο το αμυντικό σύστημα του ανθρώπου προσπαθεί να αντιμετωπίσει την νόσο. Η σημασία του συμπτώματος έγκειται στην διατήρηση της ισορροπίας και της ενότητάς του. Ο οργανισμός αντιδρά πάντα ως ένα σύνολο και θα έπρεπε να γνωρίζουμε τους νόμους και τις αρχές που διέπουν τις συνολικές αντιδράσεις μάλλον, παρά τις τοπικές.

Από την γέννηση ως τον θάνατό του (και όχι μόνο) ο καθένας από εμάς έχει την δική του μοναδική ιδιοσυγκρασία, η οποία εκφράζεται αδιάλειπτα μέσα από δεκάδες νοητικών και σωματικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων. 'Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι εκδηλώσεις της ίδιας θεμελιακής πραγματικότητας, εκφράζονται όμως στο επίπεδο που ζούμε μέσα από μια πολυδιάστατη μοναδικότητα και αυτό σημαίνει πως και η θεραπεία θα πρέπει να είναι ανάλογη με τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε οργανισμού.

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και μοναδικές είναι οι εκδηλώσεις και οι αιτίες της ασθένειάς του (τουλάχιστον στο επίπεδο στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε). Τα δακτυλικά του αποτυπώματα είναι μοναδικά, είναι το "το σημάδι" του, η σφραγίδα της βιολογικής του ταυτότητας. Ανάλογα γενετικά αποτυπώματα προσδιορίζουν επίσης την μοναδικότητά του στο συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο. Οι πρόσφατες έρευνες της Μοριακής Βιολογίας σε επίπεδο DNA αποδεικνύουν με όλο και μεγαλύτερη λεπτομέρεια την μοναδικότητα αυτή. Ο ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής Σ. Χάνεμαν επιβεβαιώνει. "Δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά μόνο ασθενείς..." και οι σημερινοί ερευνητές συμφωνούν με τα λεγόμενα του Ιπποκράτη ο οποίος έλεγε: "Θα προτιμούσα να ξέρω τι είδους άνθρωπος είναι που έχει κάποια ασθένεια παρά τι είδους ασθένεια έχει ένας άνθρωπος".

Δυστυχώς στην συμβατική Ιατρική τείνουμε να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στις διαφορές μεταξύ των νοσημάτων παρά στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Στην ολιστική άποψη όμως τα διακριτά χαρακτηριστικά κάθε ατόμου είναι κρίσιμα για την δημιουργία, βελτίωση και διατήρηση της ανθρώπινης υγείας.

Φαίνεται ότι το σώμα μας είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο των μελών του. Αντίθετα από μια μηχανή, αναπτύσσει , συνεχίζει την λειτουργία του και επισκευάζει τον εαυτό του ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο. Κάτω από αυτή την έννοια εμπεριέχει εντός του τον δικό του θεραπευτή. Παλαιότερα οι θεραπευτές γνώριζαν αυτή την φυσική δύναμη του οργανισμού και την ονόμασαν "Θεραπευτική Δύναμη της Φύσης" -"Vis Medicatrix Naturae". Η θεραπευτική Δύναμη είναι μια λειτουργία της ίδιας της δύναμης της ζωής, η ζωτική δύναμη. Η ασθένεια είναι μια α-αδυναμία, έλλειψη δύναμης, έλλειψη ενέργειας. 'Ενα μπλοκάρισμα της ομαλής ροής της ενέργειας ή μια αδυναμία λόγω μιας υπερβολικής σπατάλης της ενέργειας αυτής και αυτό που συνήθως ορίζουμε σαν ασθένεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι σπασμωδικές κινήσεις και οι προσπάθειες του οργανισμού για την επαναφορά της ισορροπίας.

Στην καθημερινή του ζωή ο άνθρωπος δέχεται χιλιάδες ερεθίσματα τα οποία αντιμετωπίζει κινητοποιώντας εξειδικευμένους μηχανισμούς με αποτέλεσμα να διατηρεί σταθερή την εσωτερική του ισορροπία. Αυτή την δυνατότητα προσαρμογής ονόμασε ο Μπερνάρντ «Σταθερότητα του εσωτερικού περιβάλλοντος» και αργότερα ο Κάννον "Ομοιόσταση".

Η Ομοιόσταση επιτυγχάνεται μέσω αμέτρητων αλληλορρυθμίσεων. 'Οταν ο οργανισμός προσβληθεί από ένα στρεσογόνο παράγοντα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει εμφανίζει τα συμπτώματα για να επαναφέρει την ισορροπία του. Αν οι στρεσογόνοι παράγοντες είναι πολύ μεγάλοι ή μεγάλης διάρκειας τότε ο οργανισμός δεν μπορεί εύκολα να επαναφέρει την ισορροπία του και καταλήγει στην χρόνια ασθένεια.

Μια από τις ικανότητες του οργανισμού είναι και εκείνη της ενεργοποίησης των δυνατοτήτων που σκοπεύουν στην αποκατάσταση της υγείας του και συνεπώς στην θεραπεία. Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχει επομένως εν δυνάμει μια θεραπευτική δύναμη η οποία πρέπει να κινητοποιηθεί και να συμβάλει στην αποκατάσταση της ισορροπίας του ανθρώπου. Οι όποιες θεραπευτικές προσπάθειες επομένως έχουν σαν στόχο την με πολύ σεβασμό συνεργασία και κινητοποίηση του θεραπευτικού αυτού μηχανισμού και όχι την απλή εξαφάνιση μιας εξωτερικής συμπτωματολογίας.

Η θεραπευτική αυτή δύναμη βρίσκεται όμως στον χώρο του ασυνειδήτου και επομένως πρέπει ο άνθρωπος να δραστηριοποιηθεί προς την κατεύθυνση εξερεύνησης και ανίχνευσης του ασυνειδήτου όπου συνεργαζόμενος με αυτό που πράγματι είναι, αποκαθίσταται στην φυσική κατάσταση του όντος, διότι ο αυτοθεραπευτικός μηχανισμός υπήρχε στην φυσική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά στην συνέχεια αλλοιώθηκε παρέμεινε ωστόσο στον ανθρώπινο οργανισμό ενεργό το αμυντικό και ανοσοποιητικό σύστημα, όπως επίσης και όλοι οι επιδιορθωτικοί μηχανισμοί που δρουν στο επίπεδο του DNA. Μηχανισμοί που δρουν ασυνείδητα με σκοπό την αποκατάσταση της ισορροπίας του ανθρώπινου σώματος. Περνώντας σταδιακά από την κατάσταση του ασυνειδήτου στην κατάσταση του συνειδητού μπορεί ο άνθρωπος να ελπίζει πως κάποτε θα ξαναχρησιμοποιήσει αυτή του την ικανότητα. Το γεγονός της επανενεργοποίησης έγκειται στις συνειδητές πλέον προσπάθειες του ανθρώπου προς τον σκοπό αυτό .

Η αυτοθεραπεία τίθεται λοιπόν ως σκοπός που για να επιτευχθεί χρειάζονται τα απαραίτητα μέσα και η εκπαίδευση για την ενεργοποίηση και χρήση του αυτοθεραπευτικού μηχανισμού. Θα πρέπει εδώ να τονισθεί πως η ύπαρξη ενός μηχανισμού στον ανθρώπινο οργανισμό δεν σημαίνει και την ταυτόχρονη ενεργοποίηση και χρήση του, διότι συνήθως οι μηχανισμοί και οι ικανότητες βρίσκονται εν δυνάμει και πρέπει να ενεργοποιηθούν.

Η αυτοθεραπεία είναι η συνειδητή συνεργασία μας με τον αυτοθεραπευτικό μηχανισμό του οργανισμού μας διευκολύνοντάς τον, απομακρύνοντας ό,τι τον εμποδίζει και τροφοδοτώντας τον με ό,τι χρειάζεται. Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται λεπτότης, αποδοχή, αγάπη για τον εαυτό μας αλλά επίσης δύναμη και αφοσίωση, υπομονή και επιμονή, ενέργεια και πάνω από όλα συνειδητότητα.

Θα μπορούσαμε στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πολλές ολιστικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, τεχνικές εναρμόνισης, διατροφικά σχήματα, προγράμματα σωματικών και αναπνευστικών ασκήσεων, μεθόδους αυτογνωσίας και διαλογισμού που το κάθε ένα από αυτά μπορεί να βοηθήσει την προσπάθεια του ανθρώπου προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της υγείας του και την εξέλιξή του. Ανεξάρτητα όμως από αυτά είναι σημαντικό για τον άνθρωπο μέσα από την ολοένα και περισσότερη διεύρυνση της συνειδητότητάς του και την βεβαίωση της ελεύθερής του βούλησης να μπορεί να επιλέγει αυτό που του είναι χρήσιμο κάθε στιγμή.

Η χωροχρονική άποψη για την υγεία και την ασθένειά μας λέει ότι ένα ζωτικό μέρος του στόχου κάθε θεραπευτή αλλά και κάθε ανθρώπου που αναλαμβάνει συνειδητά το θέμα της υγείας του, είναι η επαναταξινόμηση της οπτικής του για τον κόσμο. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε μια διαδικασία στον χωρόχρονο και όχι μια απομονωμένη μονάδα διαχωρισμένη από τον κόσμο των υγιών παραδομένη στο πέρασμα του χρόνου και εντός ενός χώρου που απειλούν να μας εξουθενώσουν.

Ο Αϊνστάιν αποκάλυψε ότι κάθε άτομο στο σύμπαν περιέχει μια κολοσσιαία ποσότητα δύναμης ( διάσπαση του ατόμου) και η σύγχρονη φυσική Επιστήμη συνεχίζει να δείχνει ότι τα πάντα στο σύμπαν δημιουργούνται μέσα από τις ταλαντώσεις ενός ενοποιημένου πεδίου ενέργειας- διάνοιας που το ίδιο αποτελεί το θεμέλιο της φύσης. Ως ανθρώπινα όντα κατά την Φυσική πάντοτε, δεν είμαστε παρά εστιασμένες τοπικά συγκεντρώσεις ενέργειας και διάνοιας μέσα στο συμπαντικό πεδίο. Εμείς και τα πάντα γύρω μας είμαστε μέρος ενός συνεχούς με την φύση. Η ύλη δεν είναι στην πραγματικότητα άλλο παρά ενέργεια επενδυμένη με διαφορετική μορφή, με διαφορετική πυκνότητα. Υπό αυτή την έννοια ο άνθρωπος είναι μια σύνθετη μορφή αλληλοεξαρτώμενων ενεργειακών πεδίων και διέπεται από τις ίδιες Αρχές και Νόμους όπως και ολόκληρο το σύμπαν. Ζει μέσα στο σύμπαν σαν ένα αναπόσπαστο μέρος του και συναλλάσσεται με αυτό μέσα από την ικανότητά του να ανταλλάσσει ενέργεια με αυτό.

Το επίπεδο της ενέργειας που βιώνουμε είναι συνάρτηση ενός μεγάλου αριθμού μεταβλητών, όπως η ποιότητα της τροφής, η αναπνοή, οι επιδράσεις του περιβάλλοντος, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας αλλά κυρίως καθορίζεται από την ποιότητα σύνδεσης μας με το ενοποιημένο πεδίο ενέργειας που μας περιβάλλει.

Οτιδήποτε υπάρχει οφείλει την ύπαρξή του σε κάποια αιτία που προηγήθηκε. Κατά αυτή την έννοια οι ιστικές αλλοιώσεις είναι μόνο το αποτέλεσμα της ασθένειας και εκείνο που αρρωσταίνει είναι ο άνθρωπος και όχι οι ιστοί του. Η ασθένεια αρχίζει από το πνεύμα και προχωρά προς την ύλη- το ίδιο και η θεραπεία-και τα συμπτώματα δεν είναι παρά η γλώσσα της φύσης που μιλά και δείχνει ξεκάθαρα αυτό που διαδραματίζεται στο εσωτερικό μας.

Σήμερα, φαίνεται να προσδιορίζεται όλο και περισσότερο όχι μόνο η αλληλεξάρτηση νου και σώματος αλλά και ο χρόνος που οι νοητικές μας προσλήψεις επηρεάζουν το συναίσθημά μας και το πότε και πώς θα αρρωστήσουμε σωματικά. Τελικά φαίνεται ότι μέσα στην πορεία του χρόνου το ιατρικό πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι ένα απομονωμένο συμβάν αλλά ένα μέρος μιας αλληλουχίας γεγονότων. Η ενεργός αιτία βρίσκεται στο εσωτερικό και η φαινομενική αιτία της ασθένειας στο εξωτερικό. Υπό αυτή την έννοια η ασθένεια αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για αυτογνωσία, κατανόηση του εαυτού και επαναπροσδιορισμό της πορείας ζωής και όχι μια κακοτυχία. Αντίθετα η ίδια η ασθένεια μπορεί να δίνει τις λύσεις σε μη ορατά προβλήματα καθώς μας οδηγεί σε μια πραγματικότητα πέρα της φαινομενικής μια και είναι γνωστό ότι το επίπεδο των λύσεων δεν είναι ποτέ στο επίπεδο του ίδιου του προβλήματος. Αυτό σημαίνει μια υπέρβαση και μια πρόσβαση σε ένα βαθύτερο επίπεδο οργανωτικής δύναμης, μια ισχυρότερη δύναμη συνοχής. Μετάβαση στην πηγή της σκέψης , προσέγγιση του ενοποιημένου πεδίου. Γιατί τα προβλήματα ανάγονται στο επίπεδο της διαφοροποίησης ενώ οι λύσεις ανάγονται στο επίπεδο της ενότητας.

Η Κβαντική Φυσική έχει σήμερα αποδείξει ότι η ευαισθησία μας στην αρρώστια και η ικανότητά μας να θεραπευτούμε εξαρτάται από τον βαθμό της δυνατότητάς μας να παρακολουθήσουμε και να προσαρμοστούμε στις αλλαγές που επιτελούνται. Όπως ακριβώς τα φυσικά μας στοιχεία βρίσκονται σε συνεχείς διεργασίες αλλαγής έτσι και οι συναισθηματικές και διανοητικές μας προσλήψεις συνεχώς μετασχηματίζονται. Καινούργιες κατανοήσεις, συνειδητοποιήσεις γεννιούνται επιτρέποντας την διαδικασία της εξέλιξης. Η ζωή προχωρά και μας εκθέτει σε καινούργιες συγκρούσεις. Εξωτερικά και εσωτερικά υποχρεωνόμαστε να κάνουμε αλλαγές. Εμείς, όμως, μέσα από νοητικές προσλήψεις και πρότυπα συμπεριφοράς, "ανάγκες" και φιλοδοξίες, αντιστεκόμαστε στην αλλαγή και σπαταλούμε όλη μας την ενέργεια σε μια συνεχή αντίσταση για την υπεράσπιση όσων θεωρούμε κεκτημένα- και όχι μια δυναμική αλλαγή για επαναφορά της ισορροπίας. Υπό αυτή την έννοια η ασθένεια είναι το αποτέλεσμα της αντίστασης στην εισβολή νέων ενεργειών και πεδίων πληροφοριών τα οποία θα έπρεπε να διαφοροποιήσουν και να ανανεώσουν την ζωή και την συνειδητότητα μας.

'Οταν υπερβαίνουν την δυνατότητα του ανθρώπου να τα δεχθεί και να τα κατανοήσει, όταν δεν μπορέσουν να ενσωματωθούν σε μια καινούργια τάξη διαταράσσουν το υπάρχον σύστημα ισορροπίας δημιουργώντας ασθένεια. Ακόμη και αν ο στρεσογόνος παράγων είναι εξωτερικός η σύγκρουση που καταλήγει σε ασθένεια είναι εσωτερική.

Η ικανότητα της ενδόμυχης επίγνωσης φαίνεται να υποβοηθά ένα δραστικό άλμα- ένα κβαντικό άλμα- στον θεραπευτικό μηχανισμό. Το κβαντικό άλμα είναι ένας συγκεκριμένος όρος της φυσικής που αναφέρεται στην φύση των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στα στοιχειώδη σωματίδια. Το θεώρημα του Bell λέει ότι τα υποατομικά σωματίδια συνδέονται με κάποιο τρόπο που υπερβαίνει χώρο και χρόνο έτσι ώστε οτιδήποτε συμβαίνει σε ένα σωματίδιο επηρεάζει όλα τα άλλα. Αυτό σημαίνει ότι ο τρόπος που σκεφτόμαστε μεταφράζοντας την πραγματικότητα μας, αποτελεί ένα μορφογεννητικό πεδίο που μπορεί μέσω μιας «κβαντικής» διαδικασίας να επηρεάσει και να εγκαταστήσει σε ιστικό επίπεδο τα αποτελέσματα του, τόσο προς την κατεύθυνση της ασθένειας όσο και προς την κατεύθυνση της θεραπείας.

Ο καθένας διαθέτει αυτή την δυνατότητα. Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει την θεραπευτική διαδικασία, μέχρι εκεί όπου η ίδια μπορεί να φθάσει, είναι επειδή διαφέρουμε στην ικανότητα να την ενεργοποιούμε. Η ασθένεια και η υγεία μας εξαρτάται τελικά από το επίπεδο συνειδητότητάς μας. Η διαχωριστική όμως τάση της ανθρωπότητας βάσει της οποίας ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι σε σχέση με το Όλο αντανακλάται και στην ίδια την λέξη «συνείδηση».

Αντιλαμβανόμαστε την συνείδησή μας ως την ουσία της ατομικότητάς μας. Όμως ως την Αναγέννηση, τον 15ο αιώνα η συνείδηση δεν δέχονταν ότι βρισκόταν στην αποκλειστική κατοχή κάθε ατόμου. Η λέξη είναι σύνθετη από την πρόθεση "συν" που σημαίνει "μαζί" και το ρήμα "οίδα" που σημαίνει γνωρίζω. Πριν από την Αναγέννηση η "συνείδηση" αναφερόταν στις βιωματικές γνώσεις που είχαν οι άνθρωποι από κοινού, όχι σε εκείνα που ατομικά ο καθένας γνώριζε αλλά και στην συνθετική αντίληψη μιας πολυδιάστατης πραγματικότητας που μας αφορά σαν σύνολο.

Δεν γνωρίζουμε αυτή την στιγμή τι θα σήμαινε για την δημιουργική ικανότητα της ανθρώπινης συνείδησης να εργαζόταν σαν σύνολο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έχουμε συγκεντρωθεί στις υπάρξεις μας ως μεμονωμένων ατόμων αντί ως μερών ενός "συν-ειδότος" του τι είμαστε δηλαδή στην κοινή μας γνώση και αυτό φαίνεται να αποτελεί ένα μεγάλο περιορισμό στην ενεργοποίηση των εν δυνάμει ικανοτήτων μας.

Η σημερινή Επιστήμη συνηγορεί στο ότι κάθε φορά που αλλάζουμε επίπεδο Συνειδητότητας διευρύνουμε το πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης ατομικότητας στο να συμπεριλάβει ολοένα και περισσότερο εντός της επίγνωσης του Εαυτού της ολόκληρη την ανθρωπότητα, ολόκληρο το σύμπαν, ξεκαθαρίζοντας σταδιακά την περιορισμένη οπτική του διαχωρισμού και των γραμμικών- αιτιοκρατικών σχέσεων και βιώνοντας την αλληλοσύνδεση και αναγνώριση της υποκείμενης ενότητας. Κάθε καινούργια διάσταση που βιώνεται είναι ένας βαθμός ελευθερίας που μας απαλλάσσει από τους περιοριστικούς παράγοντες, δίνοντάς μας την δυνατότητα να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας και τον κόσμο που μας περιβάλλει όπως πραγματικά είναι. Μόνο με αυτή την εμπειρία της ενότητας πραγματοποιούμενης με την έμπρακτη έκφραση της Αγάπης είναι δυνατόν να βιωθεί η αληθινή ολότητα που είναι το πλαίσιο κάθε πράγματος. Σε αυτό το πλαίσιο τα προβλήματα εξαφανίζονται και αναδύεται ο 'Ανθρωπος.

'Ισως τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, καλούμαστε να θυμηθούμε την Αλήθεια που 2000 χρόνια πριν, μέσα από δύο απλές λέξεις, "αγαπάτε αλλήλους", έθεσε την βάση για την ενεργοποίηση, μέσω ενός Κβαντικού άλματος, του αυτοθεραπευτικού μηχανισμού του ανθρώπου ως ατόμου και ως συλλογικότητας. 'Ισως η ευκαιρία για την "θεραπεία" μας, πέρα από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου της αντίληψής μας να είναι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε κοντά μας...

Χάιδω Ψιλοϊνη

Ημερομηνία καταχώρησης: 16.2.2008