Το κλειδί για την εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων μας είναι η συγγνώμη. Η ίδια η συγγνώμη έχει αξία θεραπευτική, γιατί μας απαλλάσσει απ' ό,τι μας βαραίνει και δεν πρέπει να την συγχέουμε με την άφεση των αμαρτιών. Αυτή η τελευταία αποτελεί αρμοδιότητα του Θείου και όχι δική μας. Η συγγνώμη σημειοδοτεί απλά την δική μας απόφαση να μην συνεχίσουμε να εμπλεκόμαστε με μια κατάσταση που μας επιβαρύνει. Τις περισσότερες φορές, κουβαλάμε το βάρος καταστάσεων που έπαψαν προ πολλού να υπάρχουν, μιας και συνέβησαν κάπου κάποτε, αλλά που εμείς συνεχίζουμε να τις υφιστάμεθα γιατί, αντί να ζούμε το παρόν μας, επιλέγουμε, άλλοτε λόγω συναισθηματικής αδυναμίας και άλλοτε λόγω μίσους και εκδικητικότητας, να ζούμε σε μια παρελθούσα χωροχρονική στιγμή, αδυνατώντας έτσι να κλείσουμε μια εκκρεμότητα, η οποία συνεχώς διογκώνεται, αφού την βιώνουμε ξανά και ξανά.

Η πρώτη συγγνώμη πρέπει να δοθεί στον εαυτό μας. Αν κάποτε τον βλάψαμε, αν κάποτε τον επιβαρύναμε με κάποιο λανθασμένο χειρισμό, ας τον συγχωρήσουμε. Συγχωρώ τον εαυτό μου σημαίνει ότι παύω να κουβαλάω το βάρος μιας παρελθούσας πράξης, εστιάζομαι στο παρόν μου απαλλαγμένος από τα βάρη των τύψεων και διορθώνω ό,τι μπορεί να διορθωθεί. Αντί να υφίσταμαι παθητικά τις συνέπειες του παρελθόντος μου, εγείρομαι δυναμικά και ενεργά για να φτιάξω την ζωή μου εδώ και τώρα. Αντίθετα, το βάρος των τύψεων μάς παραλύει και δεν μας επιτρέπει την όποια διορθωτική δράση. Γιατί ακριβώς αυτή είναι και η συνέπεια της συγγνώμης: αποδεσμεύει εκείνο το δυναμικό που επιτρέπει την διορθωτική διαδικασία. Η δεύτερη συγγνώμη πρέπει να δοθεί προς τους άλλους. Συγχωρώντας τους για ό,τι ηθελημένα ή άθελα μάς έκαναν, απλά παύουμε να τους κουβαλάμε μέσα μας και να βιώνουμε καθημερινά το μίσος και την μνησικακία. 'Οταν τους συγχωρούμε, κόβουμε τον γόρδιο δεσμό που μας κρατούσε ως τώρα δεμένους με αυτούς που, κατά την γνώμη μας πάντα, μας έβλαψαν. Εδώ η συγγνώμη σημειοδοτεί κατ' αρχήν την απόφασή μας να προχωρήσουμε πια μόνοι μας στην ζωή, χωρίς να εξαρτιόμαστε πια απ' αυτούς. Αναλαμβάνουμε εμείς το τιμόνι της ζωή μας στα χέρια μας και δεν εξαρτάμε πια την ευτυχία μας από τους άλλους αλλά μονάχα από την δική μας στάση στην ζωή. Και βαδίζουμε σ' αυτή την ζωή ελαφρύτεροι πια, γιατί δεν κουβαλάμε μέσα μας το βάρος των άλλων. Κατόπιν, η συγγνώμη αυτή μπορεί να βοηθήσει και τον άλλον να νιώσει ελαφρύτερος και να μπορέσει να συνεχίσει την δική του ζωή χωρίς το βάρος των ενδεχόμενων τύψεων γι' αυτό που μας έκανε. Με την έννοια αυτή, το "Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους" αποκτά ιδιαίτερη σημασία, μιας και αφ' ενός απαλλάσσει τον ένοχο από τις συνέπειες της δίκαιης οργής του δικαίου, αφ' ετέρου δε συνεπάγεται την βούληση του συγχωρούντος να απαλλαγεί από τα δεσμά που τον έδεναν με όσους τον έβλαψαν. Τέλος, συγχωρώντας τους άλλους, ίσως βιώσουμε τελικά την Αγάπη με τις θεραπευτικές της ιδιότητες... Την τρίτη συγγνώμη την οφείλουν οι λαοί και τα έθνη μεταξύ τους. Αν δεν συγχωρήσουν τις συγκρούσεις που δημιούργησαν τόσες εχθρότητες και τόσους πολέμους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να γεφυρώσουν τα χάσματα που τους χωρίζουν για να βαδίσουν ενωμένοι προς το μέλλον, προς ένα καλύτερο και ευτυχέστερο μέλλον.

Η συγγνώμη είναι το αίτημα των καιρών και εξαφανίζει τις εκκρεμότητές μας. Είμαστε άραγε έτοιμοι να την δώσουμε;

Τριαντάφυλλος Κοτζαμάνης

Ημερομηνία καταχώρησης: 29.12.2007