Η αληθινή κληρονομιά των νέων Βαλκανίων

Τρίτη, 25 Μάρτιος 2008 17:40

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι ειδήσεις και τα μηνύματα μέσω του διαδικτύου ότι επίκειται έξαρση των μειονοτικών ζητημάτων των Βαλκανίων σε βαθμό ανησυχητικό. Πολλοί είναι αυτοί που αναστατώνονται και μπαίνουν σε μια κατάσταση διέγερσης που θα έλεγα ότι είναι από μόνη της ανησυχητική πέρα από κάθε μεμονωμένη και πιθανώς προβοκατόρικη είδηση.

Νομίζω ότι ο κατευνασμός των παθών μας είναι πιο αξιόλογο κατόρθωμα από το να επιτύχουμε, ως 'Ελληνες, μια αβέβαιη και ασταθή κυριαρχία στη περιοχή μας.

Είναι σίγουρο για μένα ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει όσο ακόμα παραμένει κι ένας βράχος που παραμένει ελληνικός, με όλη την αληθινή σημασία αυτής της λέξης. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει ως αυτό που είναι, όσο παραμένει πάντα ένας τέτοιος βράχος. Είτε αυτός ο βράχος λεγόταν κάποτε Παρθενώνας, είτε Ακροκόρινθος, είτε Δελφοί, είτε Μυστράς, είτε 'Αγιο Όρος, ή ο,τιδήποτε άλλο σήμερα. Το χειρότερο που φοβούνται οι εχθροί της Ελλάδας, εσωτερικοί και εξωτερικοί, είναι η γλώσσα και ο πολιτισμός της.

Το κάστρο που υπερασπιζόμαστε σήμερα είναι η γλώσσα μας και οι συγγραφείς μας. Συνεπώς, όσο εμπνέουμε στα παιδιά μας, τα υλικά και τα πνευματικά, την αγάπη για τη γλώσσα μας, τόσο περισσότερο πρέπει να νιώθουμε σίγουροι για την επικράτηση των ιδανικών του πολιτισμού μας τουλάχιστον στην κοίτη τους, που ονομάζεται Βαλκάνια.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε την αληθινή κληρονομιά των νέων Βαλκανίων, όπως συνοψίζεται μέσα στον Θούριο του Ρήγα. Ο Ρήγας Φεραίος ζήτησε να απελευθερωθούμε όλοι μαζί οι Βαλκάνιοι σαν να ήμασταν ένα ενιαίο έθνος. Αυτή είναι η κυριότερη νεωτερική κληρονομιά όλων των Βαλκανίων.

Καμία εθνική, πικρή συνήθως, ιστορία δεν συγκρίνεται με την κοινή κληρονομιά που μας άφησε ο Ρήγας Φεραίος. 'Ολοι οι Βαλκάνιοι ξεσηκώθηκαν μαζί και, παρά τη μεμονωμένη αποτυχία μερικών περιοχών να ελευθερωθούν, η τελική απελευθέρωση ολοκληρώθηκε τον 20ο αιώνα. Ιάσιο, Ιερός λόχος, Οδησσός, Βουκουρέστι είναι λέξεις που μας φέρνουν στον νου στιγμές αξεπέραστες για τους λαούς μας.

Αν καταφέρουμε να αναβαπτιστούμε μέσα σε αυτό το ιερό πυρ της διεθνικής μας παλιγγενεσίας θα αντιμετωπίσουμε και τον τωρινό εχθρό που δόλια και πονηρά χτυπώντας τις εθνικές μας ευαισθησίες επιχειρεί να αποσταθεροποιήσει την περιοχή για άλλη μια φορά, τόσο προδοτικά... Που μόνο φρίκη μπορεί να φέρει στην ψυχή μας.

Κάθε λαός της περιοχής μας οφείλει να απομονώσει τον εθνικισμό που φωλιάζει μέσα του. Εκεί μέσα, στα εθνικιστικά κόμματα, οι χειρότεροι "φίλοι" μας είναι αυτοί που μας ωθούν στη μισαλλοδοξία. Τι έχθρα μπορεί να έχει ένας 'Ελληνας οικογενειάρχης με έναν Αλβανό οικογενειάρχη ή Βούλγαρο ή, έστω, Σκοπιανό που θέλει να αποκαλείται Μακεδόνας και απόγονος του Αλέξανδρου; Σε μια εποχή ολοκλήρωσης της Ευρώπης και όλου του κόσμου είναι δυνατόν να φοβηθούμε τις αποσχιστικές τάσεις κάποιων θερμοκέφαλων; Τη στιγμή που μετά από λίγο καιρό θα είμαστε ενωμένοι πάλι μέσα σε μια ολοκληρωμένη Ευρώπη; (!) Μόνο κάποιος που επιθυμεί την Ευρώπη διασπασμένη, και συνεπώς και τα Βαλκάνια, θέλει και επιδιώκει να ξεχάσουμε τη γενική πορεία της ολοκλήρωσης και να θυμηθούμε τις πληγές του παρελθόντος, και να τις ξύσει για να ξανααιμορραγήσουν.

Η Ελλάδα έχει ένα φυσικό σύμμαχο αυτή τη στιγμή. Τη Ρωσία! Η Ρωσία παρά τη φυσική και την ηθική αδυναμία της είναι το καλύτερο κεφάλαιο για μας και όλους τους Βαλκάνιους λαούς. Χρειάζεται ένα πνευματικό σύμμαχο και μπορεί κάλλιστα να τον βρει σε μας. Οι κινήσεις που έγιναν μέχρι στιγμής από πλευράς Ελλάδας είναι προς την ορθή κατεύθυνση. Ο συνασπισμός των «φτωχών» χωρών μεταξύ τους είναι η καλύτερη προοπτική για τους φτωχούς, ενώ ο συνασπισμός "φτωχών" χωρών με τις νομιζόμενες "πλούσιες" χώρες, όπως επιδιώκουν ορισμένοι Βαλκάνιοι εθνικιστές, είναι μια πορεία προς την αναταραχή και την ανάφλεξη της περιοχής.

Πρέπει ο λαός μας να ανοίξει τη καρδιά του και να ανακαλύψει τους φυσικούς του ηγέτες, που κάπου υπάρχουν αυτή τη στιγμή έστω κι αν δεν έχουν εμφανιστεί ακόμη. 'Οσο ο λαός μας κοιτάζει το στενό συμφέρον του είναι αδύνατον να βρει τον ηγέτη του. Μόνο μια ανοιχτή καρδιά μπορεί να οδηγηθεί ορθά στην επιλογή της πορείας εκείνης που θα φέρει το νέο ποθούμενο, τη συναδέλφωση και την ειρήνη στη περιοχή μας.

Παντελής Μπολάνης

Ημερομηνία καταχώρησης: 25.3.2008