Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση σχετικά με το θέμα της βάσης του 10 για τη είσοδο των υποψηφίων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα (Α.Ε.Ι.), πανεπιστημιακά και τεχνολογικά, της χώρας. Η εφαρμογή της βάσης του 10 απ' ό,τι φαίνεται, χρησιμοποιείται ως αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια της πολιτείας να τακτοποιήσει τα κακώς κείμενα σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Από την άλλη μεριά ο μεγάλος αριθμός αποτυχόντων, προκαλεί ποικίλες επιπτώσεις, κοινωνικές και οικονομικές, σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Οι κωμοπόλεις που θα μειωθούν τα έσοδά τους από τους φοιτούντες σ' αυτές σπουδαστές, οι οικογένειες που θα στείλουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά κολέγια, η αποστράγγιση εθνικών πόρων για την αποστολή δεκάδων χιλιάδων σπουδαστών στο εξωτερικό, τα τμήματα που πρέπει να κλείσουν ή να συγχωνευθούν με άλλα, κτλ.
Αν αφήσουμε κατά μέρος αυτές τις επιπτώσεις, και εστιαστούμε στην καθαρά εκπαιδευτική πλευρά του θέματος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό κατ' αρχήν μοιάζει σαν κάτι το πολύ απλό. Ποιος είναι αυτός που θα ήθελε να εισάγονται στα Α.Ε.Ι. υποψήφιοι με βαθμολογία κάτω του 10; Είναι, όμως, ποτέ τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως φαίνονται;
Για να καταλήξουμε στο αν τα πράγματα είναι ή δεν είναι έτσι όπως φαίνονται, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, να δούμε τι ακριβώς είναι αυτή η περίφημη "βάση του 10". Είναι βάση ποιανού πράγματος, ποιανού μέτρου, ποιανής απόδοσης ή επίδοσης;
Κοιτάζοντας τη γενική εικόνα στη μέση εκπαίδευση, η βάση του 10 φαίνεται πως είναι ένα μέτρο της παπαγαλίας, της έλλειψης κριτικής και συνθετικής σκέψης, της έλλειψης πρωτοβουλίας, της απουσίας εμβάθυνσης στην ουσία των πραγμάτων, της στερεοποιημένης σκέψης, της αποστήθισης αμφισβητούμενων γνώσεων από αμφιλεγόμενα βιβλία, και πολλών άλλων καθαρά αντι-εκπαιδευτικών και αντι-μαθησιακών διαδικασιών. Γιατί, αυτή είναι, γενικά, η εικόνα που παίρνουμε από τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας.
Πού είναι η ανάπτυξη η φυσική, η συναισθηματική και η διανοητική των παιδιών; Πού είναι η καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος; Πού είναι τα μαθήματα και οι άλλες δραστηριότητες που θα ωθήσουν τους μαθητές να ωριμάσουν σε υγιείς και ανεξάρτητες προσωπικότητες;
Και αν εμείς δεν είμαστε ικανοποιημένοι απ' την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, γιατί να είναι ικανοποιημένοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλ. αυτοί οι ίδιοι οι μαθητές; Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν τους αγγίζει, δεν τους προκαλεί, δεν τους μαθαίνει τις αληθινές αξίες της ζωής, και δεν τους βοηθάει να εξελιχθούν ψυχολογικά και πνευματικά; Τι να κάνουν; Να αποδέχονται σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα την κατάσταση αυτή, έχοντας στο νου τη μελλοντική επαγγελματική τους αποκατάσταση και μόνο; Μήπως αυτοί που η βαθμολογία τους είναι κάτω από τη βάση του 10, είναι εκείνοι που δεν μπορούν να συμβιβαστούν μ' αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα και μήπως, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, κάποιοι από αυτούς να είναι από τα πιο υγιή κύτταρα του σχολικού σώματος; Αυτούς θέλουμε να αφήσουμε έξω από την ανώτατη εκπαίδευση;
Γι' αυτό ας αναρωτηθούμε: Γιατί να καταφεύγουμε πάντα στην εύκολη λύση των "κακών μαθητών"; Στο άλλοθι αυτών που βαριούνται να διαβάσουν και να εργαστούν; Μήπως η εφαρμογή της βάσης του 10, ουσιαστικά επιβραβεύει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χωρίζει τους μαθητές σε "καλούς" και "κακούς" με τα πιο ρηχά και επιφανειακά κριτήρια; Κι αν χρειάζεται κάποια βάση, γιατί αυτή να μην είναι το 12 ή το 15; Πάνω σε ποιες αληθινά εκπαιδευτικές μελέτες στηρίζονται όλες αυτές οι αποφάσεις;
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, για να τοποθετηθεί και πάλι στην ορθή κατεύθυνση και να κερδίσει την αποδοχή και το σεβασμό της κοινωνίας. Κατ' αρχήν να τεθούν οι σωστοί στόχοι. Στη συνέχεια να βρεθούν τα μέσα για την υλοποίηση των στόχων αυτών. Και όταν όλα αυτά πραγματοποιηθούν, και οι βαθμίδες πριν από την ανώτατη εκπαίδευση αρχίσουν να επιτελούν τον πραγματικό τους προορισμό, τότε ας αφήσει η πολιτεία κάθε Α.Ε.Ι. να αποφασίσει μόνο του για τα κριτήρια εισαγωγής των σπουδαστών του. Γιατί τότε είναι σίγουρο πως δεν θα υπάρχουν υποψήφιοι με βαθμολογία κάτω του 10, και όλοι οι "υποψήφιοι" θα είναι έτοιμοι και άξιοι για μια πραγματική Ανώτατη Εκπαίδευση.
Κίμων Θεοδωρόπουλος Ημερομηνία καταχώρησης: 5.9.2006 Δείτε και το άρθρο του Λάμπρου Κουλελή Το ζήτημα της εισαγωγής των υποψηφίων με βαθμό κάτω από την βάση και οι προτεραιότητες της κοινωνίας μας
|