Το Φάντασμα της Οπερας (2004) PDF Εκτύπωση E-mail
Πολιτιστικά - Κινηματογράφος
Πέμπτη, 29 Ιούνιος 2006 13:04
σκηνοθεσία: Joel Schumacher
σενάριο: Gaston Leroux, Andrew Lloyd Webber
παίζουν: Gerard Butler, Emmy Rossum, Patrick Wilson, Miranda Richardson, Minnie Driver

Ενα ερωτικό δράμα που διαδραματίζεται στα υπόγεια της Οπερας του Παρισιού με πρωταγωνιστές έναν παραμορφωμένο μεγαλοφυή μουσικό, τραγουδιστή, αρχιτέκτονα και μάγο που ζει μόνιμα στα υπόγεια και μια κοπέλα από την χορωδία της Οπερας. Μια υπόθεση που θα μπορούσε να ήταν ακόμη και πολύ κοινή ερωτική υπόθεση αν μέσα από αυτή δεν αναδεικνυόταν η ιδιαίτερη μορφή αυτής της σχέσης, η οποία άλλωστε είναι και η ουσία της ταινίας. Η δυσμορφία του προσώπου του δεν του επιτρέπει να εμφανιστεί στο φως της ημέρας και έτσι προτιμά να ζει και να δημιουργεί στο φως της νύχτας.
Ετσι δυο κόσμοι έρχονται σε επαφή, εκείνος του φωτός και της ημέρας και ο άλλος του σκότους και της νύκτας που ωστόσο έχει ανάγκη το φως της ημέρας προκειμένου να εκφραστεί και αντίθετα, το φως της ημέρας έχει ανάγκη το σκότος της νύκτας προκειμένου να αντλήσει το υλικό που θα εκφράσει σαν περιεχόμενο του. Η σχέση αυτή μέσα στην ιδιαιτερότητά της απεικονίζει την ανάγκη των δυο παραγόντων για να μπορέσει η δημιουργία να γίνει αισθητή. Η αιώνια ανάγκη του πνεύματος να βρει την ύλη του προκειμένου να εκφραστεί και της ύλης να βρει το πνεύμα που θα την εμπνεύσει σε δημιουργική δράση. Αλλά ακόμη και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί στα πλαίσια της κοινής αντίληψης αν δεν υπήρχε ο ακόμη ιδιαίτερος χαρακτήρας αυτής της σχέσης, στην οποία το πνεύμα ποτέ δεν δέχεται συμβιβασμούς στην σχέση του με την ύλη. Την διεκδικεί και την απαιτεί μοναδικά και ολοκληρωτικά μέσα από μια κίνηση που θα μπορούσε να μοιάζει στην ζήλια αλλά είναι στην πραγματικότητα μια διεκδικητική ένωση που δεν επιδέχεται υπαναχωρήσεις. Μια σχέση που μέσα από την απολυτότητα του πνεύματος δεν έχει περιθώριο να ανεχτεί τις αδυναμίες της ύλης. Το πνεύμα στην περίπτωση αυτή παρέχει απλόχερα τον δυναμισμό του στην ύλη με μοναδική προϋπόθεση την απόλυτη αφιέρωση της ύλης σε αυτό. Δίνει την δημιουργία πραγμάτωσης ακόμη και των πιο κρυφών και μύχιων φαντασιώσεων της ύλης, σε σημείο που να μπορεί να δημιουργήσει ακόμη και νέους κόσμους, αλλά πρέπει να ανήκει μόνο στο πνεύμα χωρίς πια οι δικές της ανάγκες να μπορούν να ζητήσουν την εκπλήρωση τους. Μια σχέση δυνατή που φθάνει μέχρι την καταστροφή αν δεν ακολουθήσει τους κανόνες που το πνεύμα επιβάλλει. Μια έκβαση αρκετά γνωστή από την μυθολογία που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των θεών και των θνητών όπου κάθε άρνηση ή παρέκκλιση από πλευράς των θνητών επισύρει την «ζήλια» και τον καταστροφικό θυμό των θεών. Οταν το πνεύμα χρειάζεται την ύλη για να εκφραστεί τότε ταυτίζεται μαζί της και προϊόν αυτής της ένωσης μέσω της ταύτισης είναι η δημιουργική δραστηριότητα που δεν απέχει καθόλου από την καταστροφική όταν δεν τηρούνται ολοκληρωτικά οι όροι και οι συνθήκες της σχέσης αυτής. Αλλά όταν το πνεύμα καταφέρνει να εκφράζεται μέσα από την σχέση αυτή τότε δεν υπάρχει δυνατότητα διάκρισης του ενός από το άλλο, καθώς έχουν χαθεί τα επιμέρους στο όλον.


παρουσίαση: Ιανός Γεωργίου
"Οδοδείκτες" , τεύχος 27