Πέρα, λοιπόν, από στόχους και ιδεολογικές διακηρύξεις θα πρέπει όλοι, κυβέρνηση, κόμματα, καθηγητές, φοιτητές, να απαντήσουν υπεύθυνα και, το κυριότερο, έμπρακτα:

Θέλουν να συνεχισθούν οι σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια;

Αλλά υπάρχει κι ένα ερώτημα που αφορά κυρίως τους καθηγητές και τους φοιτητές: Όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις τους, όσο κι αν ο διακαής τους πόθος είναι η αναβάθμιση της εκπαίδευσης, όσο κι αν διακηρύσσουν ως άμεσο στόχο τους να είναι και του χρόνου τα δημόσια πανεπιστήμια ανοιχτά, δεν έχουν δει ακόμη ότι οι συγκεκριμένες πρακτικές των αγώνων τους μπορεί να έχουν ως παρενέργεια να είναι ως του χρόνου κλειστά; Πόσο μπορεί να αντέξει το πανεπιστήμιο σ’ αυτή την υπολειτουργία; Και ποιος ωφελείται τελικά από αυτήν; Η δημόσια, δωρεάν (αλλά μη λειτουργούσα) εκπαίδευση ή η ιδιωτική;

Νομίζουμε, λοιπόν, ότι είναι καιρός πια να επανεξετάσουν τις μορφές του αγώνα που χρησιμοποιούν, ώστε αυτές να εναρμονίζονται περισσότερο με τους σκοπούς τους και να μην παράγουν αποτελέσματα αντίθετα προς αυτούς, αλλά να δίνουν δείγμα και απόδειξη της ποιότητάς τους. Έτσι, και περισσότερο θα πείθουν για την ειλικρίνειά τους και περισσότερο θα αυξάνουν την ικανότητά τους να τους πραγματοποιήσουν.

Και είναι αυτό ένα γενικότερο ζήτημα που πρέπει πια να αντιμετωπισθεί από κάθε ομάδα ανθρώπων που αγωνίζεται για κάποια αιτήματα και που υποστηρίζει ότι αυτό το κάνει όχι για ίδιο συμφέρον αλλά για το κοινό συμφέρον. Οι κοινωνικοί αγώνες χρειάζονται περισσότερη φαντασία, ώστε να υπερβούν την λογική της καταστροφής του «αντιπάλου» και να είναι πιο δημιουργικοί και εποικοδομητικοί για ολόκληρη την κοινωνία. Γιατί αλλιώς παύουν να είναι κοινωνικοί και γίνονται αντικοινωνικοί...

Λάμπρος Κουλελής

Ημερομηνία καταχώρησης: 1.3.2007