'Oχι ανοχή στη βία του πολέμου

Πέμπτη, 22 Μάρτιος 2007 00:51

Σταχυολογούμε από τους τίτλους άρθρων στις εφημερίδες τον τελευταίο καιρό:

"Φυλλομετρώντας τη φρίκη", για τη νέα αιματοχυσία στο κέντρο της Βαγδάτης, με πολλές δεκάδες νεκρών.

"Κρεσέντο βίας στο Ιράκ", για τους περισσότερους από 150 νεκρούς από την αυτοανατίναξη δύο καμικάζι μέσα στο πλήθος της πόλης Χίλα, στα νότια της Βαγδάτης.

"Ιράκ, εφιάλτης δίχως τέλος για τις ΗΠΑ", αλλά σίγουρα και για τους Ιρακινούς, η συνεχιζόμενη παρουσία των Αμερικανών στο Ιράκ.

"Πρόσφυγες 2,7 εκατ. Ιρακινοί μέχρι το τέλος του έτους", τέσσερα χρόνια μετά την αμερικανοβρετανική εισβολή στη χώρα τους.
"Φουντώνει ο νέος Ψυχρός Πόλεμος", για την αντιπαράθεση Ουάσιγκτον - Μόσχας σε θέματα πυρηνικών όπλων και πετρελαίου.

"Στην κόψη του ξυραφιού", για τις σχέσεις ΗΠΑ - Ιράν, που φαίνεται να προχωράνε βάσει σχεδίου προς στρατιωτικές επιχειρήσεις.

"Συμβιβάζονται με την ιδέα ενός πυρηνικού πολέμου", οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, σε σχέση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

"Στόχος τώρα το Ιράν - κυοφορείται νέα κρίση στον Κόλπο", για τα σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ για επίθεση στο Ιράν, η οποία μπορεί να γίνει με πυρηνικά όπλα.

"Σκοτώνεις όπως πίνεις νερό", για τα παιδιά στρατιώτες που αριθμούν πάνω από 250.000 σε 13 χώρες.

"Τα 'όπλα πόνου' βγαίνουν στην αγορά", για τα νέα όπλα που προκαλούν έντονο πόνο στους ανθρώπους, χωρίς όμως να τους σκοτώνουν ή να τους τραυματίζουν.

"Όπου η κυβέρνηση χάνει, οι νεοναζιστές κερδίζουν", για την έξαρση της εθνικιστικής κρίσης στη Γερμανία.

"ΗΠΑ: Νόμιμα τα βασανιστήρια ψυχής", για την άσκηση ψυχικής βίας σε κρατουμένους, η οποία ακόμα δεν χαρακτηρίζεται ως "βασανιστήριο", άρα μπορεί να ασκείται ελεύθερα, παρ' όλες τις καταστρεπτικές της συνέπειες.

Πόσες φορές δεν προσπερνάμε αυτές τις σελίδες, χωρίς μια δεύτερη σκέψη! Χωρίς να τοποθετηθούμε μέσα μας για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Φαίνεται πως έχουμε αποκτήσει μια αξιοθαύμαστη ανοχή στη βία του πολέμου που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά ιδιαίτερα στην περιοχή της αρχαίας Μεσοποταμίας. Φαίνεται ακόμα πως η ψυχή μας δεν δονείται ιδιαίτερα από τις τραγικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών. Ούτε για τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στις χώρες της αναπτυγμένης Δύσης. Κι, όμως, χιλιάδες νεκροί. Εκατομμύρια αυτοί που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Και για ποιον λόγο; Για ποιον λόγο αυτός ο πόνος, αυτό το θανατικό; Μήπως για κάποιο ανώτερο ιδανικό; Μήπως για την απελευθέρωση των υπόδουλων; Αν όχι γι' αυτό, τότε γιατί; Σίγουρα κάποιοι ωφελούνται, εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας ή την αδυναμία του να αντιδράσει. Και αυτοί που ωφελούνται δεν φαίνεται να "χόρτασαν" ακόμα, και έτσι νέοι πόλεμοι σχεδιάζονται, νέα όπλα παράγονται, ο κύκλος της βίας δεν έχει τέλος. Πώς, όμως, να έχει τέλος, αφού η βία -και μάλιστα αυτού του είδους η πολεμική βία- καλλιεργείται έντεχνα από πολλές πλευρές;

Ας δούμε μια από αυτές. Η εμφάνιση στα περίπτερα εκδόσεων που διαφημίζονται ότι προσφέρουν έγκυρες γνώσεις σχετικές με όπλα κλπ... Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο. Ας αποτελέσουν τουλάχιστον όλα αυτά μια αφορμή για να εξετάσουμε τον εαυτό μας. Να πάρουμε την απόφαση να εγκαταλείψουμε τα όπλα της βίας και του θανάτου. Να επιλέξουμε να αγωνιστούμε για την ειρήνη μέσα μας και σ' όλο τον κόσμο -γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει περιθώρια για άλλο πόλεμο, άλλη βία, άλλο πόνο. Να αγωνιστούμε με τα όπλα της αγάπης, της συγχώρεσης, της αλήθειας, της δικαιοσύνης και του φωτός, τα μοναδικά όπλα που μπορούν να απελευθερώσουν τον άνθρωπο από τη δουλεία του στις δυνάμεις που σαν μοναδικό στόχο έχουν τον αφανισμό του. Να αγωνιστούμε για τη Ζωή, με τα όπλα της Ζωής.

Κίμωνας Θεοδωρόπουλος

Ημερομηνία καταχώρησης: 22.3.2007