Μετά την Μεγάλη Έκρηξη, όπως  είναι γνωστό, εμφανίστηκε ο χώρος και ο χρόνος. Ο Ισαάκ Νεύτων παρουσίασε το πρώτο μαθηματικό μοντέλο για τον χρόνο και τον χώρο στο έργο του “Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας”, το 1687.

Στο μοντέλο του Νεύτωνα, ο χρόνος και ο χώρος συνιστούσαν ένα υπόβαθρο όπου διαδραματίζονταν τα γεγονότα, το οποίο όμως δεν επηρεαζόταν από αυτά.

Ο χρόνος ήταν διαχωρισμένος από τον χώρο.

Η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, η οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα σε συμφωνία με τα αποτελέσματα μεγάλου πλήθους πειραμάτων, καταδεικνύει ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι. Η διάσταση του χρόνου συνδυάζεται με τις τρεις διαστάσεις του χώρου για να σχηματίσει τον επονομαζόμενο χωρόχρονο.

Έτσι η αρχέγονη ενέργεια χωροχρονικά συμπυκνώνεται και εμφανίζονται δύο αρχικές πραγματικότητες, η πυκνότητα και η βαρύτητα. Από την αρχική ενέργεια δημιουργούνται, στη συνέχεια, οι υλικές μορφές.

Η κατανομή ύλης και ενέργειας στο Σύμπαν στρεβλώνει τον χωρόχρονο με αποτέλεσμα τα αντικείμενα να κινούνται σαν να επηρεάζονται από ένα πεδίο βαρύτητας, ελκτικών δυνάμεων.  

Ως χονδροειδές παράδειγμα ανάλογο αυτής της θεώρησης, το οποίο δεν θα πρέπει να το εκλάβετε κατά γράμμα, φανταστείτε μία λεπτή ελαστική μεμβράνη πάνω στην οποία τοποθετείτε μία μεγάλη και βαριά μπάλα. Ας υποθέσουμε ότι αυτή η μπάλα είναι ο Ήλιος μας. Το βάρος αυτής της μπάλας θα συμπιέσει την μεμβράνη και θα προκαλέσει μία παραμόρφωση, μία καμπύλωσή της στην περιοχή που βρίσκεται κοντά στην μπάλα, στον Ήλιο. Αν τώρα αφήσετε μικρά μεταλλικά μπαλάκια πάνω στην μεβράνη και στην περιοχή της παραμόρφωσής της, θα παρατηρήσετε ότι τα μπαλάκια αυτά, π.χ. οι πλανήτες, θα κινηθούν σε κάποιες τροχιές γύρω από την βαριά μπάλα, τον Ήλιο. Το σύστημα αυτό κάτω από ορισμένες συνθήκες θα ισορροπήσει δυναμικά και αρμονικά και οι πλανήτες θα ζωογονούνται από τον Ήλιο τους, μέσα στα πλαίσια μίας σχέσης και αλληλεπίδρασης. Αυτός, σε γενικές γραμμές, είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεται το σύστημα του φυσικού και υλικού Σύμπαντος.

Ας μεταφερθούμε τώρα, μέσω και διά μίας αναλογίας στο σύστημα της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων. Ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε, κατά κάποιο τρόπο, το φυσικό πρότυπο του Σύμπαντος, σε μία άλλη διάσταση της καθημερινής ζωής μας. Στο σύστημα αυτό οι άνθρωποι συσχετίζονται, με πολλούς και διάφορους τρόπους, αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και κινούνται ανάλογα μέσα στο κοινωνικό πεδίο.

Οι κινήσεις αυτές των ανθρωπίνων όντων και οι τροχιές τους εξαρτώνται από τις παραμορφώσεις που δημιουργούν γύρω τους, τα άτομα, οι ομάδες ατόμων, οι συλλογικότητες των ατόμων κ.λ.π. 

Θα έλεγε κάποιος: Τί σχέση έχει με όλα αυτά η βαρύτητα;

Όπως αναφέραμε πιό πάνω, η βαρύτητα στο φυσικό Σύμπαν εμφανίζεται λόγω της παραμόρφωσης του χωρόχρονου, από την παρουσία μεγάλων υλικών σωμάτων.

Στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων παρατηρείται ένα φαινόμενο, το οποίο ιδιαίτερα σήμερα έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην πορεία των ατόμων. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται “μαζικοποίηση” της κοινωνικής ζωής. Ο όρος αυτός είναι πάρα πολύ ομιλητικός, για την έρευνά μας. Αυτή η συγκέντρωση “ανθρώπινης μάζας” παραμορφώνει τον χωρόχρονο της καθημερινής ζωής και εμφανίζει ελκτικές δυνάμεις, πεδίο βαρύτητας, εντός του οποίου τίθενται τα ανθρώπινα όντα, επηρεάζονται και κινούνται ανάλογα με την πυκνότητα και την ποιότητά της Μάζας.

Επειδή όμως η μαζικοποίηση ή η ομαδοποίηση σε αυτές τις περιπτώσεις εμφανίζει, μάλλον, ποιότητες χαμηλής κραδασμικότητας, αντίστοιχη είναι και η επίδρασή της στον περιβάλλοντα χώρο και στα άτομα. Συνήθως τα άτομα ακολουθούν τη βαρύτητα και ενσωματώνονται στην Μάζα. Έτσι ενισχύεται η Μάζα και τα αποτελέσματα είναι περισσότερο έντονα και επικίνδυνα.

Αν κάτι εγκλωβιστεί στο πεδίο αυτό της βαρύτητας της Μάζας, χρειάζεται πολύ μεγάλη ενέργεια και ταχύτητα διαφυγής για να αποδεσμευθεί. Κι όμως οι άνθρωποι βολεύονται να καλύπτονται μέσα και κάτω από την Μάζα. Ίσως γιατί νομίζουν ότι έτσι χάνεται η ατομική ευθύνη τους. Προτιμούν, λοιπόν, να οργανώνονται σε Μάζες.

Πρέπει εδώ, βέβαια, να γίνει μία διευκρίνιση ως προς την έννοια της Μάζας. Υπάρχουν σίγουρα και υγιείς ενοποιήσεις ατόμων, οι οποίες προκαλούν παραμορφώσεις του χωροχρονικού συνεχούς της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων,  εμφανίζοντας ελκτικές δυνάμεις, υψίσυχνων ποιοτήτων, οι οποίες έλκουν και εξισορροπούν τα όντα εναρμονίζοντας τις σχέσεις τους και τις αποστάσεις τους, με τρόπο ώστε να δημιουργούνται εξελικτικές συλλογικότητες, ως σημεία αναφοράς στην κοινωνία. Αυτές οι συλλογικότητες δεν αποτελούν Μάζα.

Οι νόμοι εφαρμόζονται και λειτουργούν ανεξάρτητα από το τί σκέπτονται και τι κάνουν οι άνθρωποι. Οι συνέπειες και τα αποτελέσματα έρχονται κάποτε, αργά ή γρήγορα. Το θέμα είναι να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος!

                                                                                                  Σταμάτης  Τσαχάλης 

                                                                                                  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.