Αργά ή γρήγορα ο άνθρωπος ως γένος, και ο σύγχρονος άνθρωπος, ως γενεά, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ζήτημα, για το οποίο και μάλλον θα είναι υπόλογος, όταν θα χρειαστεί να απολογηθεί, και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχει πολλά ελαφρυντικά για την θέση και την συμπεριφορά του. Το ζήτημα αυτό είναι ο πλούτος που του έχει δοθεί για να διαχειριστεί πάνω στην Γη και τον οποίο έχει παραμελήσει.

 Στη σκέψη μου έρχεται η παραβολή του Ιησού σχετικά με τα τάλαντα, στην οποία έχει αποδοθεί κυρίως ηθική ερμηνεία μέχρι τώρα, παραβλέποντας έτσι την φυσική και καθαρά διαχειριστική σημασία της σε σχέση με τα πράγματα του πλανήτη. Τα αγαθά που έχουν δοθεί στον άνθρωπο αφορούν το υλικό, συναισθηματικό και διανοητικό πεδίο. Ο πλούτος που έχει στην διάθεσή του και παραμένει αχρησιμοποίητος και ανεκμετάλλευτος είναι τεράστιος, ιδιαίτερα  την στιγμή που ο άνθρωπος είναι εστιασμένος στον οικονομικό πλουτισμό, τον οποίο θα πρέπει να διακρίνουμε από τον υλικό και με το οποίο η σχέση είναι μεν στενή αλλά δεν ταυτίζεται. Ο υλικός πλούτος προέρχεται από την επαφή, την  αναγνώριση, συναναστροφή και συναλλαγή με το υλικό κομμάτι της φύσης. Η φύση στο μορφικό της πεδίο, δηλαδή μέσα από την ποικιλία των μορφών της, παρέχει θρεπτικά συστατικά, φαρμακευτικές ουσίες, αρωματικές ουσίες, γευστικές ουσίες και ένα μεγάλο αριθμό από άλλα προϊόντα στη διάθεση του ανθρώπου,  που μπορούν να υπηρετήσουν το ευ ζην, διότι η φύση δεν περιορίζεται απλά να φροντίζει και να προετοιμάζει το ζην του ανθρώπου, αλλά η ίδια δίνει την διάσταση του ευ ζην.   

Έτσι, φαίνεται, ότι ο πλουτισμός στο υλικό επίπεδο είναι δεδομένος και όχι επιδιωκόμενος, αντίθετα από τον επιδιωκόμενο οικονομικό πλουτισμό. Αν και έχει κατηγορηθεί κατάφωρα ο υλισμός από τους «πνευματικούς» ανθρώπους, διαπιστώνουμε ότι αυτή τη μορφή υλισμού την προωθεί  η φύση και εξωθεί τον άνθρωπο προς αυτόν, την ίδια στιγμή, που κατά μια άλλη αντίληψη, η φύση είναι ο μεγαλύτερος και ευγλωττότερος διδάσκαλος του ανθρώπου στην πνευματική του πορεία και εξέλιξη.  

Σύμφωνα λοιπόν με τα αγαθά που η φύση παρέχει στον άνθρωπο, δίνει έμφαση και στο υλικό στοιχείο της ύπαρξης, καθώς αυτό αποτελεί την βάση, αλλά όχι και τον στόχο, κάθε περαιτέρω συναισθηματικής, διανοητικής και πνευματικής εξέλιξης.

 Από συναισθηματικής πλευράς η φύση δίνει πλούσια ερεθίσματα για την ανάπτυξη και ολοκλήρωση του ανθρώπου. Όλες οι ανατολές και οι δύσεις, μαζί όλα τα νέα φεγγάρια και όλες οι πανσέληνοι, όλα τα άστρα στον ουρανό και αυτός ο ίδιος ο ουρανός, όλα τα λουλούδια και τα πουλιά πάνω στην γη κινητοποιούνται για να συνδράμουν την συναισθηματική ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου, χωρίς να λογαριάσουμε τις σχέσεις με συναισθηματικό περιεχόμενο που δημιουργεί με όσα τον περιβάλλουν, και οι οποίες συμβάλλουν άμεσα στον συναισθηματικό του πλουτισμό.  

Η σχέση, εν τω μεταξύ με το περιβάλλον δεν ολοκληρώνεται σε έναν συναισθηματικό και ψυχικό εμπλουτισμό, εφόσον τα ίδια ερεθίσματα που προκαλούν την ψυχική και συναισθηματική κινητοποίηση, στην διάνοια προκαλούν την παραγωγή σκέψεων, ερωτημάτων και προβληματισμών που αποτελούν το θεμέλιο της φιλοσοφίας και της επιστήμης.   

Περνώντας στο διανοητικό πεδίο, λοιπόν, αναγνωρίζουμε τον υπάρχοντα πλούτο των επιστημονικών ανακαλύψεων και εφευρέσεων, τις διατυπώσεις των φυσικών νόμων και των αρχών των διαφόρων επιστημών, τις μαθηματικές θεωρίες και όλα τα δεδομένα που επιτρέπουν στον άνθρωπο, εκτός από το να συνειδητοποιεί την θέση του πάνω στην Γη, να μπορεί να συλλογίζεται την σχέση με τους άλλους πλανήτες του συστήματός μας, με άλλους γαλαξίες και με το σύμπαν ολόκληρο. Η φιλοσοφία ερευνά τα βασικά ζητήματα της ύπαρξης και της εξέλιξής της, δημιουργώντας γέφυρες για το πέρασμα του ανθρώπου από την ψευδαίσθηση στην πραγματικότητα και από εκεί στην Αλήθεια.  

Όλα αυτά είναι ένα μικρό μέρος από τον πλούτο που η φύση παρέχει στον άνθρωπο, με την βεβαιότητα ότι τα διαθέσιμα αποθέματα είναι ανεξάντλητα στην ανθρώπινη έρευνα και αναζήτηση. Χωρίς, ωστόσο, να περιλάβουμε τα νέα στοιχεία της φύσης με την μορφή φυτών, ζώων, πλανητών, αστέρων και γαλαξιών που ανακαλύπτονται καθημερινά. 

Το παρόν μας χαρακτηρίζεται και δυναστεύεται από την οικονομική κρίση και τον φόβο μιας παγκόσμιας κατάρρευσης, που προσπαθεί να συμπαρασύρει το συναίσθημα και την διάνοια. Πίσω από όλα αυτά, που σαν μια θλιβερή εικόνα σκοτίζουν την ανθρώπινη όραση, μήπως μπορεί αχνά να φανεί ο πραγματικός πλούτος του ανθρώπου πάνω στην Γη, και να πάρει στον νου και την καρδιά την θέση που του ανήκει;  Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι υποστηρίζουμε την επιστροφή, ξανά, στις ρίζες μας, στην φύση, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η εποχή μας δεν είναι εποχή για να ψάχνουμε ρίζες, τώρα πια, καθώς στο άνθος και τον καρπό πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας. Στην βλάστηση, στην ανθοφορία και την καρποφορία πρέπει να στραφούμε, αν δεν θέλουμε πια να ζήσουμε σαν τους τυφλοπόντικες που ψάχνουν και ζουν με τις ρίζες.  

Γιώργος Τσαντάκης