Η πληροφορία οδηγεί στην επαφή και η επαφή οδηγεί στην επικοινωνία και η επικοινωνία οδηγεί στη συνεργασία, θα σκεπτόταν ένας λογικός άνθρωπος.Είναι όμως έτσι; Ισχύει στην ανθρωπότητα αυτή η φυσική και λογική διαδικασία της ανθρώπινης κοινωνικής ζωής;

Οι πληροφορίες μεταβιβάζονται από το ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο σε χρόνο μηδέν. Οι αποστάσεις έχουν σημαντικά συρρικνωθεί. Ο πλανήτης, στην πράξη, έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα μεγάλο χωριό. Είναι πραγματικά παράδοξο να μιλάμε για κρίση της επικοινωνίας στην εποχή της πληροφορικής, του διαδικτύου, των δορυφορικών διασυνδέσεων, των κινητών τηλεφώνων και των υπερηχητικών πτήσεων.

Και όμως, ποτέ μέχρι σήμερα δεν ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο της μοναξιάς και της έλλειψης ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων!

Γιατί; Είναι εύλογο το ερώτημα!

Διακατέχει τον άνθρωπο, σε πολλά επίπεδα, ο φόβος να αντιμετωπίσει και να συμφιλιώσει τις φαινομενικές αντιφάσεις, τις φαινομενικά διαφορετικές γνώμες και απόψεις των άλλων, με τις δικές του.

Αυτοί οι άλλοι! Γιατί δεν ταυτίζονται μ’ εμάς; Γιατί δεν σκέπτονται όπως κι εμείς; Γιατί δεν αισθάνονται όπως εμείς; Γιατί δεν ενεργούν όπως εμείς;

Εγωιστική μίμηση! Η μεγάλη ασθένεια! Γινόμαστε εμείς τα πρότυπα του Σύμπαντος! Οι ιδιότητες της ελευθερίας, της υπευθυνότητας, του θάρρους, της αγάπης και της εσωτερικής ακεραιότητας, είναι ιδανικά που κανείς δεν τα φτάνει εύκολα. Αποτελούν όμως τους ψυχολογικούς στόχους που δίνουν νόημα στην πορεία του ανθρώπου προς την ολοκλήρωση και την αυθεντική επικοινωνία.

Η συνεργασία και η ενότητα με τα άλλα όντα και με τη Φύση είναι επιτακτικό καθήκον, από την εκπλήρωση του οποίου εξαρτάται η επιβίωση και η εξέλιξη του ανθρώπου. Είναι η εμπειρία της συμμετοχής και της άμεσης επικοινωνίας, που ξεπερνώντας τον θανατηφόρο εγωισμό, επιτρέπει την πλήρη ανάπτυξη του ατόμου.Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με τον διπλανό του για την κοινή πρόοδο. Τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα, που δημιούργησε ο εγωισμός και η απληστία (οικολογικές καταστροφές, οικονομική ανισότητα, πόλεμοι, γενοκτονίες κ.λ.π.), απαιτούν την ειλικρινή επικοινωνία και συνεργασία όλων των λαών για να αντιμετωπιστούν με επιτυχία.

Οι φυσικές επιστήμες και πάλι θα δώσουν λύσεις.

Ο κόσμος των φαινομένων είναι πολύπλοκα συνυφασμένος με την γνώση μας και τα όριά της.

Εάν δεν ερχόμασταν αντιμέτωποι με τον ουσιαστικό περιορισμό της αρχής της αβεβαιότητας στα κβαντικά φαινόμενα, δεν θα ξέραμε τίποτα για την ραδιενέργεια, τις πυρηνικές αντιδράσεις και, συνεπώς, για την δημιουργία ενέργειας στο εσωτερικό των άστρων και του ήλιου.

Ο κόσμος θα ήταν ευκολότερο να εξηγηθεί και ωστόσο δεν θα ήταν αυτός που είναι, ένας κόσμος δομής, εξέλιξης και ζωής.

Δεν φτάνει ότι υπάρχουν όρια στη γνώση μας, για το φυσικό σύμπαν, αλλά και ένας διάχυτος δυϊσμός περιπλέκει ακόμα περισσότερο την πραγματικότητα. Τα κβαντικά φαινόμενα παρουσιάζουν αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με κυρίαρχη δυαδική φύση.

Ο Δανός φυσικός Νιλς Μπορ διατύπωσε την τάση αυτή, η οποία ονομάσθηκε “αρχή της συμπληρωματικότητας”.

Δεν μπορούμε, εύκολα, να συλλάβουμε την σημασία της συμπληρωματικότητας με το να καταφεύγουμε στην καθημερινή εμπειρία. Έστω και αν η ζωή είναι γεμάτη δυϊσμούς, τα αντίθετα δεν φαίνεται να συμφιλιώνονται στον καθημερινό μας κόσμο. Ο άνθρωπος, τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταλαβαίνει και να το δέχεται, αντιστέκεται στην παραδοχή της ταύτισης των αντιθέτων, γιατί φοβάται ότι θα χάσει την ξεχωριστή του θέση, δηλαδή τον εγωισμό!

Κι όμως όλοι μας, ως άνθρωποι, είμαστε διαφορετικές εκφράσεις της μικρής Μονάδας  Άνθρωπος!

Στον κόσμο, ωστόσο, του κβάντουμ, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Με απλά λόγια, τα κβάντα συμπεριφέρονται με δύο τρόπους, πότε σαν σωματίδια και πότε σαν κύματα. Οι δύο αυτές μορφολογικές δομές, σωματίδιο και κύμα, είναι διαμετρικά αντίθετες.

Το σωματίδιο είναι κάτι τοπικό σε χώρο και χρόνο, ενώ. το κύμα εκτείνεται μη-τοπικά σε μεγάλες εκτάσεις χώρου και χρόνου. Με άλλα λόγια, η κβαντική θεωρία ισχυρίζεται ότι ένα πράγμα μετατρέπεται πολλές φορές στο αντίθετο, την αντίθεσή του.

Η νέα φυσική παραδέχεται σχεδόν ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικά και έμφυτα όρια στη γνώση μας για την φύση. Ακόμα, η κβαντική θεωρία υποδηλώνει βαθιές αλήθειες που αντιτάσσονται στην κοινή λογική. Αμφισβητεί, λόγου χάρη, την αυτόνομη πραγματικότητα των αντικειμένων και θεωρεί ότι η πραγματικότητα πρέπει να είναι μη-τοπική.

Για να συμφιλιώσουμε, λοιπόν, τις φαινομενικές αντιφάσεις, στην καθημερινή μας ζωή, χρειάζεται η αυτο-υπέρβαση!

Η αυτο-υπέρβαση δεν είναι ένα όνειρο, μία ουτοπία. Είναι εκείνο το εξελικτικό άλμα του ανθρώπου, που ξεπερνώντας τα στενά όρια της ξεχωριστής του υπόστασης, ανυψώνεται στη λυτρωτική σύνδεση με το Όλον.

Ο μεταξοσκώληκας γίνεται πεταλούδα!

Όταν ο Σωκράτης περιέγραφε τον ιδεώδη τρόπο ζωής και την ιδανική κοινωνία, ρωτήθηκε : “Σωκράτη, πιστεύεις πως υπάρχει μία τέτοια πόλη του Θεού κάπου στη γη”; Και ο Σωκράτης απάντησε: “Ανεξάρτητα από το αν μία τέτοια πόλη υπάρχει στον ουρανό ή θα υπάρξει ποτέ στη γη, ο έλλογος άνθρωπος πρέπει να ζει σύμφωνα με τα ήθη αυτής της πόλης”.

  Σταμάτης Τσαχάλης  

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.