Πολλές φορές, όταν κάνουμε ένα λάθος, στενοχωριόμαστε, όχι όμως τόσο για αυτό το ίδιο το λάθος, αλλά περισσότερο επειδή ήμασταν εμείς που το διαπράξαμε. Στην περίπτωση αυτή, που είναι αρκετά συνηθισμένη, αν ψάξουμε στον εαυτό μας για να διαπιστώνουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα ανακαλύψουμε ότι πίσω από αυτό το ένα, το αρχικό και ‘ορατό’ λάθος, κρύβεται μια σειρά από λάθη, το κάθε ένα πιο σοβαρό και πιο δυσδιάκριτο από το προηγούμενο.

Κάνουμε το λάθος να στενοχωριόμαστε επειδή κάναμε το λάθος, αντί να ασχοληθούμε άμεσα με την επιδιόρθωση των συνεπειών του.

Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι είμαστε ή μπορούμε να είμαστε αλάνθαστοι σ’ αυτό τον κόσμο.

Κάνουμε το λάθος να μην συγχωρούμε τον εαυτό μας για το λάθος που έκανε, αλλά και τους άλλους για τα δικά τους λάθη.

Κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι οι άλλοι θα μας κατακρίνουν επειδή είδαν το λάθος μας.

Κάνουμε το λάθος να αρνούμαστε τη συμβουλή των άλλων για το πώς θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε το λάθος που διαπράξαμε.

Κάνουμε το λάθος να φοβόμαστε ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν εξαιτίας του λάθους μας.

Κάνουμε το λάθος να είμαστε προσκολλημένοι στους άλλους.

Κάνουμε το λάθος να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.

Κάνουμε το λάθος να θέλουμε να είμαστε καλύτεροι από όλους τους άλλους, και να μην κάνουμε ποτέ λάθος στη ζωή μας.

Κάνουμε το λάθος να είμαστε τόσο αντιφατικοί μέσα μας.

Κάνουμε το λάθος να μην γνωρίζουμε τι θέλουμε στη ζωή, ποιοι είμαστε, και που πάμε.

Κάνουμε το λάθος να μην αναζητάμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, και να μην αγωνιζόμαστε για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο των λαθών.

Διαπιστώνουμε μ’ άλλα λόγια, πως το αίσθημα της στενοχώριας για το αρχικό λάθος που τυχόν διαπράξαμε, είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να την αφήσουμε να πάει χαμένη, είναι ένα μικρό άνοιγμα στον εξωτερικό τοίχο του κάστρου των πεποιθήσεων και των βεβαιοτήτων μέσα στο οποίο κλείσαμε πριν από πολύ καιρό τον εαυτό μας.

Το άνοιγμα μπορεί να είναι τώρα πολύ μικρό, αλλά η ευκαιρία είναι πολύ μεγάλη.

Η επίγνωση αυτής της σειράς λαθών, έστω και νοητικά αρχικά, μας κάνει να αντιληφθούμε ότι μπροστά μας υπάρχει ένας τοίχος, και ότι από την άλλη μεριά αυτού του τοίχου, υπάρχει ένας κόσμος που μέχρι τότε ούτε που τον φανταζόμασταν. Αντιλαμβανόμαστε ότι στον κόσμο αυτό μπορούμε να πάμε, αρκεί φυσικά να ‘μεγαλώσουμε’ το άνοιγμα, για να χωρέσει όλο μας το ‘σώμα’ – ότι αρκεί δηλαδή να απαλλαγούμε από όλες τις προκαταλήψεις, τις νοοτροπίες, τις εμμονές και τις φοβίες που μας εμποδίζουν σ’ αυτήν μας την προσπάθεια. Αλλά και πάλι, η προσπάθειά μας θα είναι δύσκολη, καθώς θα πρέπει να περάσουμε από μια περίοδο προσαρμογής στις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στην άλλη πλευρά.

 Πραγματικά, είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να τα κάνουμε, και σίγουρα πρέπει άμεσα, τώρα, να αρχίσουμε να τα κάνουμε. Τώρα, που ακόμα βλέπουμε το ‘άνοιγμα’, τώρα που ακόμα το φως από την άλλη πλευρά πέφτει πάνω στα ξαφνιασμένα μάτια μας, τώρα που ακόμα ακούμε το κάλεσμα της άλλης πλευράς, του άλλου κόσμου, της άλλης Ζωής, της Ζωής αυτής που όλοι αισθανόμαστε ότι υπάρχει, αλλά που φοβόμαστε να μετακινηθούμε προς αυτήν, από το φόβο μήπως πονέσουμε στη διαδικασία της μετάβασης, από τις αλλαγές που θα πρέπει να κάνουμε, από τα πράγματα που θα πρέπει να αποχωριστούμε, από την επαφή μας με το Άγνωστο.

Αυτό, όμως, είναι το μεγαλύτερο από όλα τα λάθη που μπορούμε να κάνουμε. Να φοβόμαστε την αλλαγή, να φοβόμαστε τη μεταμόρφωση, τη μετάβαση, το άνοιγμά μας στον άγνωστο ακόμα για μας κόσμο που βρίσκεται από την ‘άλλη πλευρά’ των παγιωμένων μέχρι τώρα αντιλήψεών μας και θεωριών μας. Το λάθος αυτό, μπορούμε να το ξεπεράσουμε χρησιμοποιώντας το κλειδί της Αγάπης, που είναι και το κλειδί που μας επιτρέπει να αποφύγουμε και όλα τα άλλα λάθη που αναφέραμε παραπάνω.

Η αγάπη προς τον εαυτό μας, προς τους άλλους, προς το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, προς την αλήθεια, προς το φως, προς κάθε εκδήλωση της Ζωής, αυτή η Αγάπη, καλύπτει κάθε έλλειψή μας, κάθε λάθος μας, κάθε στραβοτιμονιά μας, γιατί διακρίνει σ’ εμάς εκείνους που αναζητούν ειλικρινά και με αγνές προθέσεις να μεταμορφώσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να προσεγγίσουν τους άλλους, το περιβάλλον, την αλήθεια, τη ζωή σε κάθε της εκδήλωση, και που δεν φοβούνται να αγωνιστούν για να επιτύχουν αυτή την προσέγγιση, αυτήν τη μεταμόρφωση, αυτό το αγκάλιασμα.

 Έτσι, όσο υπάρχει αυτή η Αγάπη, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τίποτε, το άνοιγμα στον τοίχο θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο, η μεταμόρφωση θα είναι αληθινή και ουσιαστική, η μετάβαση θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί με τον πιο φυσικό τρόπο, και τα βήματά μας στο νέο κόσμο θα είναι γεμάτα αποφασιστικότητα και χαρά. Ας αναζητήσουμε, επομένως, μέσα στο λάθος την ευκαιρία μιας νέας και αληθινά πνευματικής Ζωής, και ας αφεθούμε με εμπιστοσύνη στις μεταμορφωτικές ποιότητες της Αγάπης, για να μας οδηγήσουν στο στόχο αυτό.