"Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;" Εκτύπωση
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Πέμπτη, 01 Φεβρουάριος 2007 12:50
της Χριστίνας Αρνή

Κοιτάζω στην εφημερίδα την φωτογραφία ενός τετράχρονου κοριτσιού που καταδικάστηκε σε θάνατο από συγχωριανούς της, κάπου στην Ινδία, δεμένο απ' τον λαιμό, χωρίς φαγητό και νερό, γυμνό..., γιατί γεννήθηκε γυναίκα και γιατί παρουσίαζε πνευματική καθυστέρηση... Δεν επιθυμώ να κρίνω κανέναν, γι' αυτό και δεν θα σταθώ καθόλου στα μυαλά και στις καρδιές των ανθρώπων που αποφάσισαν κάτι τέτοιο, ούτε στις αντιλήψεις του τόπου τους, ούτε στις νοοτροπίες τους. ούτε στις συνθήκες ζωής τους. Απομονώνω μοναχά την εικόνα αυτού του ανθρώπου που "κρίθηκε" όπως κρίθηκε, και αναρωτιέμαι:

Γιατί μπορεί να σοκάρει τόσο πολύ μια τέτοια εικόνα; Επειδή δεν μπορούμε να φαντασθούμε ότι κάποιοι, για τον οποιοδήποτε λόγο, έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και πιστεύω από εμάς και "βλέπουν" με διαφορετικό βλέμμα τον κόσμο; Επειδή, ίσως, έχει ξεπεράσει τον "βαθμό" απανθρωπιάς, τον οποίο μπορεί να βιώνουμε, είτε ως θύματα είτε ως θύτες; 'Η μήπως συγκινούμαστε από τον πόνο και την εξαθλίωση στην οποία οδηγεί η άγνοια τους ανθρώπους; 'Η μήπως γιατί ανακαλεί από μέσα μας πιο εσώτερες μνήμες, που μας ταράζουν;...

'Οποιοι κι αν είναι οι λόγοι, η εικόνα, λίγο πολύ, μας συγκλονίζει. Το μήνυμα της εξαθλίωσης, το μήνυμα της καταδικαστέας αδυναμίας, το μήνυμα της άγνοιας, το μήνυμα της απουσίας συναισθημάτων αγάπης, στοργής, προστασίας και κατανόησης απέναντι σε μια ύπαρξη ζωής... περνά βαθιά μέσα στην καρδιά μας (χαράσσεται βαθιά, ακριβώς γιατί συγκλονιστήκαμε, γιατί πηγαία από μέσα μας ξεπρόβαλαν αγνά συναισθήματα αγάπης, θλίψης, κατανόησης... Και μετά; Πού καταχωνιάζoνται όλα αυτά λίγο αργότερα; Πού βρίσκεται ξεχασμένη η εικόνα, που πριν λίγο μας είχε συγκλονίσει και μας υπενθύμισε την ανθρώπινη φύση μας; Ξεχνάμε πολύ εύκολα, είναι κάτι που αρκετά συχνά το παραδεχόμαστε, κι ωστόσο δεν μας τρομάζει αυτή η τόσο συχνή ανικανότητά μας να θυμηθούμε, δεν μας φοβίζει αυτή η τόσο συχνή ευκολία να σβήνουμε από την μνήμη μας "ό,τι δεν μας 'αφορά' ή ό,τι φέρει πάνω του μια σφραγίδα θλίψης, κι όχι ξεγνoιασιάς"... Η επιλογή μας είναι αρκετά σαφής: θυμόμαστε ό,τι για τον οποιονδήποτε λόγο μας "συμφέρει", ή πιο απλά, ό,τι θέλουμε να θυμόμαστε, ό,τι έχει μια κάποια σημασία για μας...

Τι, ωστόσο, έχει σημασία για μας; Ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις, ο καθένας έχει τον δικό του κόσμο αξιών, αρχών, προτεραιοτήτων και δεδομένων. 'Ενα γυμνό, με πνευματική καθυστέρηση τετράχρονο κορίτσι, με δεμένο τον λαιμό, μήπως και ξεφύγει, χωρίς φαγητό και νερό, σε ποιον από τους κόσμους μας χωράει;

Είναι σχεδόν προφανές πως μια τέτοια εικόνα, μια τέτοια "είδηση", αξιολογείται ως κάτω του μετρίου στον κατάλογο των προτεραιοτήτων μας και των σπουδαίων προγραμμάτων και δράσεών μας. Μέσα στον ξέφρενο ρυθμό της ζωής μας παρόμοιες εικόνες, παρόμοιες "ειδήσεις", ακόμα κι αν μας συγκλονίζουν, δεν είναι αρκετές για να μας ωθήσουν -τουλάχιστον- να επανεξετάσουμε κάπως τα πράγματα. Δεν ασχολούμαστε, ή ασχολούμαστε ελάχιστα, με τις αντιστοιχίες που προβάλλονται μέσα στην ψυχή μας, στις σχέσεις μας, στο περιβάλλον που κινούμαστε και ζούμε. Αδιαφορούμε για τις προεκτάσεις των συμπεριφορών των ανθρώπων, των κοινωνιών, κ.λπ.... "Τι μπορούμε να κάνουμε;'', λένε οι περισσότεροι, για να συμπληρώσουν: "Μήπως εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε...".

Κι όμως... Αν ο καθένας από εμάς άλλαζε, ο κόσμος θα άλλαζε. Πώς αλλιώς μπορεί ν' αλλάξει ο κόσμος; Θέλουμε τον κόσμο καλό και δίκαιο, αλλά δεν νοιαζόμαστε και πολύ για το αν εμείς είμαστε, ή όχι, καλοί και δίκαιοι... Μας έχουν μάθει -αλυσίδες γενεών- να κοιτούμε το "μεγάλο" και όχι το "μικρό", μας έχουν μάθει να "αγωνιούμε" για την τύχη των κοινωνιών μας, και ν' αδιαφορούμε για την δική μας τύχη. 'Ομως, ποιος απαρτίζει τις κοινωνίες; Εμείς...

Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για τις κοινωνίες μας; Και βέβαια πρέπει! Με ποιον τρόπο, ωστόσο, οφείλουμε να ενδιαφερθούμε και να εκδηλώσουμε αυτό το ενδιαφέρον μας; Είναι δυνατό να διορθώσει την ορθογραφία ενός κειμένου κάποιος που δεν γνωρίζει ορθογραφία; 'Οχι! Γιατί, λοιπόν, οι κοινωνίες μας να γίνουν όπως θα έπρεπε να είναι, αν εμείς -ο καθένας μας ξεχωριστά- δεν είμαστε ό,τι οφείλουμε να είμαστε; Πολλοί θα είναι αυτοί που θα πουν ίσως: "Θεωρίες!... Παιδαριώδεις συλλογισμοί!... Ουτοπικές θέσεις!...". Ωστόσο, ό,τι βλέπουμε και βιώνουμε γύρω μας μέσω των πράξεων, των "ώριμων" και "ενήλικων" στοχασμών και των "ρεαλιστικών" θέσεων, πόσο μας ικανοποιεί; Είναι ό,τι θέλουμε, ό,τι ελπίζουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας; Μήπως πρέπει να σταθούμε μοναχά σε ό,τι καλό υπάρχει και να αδιαφορήσουμε για ό,τι αρνητικό; Και βέβαια όχι, διαφορετικά πώς θα φθάσουμε, ως κοινωνίες και ως άτομα, στη μεταμόρφωση που ισχυριζόμαστε πως επιθυμούμε; Το ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει: Μπορούσε να αποφευχθεί η δολοφονία του τετράχρονου αυτού κοριτσιού; Ο καθένας από εμάς ας δώσει την απάντησή του. Τα "ναι" και τα "όχι" αφορούν, έτσι κι αλλιώς, τις πραγματικότητές μας. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: Τι "άλλο" πρέπει να δουν τα μάτια μας, προκειμένου να αποφασίσουμε να στραφούμε στην πραγμάτωση μιας μεταμόρφωσης, μιας τελειοποίησης, που να ξεκινά από εκεί, άλλωστε, που κάθε τι ξεκινά: από τον εαυτό μας..., έτσι που να γιατρευτούν οι πληγές μιας ανθρωπότητας που, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, ακόμα υποφέρει από την άγνοια κι όλα τα βάσανα που αυτή συνεπάγεται;

Τι "άλλο" πρέπει να βιώσουμε, για να εκτιμήσουμε βαθύτερα και πιο ουσιαστικά την ζωή;

Ημερομηνία καταχώρησης: 1.2.2007