Ο Φερνάντο Πεσσόα γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1888. Δημοσίευσε ελάχιστο μέρος του έργου του, το οποίο άφησε κλεισμένο μέσα σε ένα μπαούλο με  27.000 χειρόγραφες σελίδες.

Έγραψε με 72 διαφορετικά ονόματα-ταυτότητες. Η ιδέα ότι μπορεί να διαθέτει κανείς πολλά πρόσωπα ή εαυτούς, ασφαλώς δεν αναδύθηκε, εντελώς καινούρια, στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Ο «Οδοιπόρος» γράφτηκε σαν ένα παραμύθι αναζήτησης, με τους συμβολισμούς ανάλογων αφηγήσεων. Αλληγορία της γνώσης, μύηση στο μυστήριο της ανθρώπινης συνείδησης.

Αναφέρεται σε ένα νέο άνθρωπο που εγκαταλείπει την ασφάλεια του πατρικού σπιτιού, φεύγει χωρίς να γνωρίζει προς τα πού, μπαίνει σε κάθε λογής περιπέτειες και  πραγματοποιεί απρόσμενες συναντήσεις, ποθώντας να κατακτήσει το απροσδιόριστο αίτημα για μια ζωή άξια να τη ζει κανείς.

Ο ήρωας του αφηγήματος ήταν ένας νεαρός, εύπορος, ικανοποιημένος, εφησυχασμένος ως παιδί, ο οποίος αρκείται να κοιτάζει τους περαστικούς να διαβαίνουν σκυμμένος πάνω από τον τοίχο που περιβάλλει την οικογενειακή αγροικία. Εκεί τού εμφανίζεται ένας σοβαρός, λυπημένος και κατάμαυρα ντυμένος άνδρας, που του λέει την φράση, «Μην κοιτάζεις τον δρόμο. Ακολούθησέ τον», ανατρέποντας μ’ αυτό τον τρόπο την τάξη του κόσμου του νέου! Έτσι θα πυροδοτήσει μια φυγή χωρίς τέλος, την οποία δεν μπορεί να ανακόψει τίποτε!

Μέσα από τις διαδοχικές συναντήσεις που του επιφυλάσσει ο Δρόμος, θα γνωρίσει την ταραχή του έρωτα, την οδύνη του αποχωρισμού, την ευγένεια της δόξας, τη μεγαλοπρέπεια της εξουσίας, την αταραξία της σοφίας, την υπέρτατη γαλήνη του θανάτου, την μοναχικότητα του αναχωρητή και τέλος την ίδια του την Προσωπικότητα.

Περνά από πόλεις και χωριά και περπατά μέρες και μέρες ώσπου τα βήματά του τον οδηγούν σε μια πολύβουη πόλη. Εκεί γνωρίζει για πρώτη φορά το ερωτικό πάθος, που του προκαλεί απόλαυση αλλά και κρυφή αγωνία.

Είναι η αγαπημένη του το τέρμα του ταξιδιού του ή μήπως πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο του;

Είναι εκείνη η αλήθεια που ψάχνει;

Διχάζεται στους συλλογισμούς του, αλλά στο τέλος αποφασίζει να φύγει. Μπροστά του, ο Δρόμος προεκτεινόταν ατελείωτα..................

Σταμάτης  Τσαχάλης